Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για την κρίση στη Γάζα

Το παρακάτω κείμενο είναι μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για την κρίση στη Γάζα που συναντήσαμε στο http://www.pamkgyzi.blogspot.com.

Η σφαγή που διαδραματίζεται εδώ και τέσσερις μέρες στην Λωρίδα της Γάζας μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Το εναρκτήριο λάκτισμά της δόθηκε την περασμένη εβδομάδα, όταν η Χαμάς ανακοίνωσε ότι δεν θα ανανεώσει την εξάμηνη ανακωχή με το Ισραήλ. Όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαν σοβαρούς λόγους να θέλουν μια αναμέτρηση. Στο Ισραήλ η «κεντρώα» Υπουργός Εξωτερικών και ο «κεντροαριστερός» υπουργός Άμυνας παίζουν τα πολιτικά τους ρέστα εν όψει των επικείμενων βουλευτικών εκλογών. Με επιτυχία προς το παρόν καθώς, το Καντίμα και το Εργατικό Κόμμα μείωσαν σημαντικά τη δημοσκοπική απόσταση που τους χωρίζει από το Λικούντ του Μπεντζαμίν Νετανιάχου. Επιπλέον, κοινή ήταν η πεποίθηση όλων των ισραηλινών πολιτικών δυνάμεων, με εξαίρεση το φιλειρηνικό κεντροαριστερό Μερέτζ, ότι «κάτι έπρεπε να γίνει», για να είναι βέβαιη η χωρίς όρους στήριξη του νεοεκλεγέντος Προέδρου των ΗΠΑ. Επιπροσθέτως, η κρίση αυτή θα πάγωνε επ' αόριστον τις συνομιλίες με τη Συρία υπό την αιγίδα της Τουρκίας, που κινδύνευαν να καταλήξουν σε συμβιβασμό για τα υψώματα του Γκολάν. Τα οποία το Ισραήλ για κανένα λόγ δε θέλει να μοιραστεί με τη Συρία, όχι φυσικά επειδή απειλείται η ασφάλειά του, αλλά γιατί δε θέλει να μοιραστεί τα μεγάλα υδατικά αποθέματα του υπεδάφους του Γκολαν και της λίμνης της Γαλιλαίας.
Εκείνