Ομάδα αντιπληροφόρησης σχετικά με τα κινήματα και τις αντιστάσεις στον κόσμο. Ιστολόγιο υπό διαρκή κατασκευή.

28 Νοε 2008

Κυκλοφόρησε το Resistencias Νο 11


(κεντρική διάθεση: Τσαμαδού 13, Εξάρχεια, τηλ. 6974973917, 2103813928, e-mail: periodikoresistencias@yahoo.gr)


ΑΜΕΡΙΚΗ:Ειδήσεις, Βολιβία: Οι από κάτω εξακολουθούν να μένουν όρθιοι, Βολιβία: Μια συμμαχία χωρίς προηγούμενο νικάει την επίθεση της Δεξιάς, Ο Παναμάς δεν είναι αυτό που πολλοί πιστεύουν…, Μεταναστευτική κρίση στη Δομινικανή Δημοκρατία, Κολομβία: Η Συνολική Δράση ως στρατηγική πολέμου, Το «Φαινόμενο Κούβα», Η βραζιλιάνικη στρατιωτική χούντα στο ειδώλιο του κατηγορουμένου

ΕΥΡΩΠΗ: 5ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, Ολλανδία: Μια δυναμική απεργία στην καρδιά του καπιταλισμού, Ιταλία: Η κρίση βαθαίνει και η Αριστερά (ίσως) αφυπνίζεται, Πολωνία: Όταν η άμυνα μετατρέπεται σε επίθεση, Απεργία στα ναυπηγεία της Κωνσταντινούπολης, Μακεδονία: Συνέντευξη με τον Αναστάς Βανγκέλι, Η μετακομμουνιστική Ρουμανία, Βουλγαρία: Αποχαιρετισμός στον μετασοσιαλισμό;, Κύπρος: Δίκαια λύση! Δίκαια κοινωνία;

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: Με μυαλό και ψυχή. Σπάζοντας τον αποκλεισμό της Γάζας, «Δεν υπάρχουν φιλελεύθερες δυνάμεις κατοχής» Συνέντευξη με τον Ισραηλινό ακαδημαϊκό Ίλαν Πάπε

ΑΦΡΙΚΗ: Ειδήσεις, Η αφύσικη καταστροφή της Αφρικής, Οι πολιτισμοί της Αφρικής και η αποικιοκρατία (μέρος Β΄), Η «ανυπακοή» του Μαλάουι

ΑΣΙΑ: Ειδήσεις, Ταϊλάνδη: Μια ματιά στο σκηνικό της πρόσφατης πολιτικής κρίσης, Νεπάλ: Οι διαλεκτικοί σκόπελοι του Δρόμου Πρατσάντα

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ: ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Η αντιτρομοκρατική μιλάει για πιλοτική δίκη-Μια συζήτηση με τον δικηγόρο Σνάιντερ, Αντιτρομοκρατικός Αγώνας στα γερμανικά δικαστήρια

ΟΙ ΠΙΣΩ ΣΕΛΙΔΕΣ: Κοσμοπολιτισμός: Μια ιστορία για τον άρρωστο που νόμιζε πως ήταν γιατρός!, Σκέψεις για την παγκόσμια διατροφική κρίση, Ο Μισέλ Φουκώ και η Ιρανική Επανάσταση
Τρία σχόλια για τρεις επετείους


15 Νοε 2008

ΒΟΛΙΒΙΑ: «Αυτό που δεν κατάφερε η δεξιά το έκανε ο Έβο»

Συνέντευξη με τον Όσκαρ Ολιβέρα, ένα από τα σημαντικότερα στελέχη των βολιβιανών κινημάτων.

(18.10.08 - http://www.lahaine.org/index.php?p=33573)

Ο Ολιβέρα στήριξε την υποψηφιότητα του Έβο Μοράλες όμως πιστεύει πως τα κοινωνικά κινήματα βρίσκονται σε μια από τις δυσκολότερες καταστάσεις που έχουν ποτέ αντιμετωπίσει «ακριβώς επειδή η κυβέρνηση αποκλείει, αγνοεί έως και περιφρονεί εκείνους που θέλουν να έχουν τη δική τους φωνή». Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλάει για την πόλωση που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση με τη δεξιά και τα εμβρυακά σημάδια που αρχίζουν να εμφανίζονται στην κοινωνία.

Μια επιφανειακή ματιά στη Βολιβία θα μπορούσε να οδηγήσει στη σκέψη πως τα κοινωνικά κινήματα, με την άνοδο του κοκαλέρο Έβο Μοράλες στην κυβέρνηση, βρίσκονται σε μια από τις καλύτερες στιγμές τους. Οι εικόνες δείχνουν μια κυβέρνηση η οποία εκφράζοντας τα λαϊκά στρώματα έρχεται αντιμέτωπη με τη δεξιά. Όμως υπάρχουν άλλες φωνές και διαφορετικές ματιές όσον αφορά την κατάσταση οι οποίες κάνουν πιο σύνθετη και με περισσότερες αποχρώσεις αυτήν την πόλωση.

«Εδώ και 30 χρόνια συμμετέχω στους αγώνες ως συνδικαλιστής του εργατικού κινήματος, ως εργάτης στον τομέα του φυσικού αερίου, ως εκπρόσωπος σημαντικών κοινωνικών κινημάτων όμως, ειλικρινά, ποτέ δεν έχω βρεθεί σε μια κατάσταση τόσο δύσκολη όπως αυτήν που αντιμετωπίζουμε σήμερα κινήματα που μια ζωή ολόκληρη αγωνιζόμαστε, κι αυτό εξ΄ αιτίας της σύγχυσης που επικρατεί και λόγω του ότι νοιώθουμε αποκλεισμένοι, αγνοημένοι, ξεχασμένοι μέχρι και περιφρονημένοι».

Ο Όσκαρ Ολιβέρα είναι ηγετικό στέλεχος της Ομοσπονδίας Εργοστασιακών Εργατών της Κοτσαμπάμπα και υπήρξε εκπρόσωπος του Συντονιστικού για την Υπεράσπιση του Νερού και της Ζωής που οργάνωσε τον Πόλεμο του Νερού το 2002, μια λαϊκή εξέγερση που κατάφερε να σημαδέψει την ιστορία του νεοφιλελευθερισμού στη Βολιβία και να αναστρέψει την ιδιωτικοποίηση του νερού η οποία περιελάμβανε – αν και μοιάζει με ανέκδοτο – την ιδιωτικοποίηση και των νερών της βροχής.

Οι αγώνες εκείνοι, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, άνοιξαν τον δρόμο για την υποψηφιότητα του Έβο Μοράλες ο οποίος ανέλαβε την προεδρία της χώρας τον Ιανουάριο του 2006. Και την οποία ο Ολιβέρα στήριξε χωρίς να μπορεί να φανταστεί πως, λίγο καιρό αργότερα, θα ερχόταν αντιμέτωπος με μια κατάσταση τόσο κρίσιμη στην οποία, αισθάνεται επιπλέον πως τα κοινωνικά κινήματα βρίσκονται σε μια φάση αδυναμίας από τις σοβαρότερες που έχει δει.

Πως κρίνεις την κατάσταση στη Βολιβία;

Κατ΄ αρχήν, αρκετά εμβληματικά τμήματα των κοινωνικών αγώνων οδηγήθηκαν στην κυβέρνηση είτε ως δημόσιοι λειτουργοί είτε ως ανεπιφύλακτοι υποστηρικτές του κρατικού μηχανισμού. Το MAS (Κίνημα προς τον Σοσιαλισμό) συσπειρώνει μια σειρά κόσμου διαφορετικών απόψεων, από νεοφιλελεύθερους μέχρι τροτσκιστές. Και γι΄ αυτό ακολουθεί μια τακτική ζικ-ζακ. Εμείς συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε την αυτόνομη φωνή των εργαζομένων, του απλού κόσμου. Όμως η δυσκολία βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός πως τα κοινωνικά κινήματα έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό τη δική τους φωνή και δράση απέναντι στον κρατικό μηχανισμό.

Η δημόσια εικόνα που προβάλλεται είναι αυτή της κυβέρνησης που έρχεται αντιμέτωπη με τμήματα της δεξιάς που φαίνεται να αποτελούν απειλή.

Νομίζω πως κατά βάθος η σύγκρουση που αναπτύσσεται είναι για το ποιος έχει τον έλεγχο του κράτους, από την ολιγαρχία μέχρι το MAS το οποίο, κυρίως, εγώ θα έλεγα αποκλειστικά, ενδιαφέρεται να εξασφαλίσει την επανεκλογή του Έβο Μοράλες. Η βάση μιας ισχυρής εξουσίας νομίζω πως βρίσκεται στο ζήτημα της γης κι αυτό κατά τη γνώμη μου δεν είναι ζήτημα που επιλύεται με ένα δημοψήφισμα. Αυτό, αργά ή γρήγορα, θα αποτελέσει σκηνικό σύγκρουσης. Σήμερα όμως αυτό που βλέπουμε είναι μια ατζέντα, αποτέλεσμα συμφωνίας ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, η οποία βρίσκεται έξω από το όριο των ζητημάτων που ο κόσμος πίστευε πως έπρεπε να τεθούν προς διαπραγμάτευση.

Ποια είναι η ατζέντα που συμφωνήθηκε ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση;

Μέρος της ατζέντας είναι ο Άμεσος Φόρος Υδρογονανθράκων (IDH) ο οποίος αφορά τα έσοδα από την παραγωγή υδρογονανθράκων που προέκυψαν από τα συμβόλαια που ο Έβο Μοράλες ξεκίνησε να υπογράφει με τις πολυεθνικές εταιρίες από τον Μάιο του 2006, και που σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν εθνικοποίηση, απλώς τους αφαιρούν ένα μέρος των εσόδων προς όφελος του κράτους. Το επίμαχο ζήτημα είναι ποιος και με ποιο τρόπο καθορίζει τον προορισμό αυτών των εσόδων. Διαπραγματεύονται πόρους ως λάφυρα και όχι με την οπτική μιας πραγματικής εθνικοποίησης.

Πως την αντιλαμβάνεστε;

Από την πλευρά των κοινωνικών κινημάτων έχουμε την άποψη πως οι φόροι των υδρογονανθράκων έπρεπε να κατευθύνονται προς την «ανασύσταση» μιας δημόσιας επιχείρησης με ισχυρό κοινωνικό έλεγχο και όχι σε μια κρατική επιχείρηση όπως η σημερινή, η οποία έχει καταληφθεί από ένα πολιτικό κόμμα και της οποίας η διαχείριση αποτελεί άβατο για τον λαό. Πιστεύουμε πως πρέπει, κατ΄ αρχήν, να τεθεί σε διαφορετική οικονομική βάση ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης με άλλη οπτική. Όχι μια οπτική καπιταλιστική αλλά μια οπτική που να στρέφεται στις κοινότητες που παράγουν, στα συνδικάτα, ικανή να ενισχύσει τη μικρή αγροτική οικονομία και να εγγυηθεί σε βάθος χρόνου την ευημερία του λαού.

Tι γίνεται με την οπτική αυτή;

Αυτό που έκανε η κυβέρνηση είναι να καθιερώσει μια σειρά από επιδόματα (όπως το επίδομα στους συνταξιούχους γνωστό ως Renta Dignidad- Επίδομα Αξιοπρέπεια) που επί της ουσίας δείχνουν πως τα έσοδα από τους υδρογονάνθρακες καταναλώνονται χωρίς μια οπτική που βλέπει στο αύριο αλλά εντάσσονται στους μηχανισμούς της εκλογικής καμπάνιας. Επιπλέον, δεν υπάρχει κοινωνικός έλεγχος στο ότι γίνεται, κανένας δεν γνωρίζει ποια είναι τα έσοδα ούτε οι προοπτικές. Βρισκόμαστε λοιπόν απέναντι σε μια διαμάχη γι΄ αυτά τα έσοδα, όπου, από τη μια πλευρά η δεξιά θέλει να τα διαχειριστεί με τον γνωστό κυνικό και διεφθαρμένο τρόπο ενώ από την άλλη η κυβέρνηση τα χρησιμοποιεί για να ισχυροποιήσει τη θέση της σε εκλογικές καμπάνιες.

Σύνταγμα = επανεκλογή;

Για τον Ολιβέρα υπάρχει ακόμα ένα ζήτημα διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη δεξιά: «Η κυβέρνηση προτείνει στην ολιγαρχία τη συμβατότητα του νέου συντάγματος με τις αυτονομιστικές της απαιτήσεις γεγονός που, κατά τη γνώμη μας, ανοίγει τις πόρτες στη δεξιά να περάσει τις μεταρρυθμίσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντά της, ενώ την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση αρνείται να ανοίξει το σύνταγμά της στην αριστερά για να διευκρινίσει και να συζητήσει ουσιαστικά ζητήματα όπως η οικοδόμηση μιας θεσμικότητας που να επιτρέπει στο λαό να ελέγχει, να συμμετέχει και να λαμβάνει αποφάσεις όσον αφορά τα δημόσια πράγματα».

Μα η κυβέρνηση επιμένει πως ακριβώς αυτό το στοιχείο της μεγαλύτερης συμμετοχής είναι που κατοχυρώνεται στο νέο Σύνταγμα.

Όχι, αυτό είναι εντελώς παραπλανητικό. Αρκετός κόσμος δεν μιλάει γιατί φοβάται τις προσβολές και τις επιθέσεις που εξαπολύει η κυβέρνηση σε κάθε κριτική φωνή που ακούγεται, τους μειωτικούς χαρακτηρισμούς, αλλά σε κάθε περίπτωση πιστεύω – αν και μου στοιχίζει πολύ αυτό που λέω – πως αυτό το Σύνταγμα αποσκοπεί απλά και μόνο στην επανεκλογή του Έβο Μοράλες για να συνεχίζει να κυβερνά χωρίς να αλλάζει απολύτως τίποτα, χωρίς μια πραγματική αλλαγή στη ζωή του κόσμου.

Καμία αλλαγή;

Νομίζω πως εφαρμόζουν μια ρεφορμιστική γραμμή, αυτό δεν θα ήταν κακό όμως, προς τι τόσο μεγάλα λόγια για καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό όταν, στην πράξη, το σχέδιο της κυβέρνησης εκφράζει καπιταλιστικές πολιτικές και παραχωρεί τους φυσικούς μας πόρους στις πετρελαϊκές και εξορυκτικές πολυεθνικές; Εξακολουθούν να παραχωρούν σε εταιρίες μεγάλα ορυχεία προς εκμετάλλευση παρόλο που συνεχίζουν να εκτοπίζουν κοινότητες και να μολύνουν τα νερά μας.

Διαπιστώνουμε λοιπόν πως, με έναν πολύ συγκαλυμμένο τρόπο, αυτό που δεν κατάφεραν οι κυβερνήσεις της δεξιάς, το κάνει ο Έβο Μοράλες, όπως το κάνουν επίσης κυβερνήσεις της Αμερικής μας που χαρακτηρίζονται ως αριστερές. Η Βραζιλία, για παράδειγμα, με τις μεγάλες υδροηλεκτρικές της εγκαταστάσεις στην βορειοδυτική Βολιβία που θα επηρεάσουν σημαντικά την καθημερινή ζωή πολλών κοινοτήτων ενώ θα προκαλέσουν μια τεράστια περιβαλλοντική αλλαγή. Εγώ πιστεύω πως ο ιμπεριαλισμός είναι πολύ ευχαριστημένος με τα όσα κάνουν αυτές οι κυβερνήσεις, είναι αυτό που δεν θα είχαν καταφέρει να κάνουν δεξιές κυβερνήσεις λόγω της ισχυρής κοινωνικής αντίστασης. Ταυτόχρονα, η πόλωση που δημιουργείται δεν αφήνει έδαφος για να σκεφτούμε και να συζητήσουμε σοβαρά με την κυβέρνηση, πρόσωπο με πρόσωπο, για τα ζητήματα αυτά. Βρισκόμαστε διαρκώς σε μια κατάσταση όπου πρέπει να ταχθούμε με μια πλευρά και να κρατήσουμε το στόμα κλειστό.

Και αν κάποιος αποδεχτεί τη λογική της πόλωσης απλώς πρέπει να πει: καλύτερα η κυβέρνηση παρά η δεξιά.

Ακριβώς, εάν όμως ρωτήσεις τον κόσμο στις λαϊκές γειτονιές, τους εργάτες, τη μεσαία τάξη, τους ανέργους, πολλοί θα σου πουν πως από τότε που ανέλαβε αυτή η κυβέρνηση τίποτα δεν άλλαξε, ή ακόμα πως η κατάσταση είναι χειρότερη. Λένε πως η κυβέρνηση ασχολείται μόνο με ένα μέρος του πληθυσμού, τους ιθαγενείς αδελφούς μας, που για αιώνες ολόκληρους ήταν αποκλεισμένοι. Αυτό θα ήταν πολύ δίκαιο, όμως ο λαός έχει και άλλα τμήματα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ασκείται μια παραδοσιακή πολιτική, στήνεται ένα σκηνικό υποτιθέμενου διαλόγου στο οποίο συμμετέχουν μόνον ειδικοί και τοπικοί πολιτικοί παράγοντες που, στο δικό μας όνομα, διαπραγματεύονται τις πολιτικές που συμφέρουν τους ίδιους χωρίς να επιλύουν τα προβλήματα του κόσμου. Αυτό δημιουργεί ένα κλίμα θλίψης και απογοήτευσης απέναντι σε μια κυβέρνηση εντελώς κουφή που αποδέχεται μόνο κινήματα υποταγμένα. Και εκείνους που δεν είναι διατεθειμένοι να υποταχθούν μας κατηγορεί ως φιλοϊμπεριαλιστές, πουλημένους ή δεξιούς. Το ν΄ ακούς αυτούς τους χαρακτηρισμούς από το στόμα ενός αδελφού, από μια κυβέρνηση που εμείς βγάλαμε, είναι πολύ επώδυνο.

Οι αγνοημένοι

Ο Ολιβέρα θυμάται πως ο ίδιος, ο Φελίπε Κίσπε - ιθαγενής Αϋμάρα και οι κοκαλέρος Έβο Μοράλες και Διονύσιο Νούνιες είχαν χαρακτηριστεί από τα μέσα ενημέρωσης, τη δεξιά και τους παραδοσιακούς πολιτικούς ως οι τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. «Όταν μας αποκαλούσαν έτσι νοιώθαμε καλά γιατί ξέραμε πως μας φοβόντουσαν. Όταν όμως μια κυβέρνηση όπως αυτή που έχουμε σήμερα μιλάει με αυτόν τον τρόπο, είναι πολύ βαρύ. Αυτός που σε προσβάλει είναι ένας αδελφός».

Γι’ αυτό καταλήγει: «Εδώ και 30 χρόνια συμμετέχω στους αγώνες ως συνδικαλιστής του εργατικού κινήματος, ως εργάτης στον τομέα του φυσικού αερίου, ως εκπρόσωπος σημαντικών κοινωνικών κινημάτων όμως, ειλικρινά, ποτέ δεν έχω βρεθεί σε μια κατάσταση τόσο δύσκολη όπως αυτήν που αντιμετωπίζουμε σήμερα κινήματα που μια ζωή ολόκληρη αγωνιζόμαστε, κι αυτό εξ αιτίας της σύγχυσης που επικρατεί και λόγω του ότι νοιώθουμε αποκλεισμένοι, αγνοημένοι, ξεχασμένοι μέχρι και περιφρονημένοι».

Μια στάση που φαίνεται να τον απογοητεύει ιδιαίτερα είναι αυτή του αντιπροέδρου Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα: «στην Κοτσαμπάμπα βγήκαμε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε για απολύσεις. Προχωρήσαμε σε συγκεκριμένες ενέργειες, απεργίες, κινητοποιήσεις κ.λπ. ενάντια στις εταιρίες που απέλυσαν εργαζόμενους και οι οποίες είναι εταιρίες που έχουν εμπορικές σχέσεις με το κράτος. Ο κύριος αυτός (Γκαρσία Λινέρα) δήλωσε πως μας χρηματοδοτεί η δεξιά! Λες και δεν μας ήξερε, λες και δεν ήξερε πόσο δίκαια ήταν τα αιτήματά μας. Είναι ο ίδιος που όταν βγήκε από τη φυλακή, βρήκε καταφύγιο εδώ, μαζί μας, όπως και ο Έβο Μοράλες, ανάμεσα στους εργάτες. Τον αγκαλιάσαμε με γενναιοδωρία και είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή και να γνωρίσει μεγάλη γκάμα εμπειριών και απόψεων. Μπόρεσε να αποκτήσει μια πιο ευρεία οπτική για τη χώρα. Αναμίχθηκε στον Πόλεμο του Νερού και εμείς οι εργάτες πιστεύαμε πως ήταν μέλος της δικής μας οικογένειας. Ίσως η αντίδρασή του να οφείλεται στο ότι δεν επιτρέψαμε να μας δελεάσουν ούτε χρήματα ούτε κυβερνητικά πόστα. Εκείνοι που σήμερα δείχνουν τόση υπεροψία από τις κυβερνητικές τους θέσεις είναι οι ίδιοι που μοιράστηκαν μαζί μας αγωνίες και όνειρα».

Μελλοντικά υβρίδια

Υπάρχουν αλλαγές και μετακινήσεις, πιστεύει ο Ολιβέρα, που εμφανίζουν τα δικά τους ιδιαίτερα σημάδια... «Εμείς δεν αλλάξαμε ιδέες. Ούτε τα νούμερα των τηλεφώνων μας. Εκείνοι ακόμα και αυτά τα άλλαξαν».

Πως θα χαρακτήριζες τη δεξιά που έχει απέναντί της η κυβέρνηση;

Είναι μια ολιγαρχία που στηρίζεται στην απάτη, όργανο των πετρελαϊκών πολυεθνικών και στενή σύμμαχος με τις κολομβιανές μαφίες. Είναι τμήματα που όλοι γνωρίζουμε καλά, απέναντι στα οποία η κυβέρνηση κρατάει μια στάση παθητική, δεν έχει πρόθεση να προστατέψει τον κόσμο. Η ίδια η εκπρόσωπος του Πάντο, που είναι κυβερνητική, όταν έγινε η σφαγή (18 αγρότες δολοφονήθηκαν στις 11 Σεπτέμβρη 2008) δήλωνε κλαίγοντας πως η κυβέρνηση τους έχει εγκαταλείψει. Έχω την αίσθηση πως κάποια στελέχη της κυβέρνησης δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη ζωή των φτωχών. Ασχολούνται με διαλόγους, με διαπραγματεύσεις και με το να διατηρήσουν τις θέσεις και την εξουσία τους.

Η κατάσταση που περιγράφεις μοιάζει χωρίς διέξοδο.

Όχι, είμαστε σε μια περίοδο που ο λαός βρίσκεται σε σύγχυση όμως, παρά τις δυσκολίες πρέπει να τη δούμε περισσότερο ως πρόκληση. Δεν εγκαταλείπουμε τα όνειρά και τις ελπίδες μας, πιστεύουμε πως σιγά - σιγά γίνεται αντιληπτό αυτό που συμβαίνει και τελικά όλοι θα καταλάβουμε πως έχουν τα πράγματα. Το μεγάλο λάθος θα ήταν να μείνουμε αόρατοι, να αποδεχτούμε τη σιωπή. Πρέπει να αγωνιστούμε για να μπορούν εκείνοι που πάλεψαν γι αυτή την αλλαγή να έχουν φωνή, να μπορούν να εκφράζονται.

Ήδη έχουν αρχίσει να σημειώνονται κινητοποιήσεις αγροτών οι οποίοι ανακτούν την ικανότητα έκφρασης της αγανάκτησής τους, απέναντι στα γεγονότα του Πάντο, για παράδειγμα, ή τις επιθέσεις της δεξιάς στη Σάντα Κρους. Και ο κόσμος κινητοποιείται χωρίς πια να αισθάνεται εξαρτημένος από την κυβέρνηση, υπάρχει μια επανάκτηση της δικής του αυτόνομης ικανότητας δράσης. Αυτό μας εμψυχώνει, είναι πολύ ελπιδοφόρο. Η κυβέρνηση προφανώς θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει το οτιδήποτε προς όφελός της. Όμως το γεγονός πως ο κόσμος αρχίζει να ανακτά την ικανότητά του να σκέφτεται και να εκφράζεται γεννάει νέες ελπίδες.-

(μτφ. περιοδικό Resistencias)

5 Νοε 2008

Η Άλλη Κολομβία

του Raul Zibechi (La jornada, 24.10.08)

«Κάτι νέο μαγειρεύεται στη χώρα», λέει ο Αλφρέδο Μολάνο, δημοσιογράφος και κοινωνιολόγος, ο οποίος αντιμετωπίζει συνεχείς διώξεις από το καθεστώτος Ουρίμπε επειδή λέει αυτό που βλέπει και δίνει φωνή σ΄ αυτό που αισθάνονται εκατομμύρια κολομβιανοί, για τους οποίους, τα μέσα ενημέρωσης κρατούν τις πόρτες κλειστές. Δεν το λέει σε ασφαλές περιβάλλον κάποιων κλειστών γραφείων, αλλά σε δημόσιο χώρο, στο Φόρουμ Αλληλεγγύης της Μοράβια, μιας φτωχογειτονιάς του Μεδεγίν. Μια αστική περιφέρεια που έστησαν εκτοπισμένοι από τους συνεχείς πολέμους, που απλώνεται σε μια τεράστια πλαγιά από σκουπίδια και που αποδεικνύεται εξαιρετικά ανθεκτική, χάρη σε ένα εντυπωσιακό εσωτερικό δίκτυο αλληλεγγύης.

Το νέο στοιχείο, είναι το εύρος, η έκταση και το βάθος της διαμαρτυρίας και κυρίως η σύγκλιση των πρωταγωνιστών οι οποίοι καταφέρνουν να βγάλουν «εκτός λογικής» την κυβέρνηση Ουρίμπε. Οι απεργίες που παίρνουν μεγαλύτερη δημοσιότητα στα μέσα ενημέρωσης είναι αυτές του δημόσιου τομέα που αφορούν μισθολογικά αιτήματα, όπως αυτή των δικαστικών, η οποία οδήγησε την κυβέρνηση να κηρύξει τη χώρα σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Ακολούθησαν οι υπάλληλοι του Γενικού Αρχείου του Κράτους, εκπαιδευτικοί, μεταφορείς ιδιοκτήτες μεγάλων φορτηγών και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι βλέπουν τους μισθούς τους να εξανεμίζονται από τις συνεχείς αυξήσεις των τιμών. Δεν χωράει αμφιβολία πως αυτό που δεν αφήνει τους ισχυρούς να κλείσουν μάτι, είναι η σύγκλιση των από κάτω.

Στις 15 του περασμένου Σεπτέμβρη ξεκίνησε η απεργία 10.000 εργατών στις φυτείες του ζαχαροκάλαμου που βρίσκονται στο διαμέρισμα Βάγιε ντε Κάουκα και οι οποίοι δουλεύουν εξαντλητικά σε συνθήκες φεουδαρχίας. Οι εργάτες, στην πλειοψηφία τους αφροκολομβιανοί, ξυπνούν στις 4 τα χαράματα, δουλεύουν από τις 6 το πρωϊ μέχρι τις 5 το απόγευμα κάτω από έναν τρομακτικό ήλιο και κατά τις 8 το βράδυ φτάνουν στα σπίτια τους, μετά από περίπου 5.400 «ματσετιές» (1) και έχοντας εισπνεύσει τεράστιες ποσότητες καπνού από το κάψιμο που ακολουθεί μετά την κοπή του ζαχαροκάλαμου και glisofato, ισχυρό και δηλητηριώδες φυτοφάρμακο που χρησιμοποιείται στις φυτείες. Κερδίζουν λίγο παραπάνω από τον ελάχιστο μισθό, πληρώνουν από την τσέπη τους την ασφάλειά τους, τα εργαλεία που χρησιμοποιούν, τα ρούχα της δουλειάς και τα μεταφορικά τους. Κάθε απόγευμα, η Παναμερικάνα, εθνικός δρόμος ανάμεσα στο Κάλι και Ποπαγιάν, γεμίζει από ψηλόλιγνες μελαχρινές φιγούρες που παραπαίουν σαν ζόμπι μετά από μια εγκληματικά εξαντλητική ημέρα εργασίας.

Η απεργία των φτωχότερων από τους φτωχούς άφησε έκπληκτους τους πάντες τόσο λόγω της διάρκειάς της όσο και της μαζικής συμμετοχής των μελών του συνδικάτου Sinalcorteros. Για την κυβέρνηση και την Ένωση Καλλιεργητών Ζαχαροκάλαμου η απεργία αποτελεί πρόβλημα καθώς οδήγησε στην εισαγωγή ζάχαρης από το Εκουαδόρ και τη Βολιβία, παρέλυσε την παραγωγή αιθανόλης και ανέβασε την τιμή της βενζίνης

- από τα διαλυμένα μπράτσα των εργατών του ζαχαροκάλαμου βγαίνει η αιθανόλη για τα αυτοκίνητά τους. Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που ο υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας (η ειρωνεία των από πάνω) δήλωσε πως η απεργία δεν αποτελεί έκφραση κοινωνικού προβλήματος αλλά εκδήλωση διαμαρτυρίας εγκληματιών, και κατηγόρησε τους εργάτες πως άφησαν να διεισδύσουν στις γραμμές τους οι FARC.

Οι εργάτες έχουν ως αίτημα να υπογράφουν σύμβαση εργασίας απ΄ ευθείας με τις εταιρείες -σήμερα είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν σε συνεταιρισμούς που δεν λειτουργούν παρά ως χρηματιστήρια εργασίας για να ρίχνουν τους μισθούς- να πληρώνονται τα μεροκάματα που χάνονται με ευθύνη των εταιρειών όταν αποφασίζουν να διακόψουν τη συγκομιδή καθώς και εκείνα που χάνουν για λόγους υγείας –περίπου 200 εργάτες κάθε χρόνο υφίστανται κάποιας μορφής αναπηρία από εργασιακά ατυχήματα. Απαιτούν, επίσης, να αποσυρθούν οι κινητές πλάστιγγες που ζυγίζουν την παραγωγή «γέρνοντας» προς το μέρος των αφεντικών και οι μηχανές κοπής που κάθε μια αντικαθιστά 150 εργαζόμενους, καθώς και αύξηση μισθών κατά 30%.

Την επέτειο των 516 χρόνων αντίστασης, στις 12 του περασμένου Οκτώβρη, ξεκίνησε η Μίνγκα (2) των Λαών που ξανάπιανε το νήμα του Πρώτου Περιφερόμενου Συνεδρίου των Λαών για τη Ζωή, τη Χαρά, τη Δικαιοσύνη, την Ελευθερία και την Αυτονομία, το οποίο πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβρη του 2004 και από το οποίο προέκυψε ως Ιθαγενική και Λαϊκή Προσταγή: αγώνας ενάντια στο Σύμφωνο Ελεύθερου Εμπορίου με τις ΗΠΑ, ένα σύμφωνο «ανάμεσα σε αφεντικά και ενάντια στους λαούς», κατάργηση των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων που υποβάλλουν τους λαούς σε αποκλεισμούς και εξαφάνιση, «φτάνει πια τόσος τρόμος από το Σχέδιο Κολομβία (…) που η επέλασή του στη γη μας σκορπίζει το θάνατο και προκαλεί χιλιάδες εκτοπισμένους», τήρηση των συμφωνιών που υπέγραψαν με το Κράτος με αφορμή την σφαγή του Νίλου το 1991, όπου δολοφονήθηκαν 20 ιθαγενείς Νάσα, και διαμόρφωση μιας Ατζέντας των Λαών, η οποία θα προκύψει «όταν θα μοιραστούμε και θα νοιώσουμε σαν δικό μας τον πόνο και τον παλμό, και άλλων λαών και αγώνων».

Η Μίνγκα, συλλογική δουλειά στον κόσμο των Άνδεων, ξεκίνησε στη μια πλευρά της Παναμερικάνα (στον Δήμο Λα Μαρία, Πιενταμό) όπου, πάνω από 10.000 ιθαγενείς, κυρίως Νάσα, οι οποίοι είναι οργανωμένοι στην CRIC (Περιφερειακό Ιθαγενικό Συμβούλιο της Κάουκα) και την ACIN (Ένωση Ιθαγενικών Αρχών της Βόρειας Κάουκα), εγκατέστησαν μια Περιοχή Ειρήνης, Συνύπαρξης και Διαλόγου. Στη συνέχεια έκοψαν την εθνική οδό γεγονός που προκάλεσε βίαιη καταστολή από τις Ένοπλες Δυνάμεις και άφησε πίσω της 2 νεκρούς και πάνω από 90 τραυματισμένους ιθαγενείς, στην πλειοψηφία τους από σφαίρες. Η βίαιη καταστολή δεν κατάφερε να τους διαλύσει, αντίθετα, προκάλεσε την πλατύτερη στήριξη της Κολομβίας των από κάτω.

Μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τις αρχές, η Μίνγκα ξεκίνησε πορεία προς την πόλη Κάλι όπου θα ενωθούν με τους απεργούς εργάτες του ζαχαροκάλαμου και άλλους τομείς εργαζομένων που συμμετέχουν στην CUT (3). 12.000 ιθαγενείς προστατευόμενοι από την Ιθαγενική Φρουρά που οι ίδιοι έχουν οργανώσει προβλέπεται να φτάσουν στις 27 Οκτωβρίου στην τρίτη σε μέγεθος πόλη της χώρας αφού πορευτούν 100 χιλιόμετρα μέσα από πλούσιες πεδιάδες στρωμένες με ζαχαροκάλαμο. Το πιο σημαντικό στοιχείο είναι το γεγονός πως, η Μίνγκα των Λαών μετατρέπεται σε πόλο διάθρωσης των από κάτω χωρίς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, συνάντηση σε δρόμους αγώνα, σύγκλιση πολλαπλών χειμάρρων που αρχίζουν να διαμορφώνουν την τεράστια κοίτη της Άλλης Κολομβίας. Ένας από τους χειμάρρους, η απεργία που κήρυξε η CUT για τις 24 του Οκτώβρη.

Οι καταγγελίες είναι εντυπωσιακές. Μόνον οι ιθαγενείς καταγγέλλουν ότι τα τελευταία 6 χρόνια της κυβέρνησης Ουρίμπε, δολοφονήθηκαν 1.243 (χίλιοι διακόσιοι σαράντα τρεις) ιθαγενείς από τους πάνω από 100 ιθαγενείς λαούς που υπάρχουν στην Κολομβία και 54.000 εκτοπίστηκαν από τα εδάφη τους. Τις τελευταίες 15 ημέρες οι νεκροί φτάνουν ήδη τους 19. «Όλοι είμαστε εργάτες ζαχαροκάλαμου, όλοι είμαστε ιθαγενείς» αναφέρει ανακοίνωση της ACIN. Η εμπειρία από την μακρά ιστορία αγώνων του λαού Νάσα, έχει δείξει πως «κανένας κοινωνικός τομέας από μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις πολιτικές εκμετάλλευσης

και καθυπόταξης που, εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία, επιβάλλουν».

Η Μίνγκα είναι ο τρόπος που οι από κάτω αποφάσισαν «να συγχρονίσουν τον λόγο και να τον μετατρέψουν σε δρόμο». Κάνουν μόλις τα πρώτα τους βήματα. Και είναι βήματα που χαράζουν πορεία και αφήνουν ίχνη.-

1.- Ματσέτα: το σημαντικότερο εργαλείο των αγροτών της

Αμερικανικής Ηπείρου, κάτι σαν δρεπάνι αλλά σε σχήμα μεγάλου

μαχαιριού.

2.- Μinga: συλλογική εργασία για τους ιθαγενείς λαούς της περιοχής των

Άνδεων.

3.- CUT: Γενική Ένωση Εργαζομένων, η δυναμικότερη από τις

υπάρχουσες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες.

ΚΟΛΟΜΒΙΑ, παραιτήσεις και σκάνδαλα...

Παραιτήθηκε ο επικεφαλής του Στρατού της Κολομβίας

Την Τρίτη 4 Νοεμβρίου ο επικεφαλής του κολομβιανού Στρατού, στρατηγός Μάριο Μοντόγια, υπέβαλλε την παραίτησή του εν μέσω ενός σκανδάλου εξωδικαστικών εκτελέσεων οι οποίες, σύμφωνα με τα στοιχεία, διαπράχθηκαν από μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο στρατηγός, ο οποίος προβλήθηκε ιδιαίτερα από τα μέσα ενημέρωσης μετά την επιχείρηση απελευθέρωσης της Ίγκριντ Μπετανκούρ, υπέβαλλε την παραίτησή του πέντε ημέρες μετά την απόφαση του προέδρου της χώρας Άλβαρο Ουρίμπε, να προχωρήσει στην αποστράτευση27 αξιωματούχων και υπαξιωματικών, λόγω των στοιχείων που προέκυψαν από έρευνα σχετικά με την εξαφάνιση και στη συνέχεια τη δολοφονία περίπου 20 νεαρών από τα περίχωρα της Μπογοτά. Οι παραπάνω απλώς αποστρατεύτηκαν, με βάση τις μέχρι σήμερα πληροφορίες, δεν προβλέπεται περαιτέρω δικαστική διαδικασία για απόδοση ευθυνών. Η ατιμωρησία στην Κολομβία υπερβαίνει το 95%. Πρόσφατα, η Ανώτατη Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ, NavyPillay, ανακοίνωσε πως οι εξωδικαστικές εκτελέσεις -αναφερόμενη στις δολοφονίες που διαπράττουν στρατιωτικοί στην Κολομβία-μπορούν να θεωρηθούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και να προκαλέσουν την παρέμβαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, εάν η Δικαιοσύνη της χώρας δεν αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το πρόβλημα θέτοντας τέρμα στις σφαγές. Ο υπουργός Άμυνας της χώρας,Μανουέλ Σάντος, στην τελευταία σύνοδο της σχετική επιτροπή της Γερουσίας, αναγνώρισε«ότι έχουν διαπραχθεί εκτελέσεις από μέλη των σωμάτων ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων και ως επικεφαλής οφείλει να το παραδεχτεί».

Το παρακάτω άρθρο είναι αρκετά κατατοπιστικό σχετικά με το ζήτημα


Το σκάνδαλο των «ψευδών θετικών αποτελεσμάτων» του Simone Bruno, 30.10.08, www.alainet.org

«…Αυτή η κατάσταση επέτρεψε σε κάποια άτομα να διαπράξουν εγκλήματα, εγκλήματα που υπήρξαν αποτέλεσμα σκευωρίας ανάμεσα σε εγκληματίες και μέλη του Στρατού, εγκλήματα που είχαν ως στόχο να δολοφονήσουν αθώους για να δημιουργήσουν την εντύπωση πως στη συγκεκριμένη περιοχή οι εγκληματίες αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά, όταν οι πραγματικοί εγκληματίες δεν ήταν άλλοι από εκείνους που συνεργάστηκαν με τον Στρατό για να διαπράξουν αυτά τα εγκλήματα…». Αυτή η εκπληκτική δήλωση δεν ανήκει σε κάποιο ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων που κραυγάζει κόντρα στο ρεύμα αλλά στον πρόεδρο της Δημοκρατίας της Κολομβίας, Άλβαρο Ουρίμπε Βέλες ο οποίος,σύμφωνα με το Σύνταγμα, είναι, επίσης, ο ανώτατος Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Η φράση συνοδεύτηκε από την αποστράτευση από τα καθήκοντά τους 20 αξιωματούχων –συμπεριλαμβανομένων 3 στρατηγών- και 7 υπαξιωματικών. Γεγονός χωρίς προηγούμενο στην Κολομβία. Σύμφωνα με τον πρόεδρο, ο οποίος απευθύνθηκε στον λαό τα ξημερώματα της Τετάρτης 30 Οκτωβρίου, συνοδευόμενος από τον υπουργό Άμυνας Μανουέλ Σάντος και τον στρατηγό Φρέντυ Παδίγια, επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων, οι ευθύνες των στρατιωτικών ήταν ιδιαίτερα βαριές. Μια εσωτερική επιτροπή ελέγχου των Ενόπλων Δυνάμεων είχε συγκεντρώσει αποδείξεις για αμέλεια και πιθανή συνενοχή των 27 στρατιωτικών στο σκάνδαλο των «ψευδών θετικών αποτελεσμάτων», πολιτικώς ορθός τρόπος να χαρακτηριστεί η απαγωγή νεαρών ατόμων από τις φτωχογειτονιές που βρίσκονται στην περιφέρεια της Μπογοτά, των οποίων τα πτώματα, στη συνέχεια, εμφανίζονται ως αντάρτες που σκοτώθηκαν σε μάχες με τον στρατό που δεν έγιναν ποτέ. Ανάμεσα στους αποστρατευθέντες είναι: Χοακίμ Κορτές, Διοικητής της ΙΙ Μεραρχίας, υπεύθυνος για τα διαμερίσματα Σανταντέρ, Βόρειο Σανταντέρ και Αράουκα, ο στρατηγός Ρομπέρτο Πίκο, Διοικητής της VΙΙ Μεραρχίας, με βάση την Αντιόκεια και ο στρατηγός Παουλίνο Κορονάδο, Διοικητής της Ταξιαρχίας 30 που δραστηριοποιείται στο Νότιο Σανταντέρ, όπου και βρέθηκαν σε κοινούς τάφους τα πτώματα αρκετών από τους νεαρούς που απήχθησαν στην Μπογοτά. Ο ίδιος ο στρατηγός Παουλίνο Κορονάδο εμφανίστηκε αρκετές φορές στα μέσα ενημέρωσης δηλώνοντας πως οι νέοι σκοτώθηκαν σε μάχες αρνούμενος κατηγορηματικά ότι επρόκειτο για ψευδή στοιχεία. «Όπως συμβαίνει πάντα με την κυβέρνηση Ουρίμπε, κάθε φορά που ένα σκάνδαλο φτάνει στα μέσα ενημέρωσης, τότε αρχίζει να υπάρχει το πρόβλημα» δηλώνουν ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μόλις λίγες ώρες μετά την συνέντευξη τύπου του προέδρου, μια άλλη συνέντευξη τύπου ακολούθησε στην οποία παρουσιάστηκε η αναλυτική αναφορά του CCEEU(Συντονιστικό Κολομβία, Ευρώπη, Ηνωμένες Πολιτείες) στο οποίο συμμετέχουν αρκετές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ερευνούν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κολομβία. Η αναφορά υπό τον τίτλο «Εξωδικαστικές εκτελέσεις: μια αλήθεια που δεν κρύβεται», παρουσιάζει ανατριχιαστικά στοιχεία γύρω από το θέμα το οποίο για μεγάλο χρονικό διάστημα υποτιμήθηκε από την κυβέρνηση και το οποίο αποτελεί άμεση συνέπεια της πολιτικής Δημοκρατικής Ασφάλειας. Σύμφωνα με την αναφορά της CCEEU, από την έναρξη της πολιτικής της Δημοκρατικής Ασφάλειας τον Ιούνιο του 2002 έως τον Ιούνιο του 2007, εξακριβώθηκαν 955 περιπτώσεις εξωδικαστικών εκτελέσεων οι οποίες διαπράχθηκαν από μέλη του Στρατού, στις οποίες πρέπει να προστεθούν 235 ακόμα περιπτώσεις βίαιων εξαφανίσεων. Μια αύξηση κατά 68% από τα 5 προηγούμενα χρόνια. Εάν οι FARCθεωρούνται νούμερο ένα δημόσιος εχθρός για την απαγωγή 700 κολομβιανών, τότε, ο Στρατός της χώρας που δολοφονεί πάνω από 1.000 άτομα, πως πρέπει να θεωρείται; Στην αναφορά αναλύονται επίσης μια σειρά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με το φαινόμενο. Τα χρόνια αυτά χαρακτηρίζονται από επίμονη εφαρμογή της πρακτικής τωνεγωδικαστικών εκτελέσεων και πλήρη ατιμωρησία, σταδιακά όμως, αλλάζει ο τρόπος που διαπράττονται. Τώρα τα θύματα δεν είναι πια αγρότες μέλη κοινωνικών οργανώσεων οι οποίοι κατηγορούνται ως μέλη ή υποστηρικτές του αντάρτικου όπως συνέβαινε τα πρώτα χρόνια. Οι εξωδικαστικές εκτελέσεις των πρώτων χρόνων προκαλούσαν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης και ξεσήκωναν διαμαρτυρίες διαφόρων κοινωνικών πρωταγωνιστών. Σύμφωνα με το CCEEU, στη συνέχεια, οι Ένοπλες Δυνάμειςαπαγάγουν νέους από τις περιθωριοποιημένες φτωχογειτονιές των μεγάλων πόλεων, δηλαδή, ένα κομμάτι του πληθυσμού πιο ευάλωτο και του οποίου η εξαφάνιση δεν προκαλεί την προσοχή. Οι νέοι αυτοί μεταφέρονται σε περιοχές της υπαίθρου όπου στήνεται μια ψεύτικη μάχη, δολοφονούνται και καταγράφονται ως μέλη αντάρτικων οργανώσεων ή κοινοί εγκληματίες. Στη συνέχεια θάβονται σε κοινούς τάφους ως αγνώστου ταυτότητας. Το γεγονός προκαλεί πολύ λιγότερο την προσοχή των μέσων ενημέρωσης και ευνοεί μια γενικευμένη ατιμωρησία. Τα αίτια του φαινομένου πρέπει να αναζητηθούν στο σύστημα κινήτρων και επιβράβευσης που προωθεί και εφαρμόζει η κυβέρνηση. Για κάθε νεκρό αντάρτη ή κοινό εγκληματία, οι συμμετέχοντες στις επιχειρήσεις, επιβραβεύονται γενναιόδωρα με οικονομικές αποζημιώσεις και άδειες από την υπηρεσία. Και με τον τρόπο αυτό, έχει δημιουργηθεί μια μακάβρια αγορά ανθρώπινων σωμάτων που, σαν να ήταν ζώα, πιάνονται στο κυνήγι, αγοράζονται και πωλούνται με το κιλό. Η ανθρώπινη ζωή ενός αθώου έχει μικρότερη αξία από λίγες μέρες διακοπών. Η αναφορά αναλύει επίσης τις δομές της ατιμωρησίας, των οποίων, η Εισαγγελία του Κράτους, αποτελεί μέρος. Οι εισαγγελείς, κατά παράβαση των νόμων, αφήνουν τη διεξαγωγή των ερευνών και τις περαιτέρω διαδικασίες στα χέρια της στρατιωτικής δικαιοσύνηςκαι δεν τις αναλαμβάνουν ως αρμόδια αρχή πολιτικής δικαιοσύνης. «Υπάρχουν εισαγγελικές αρχές των οποίων τα γραφεία βρίσκονται μέσα σε στρατόπεδα του Στρατού ή της Αστυνομίας και δρουν σε συνδυασμό με τις Ένοπλες Δυνάμεις για να νομιμοποιήσουν τις επιχειρήσεις τους στο πλαίσιο του αντιαντάρτικου αγώνα». Οι ίδιες κατηγορίες έρχονται από το γραφείο του Ανωτάτου Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ. Στο τελευταίο του δελτίο για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κολομβία αναγνωρίζει: «τη συνεχή διάπραξη εξωδικαστικών εκτελέσεων οι οποίες αποδίδονται σε μέλη των σωμάτων δημόσιας ασφάλειας και κυρίως του Στρατού», τονίζοντας επιπλέον πως «κάποια κοινά χαρακτηριστικά που εμφανίζονται σε καταγγελθείσες περιπτώσεις είναι η παρουσίαση των θυμάτων ως πεσόντες σε μάχες, παρεμβάσεις στο σκηνικό των γεγονότων πριν την απόσυρση των πτωμάτων, και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η ανάληψη των ερευνών από τις στρατιωτικές δικαστικές αρχές. Οι έρευνες που διεξήχθησαν από τις αρχές σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, αποκαλύπτουν πως θα μπορούσαν να θεωρηθούν αποτέλεσμα άσκησης πιέσεων για να παρουσιάσουν αποτελέσματα και του ενδιαφέροντος κάποιων μελών των σωμάτων ασφαλείας να εξασφαλίσουν, μέσα από αυτά τα αποτελέσματα, μια σειρά οφέλη και αναγνωρίσεις». Η αναφορά του CCEEUθα υποβληθεί στο ΔιεθνέςΠοινικό Δικαστήριο και στην Ανωτάτη Επίτροπο του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, NaviPillay, η οποία, ακριβώς την Τετάρτη, ξεκίνησε περιοδεία στην Κολομβία. Ως αντίδραση στα παραπάνω, η αντιπολίτευση ζήτησε την παραίτηση του στρατηγού Παδίγια και του υπουργού Μανουέλ Σάντος -ο οποίος εμφανίζεται με φιλοδοξίες για επόμενος πρόεδρος- άμεσο υπεύθυνο για την εφαρμογή του στρατιωτικού σκέλους της πολιτικής της Δημοκρατικής Ασφάλειας. Το κόμμα PDA(Εναλλακτικός Δημοκρατικός Πόλος) ζήτησε επίσης την παραίτηση του προέδρου Ουρίμπε ως ανώτατου Διοικητή των Ενόπλων Δυνάμεων. Η Ένωση Δικηγόρων Χοσέ Αλβεάρ Ρεστρέπο, κατηγορεί επίσης ως υπεύθυνο τον στρατηγό Μάριο Μοντόγια, επικεφαλής του Στρατού ο οποίος ήδη έχει κατηγορηθεί για συνενοχή με τους παραστρατιωτικούς. Δεν χωράει αμφιβολία ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες. Ο υπουργός Άμυνας φαίνεται πως ηθελημένα αγνόησε τις καταγγελίες για τα «ψευδή θετικά αποτελέσματα». Μόλις πριν ένα μήνα έκανε δηλώσεις ενάντια στο CCEEU: «κάποια άτομα εξακολουθούν να αγνοούν την πραγματικότητα και προσπαθούν να πουλήσουν τους ψευδείς ισχυρισμούς μιας κυβερνητικής πολιτικής των λεγόμενων εξωδικαστικών εκτελέσεων. Αυτή είναι μια πρακτική που έχουμε αποκαλύψει, μια καλά μελετημένη πολιτική συγκεκριμένων οργανώσεων οι οποίες αυτό που θέλουν είναι να γίνονται καταγγελίες για να αυξάνονται και να αυξάνονται και να αυξάνονται τα νούμερα. Είναι νούμερα που στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για να δυσφημίσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις και όταν κάποιος προχωρήσει σε έρευνα για να διαπιστώσει τι πραγματικά σημαίνουν αυτές οι καταγγελίες, δεν βρίσκει τίποτα. Το μόνο που βρίσκει είναιπως υπάρχουν άτομα που απλώς ενδιαφέρονται να φουσκώσουν τα νούμερα και στη συνέχεια να αρχίσουν τις καταγγελίες σαν αυτά τα νούμερα να ήταν πραγματικότητα». Ακόμα ηχούν, επίσης, τα λόγια του ίδιου του προέδρου Ουρίμπε τον περυσινό Ιούνιο του 2007, ενάντια σε οργανώσεις υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: «σήμερα η στρατηγική του αντάρτικου είναι διαφορετική. Κάθε φορά που ένας αντάρτης σκοτώνεται σε μάχη, αμέσως κινητοποιούν τα δίκτυά τους στη χώρα και στο εξωτερικό για να καταγγείλουν πως πρόκειται για εξωδικαστική εκτέλεση. Όμως οι Ένοπλες Δυνάμεις δίνουν όλη την απαιτούμενη προσοχή για να μην δίνουν αφορμή να κατηγορούν μέλη τους πως συνεργάζονται με παραστρατιωτικές ομάδες». Εάν ο πρόεδρος είχε ακούσει εκείνους τους συνεργάτες του αντάρτικου ίσως να είχαν γλιτώσει τουλάχιστον τα 535 θύματα που, από τον Ιανουάριο του 2007 μέχρι τον Ιούλιο του 2008, αποτέλεσαν «ψευδή θετικά αποτελέσματα», σύμφωνα με το CCEEU.-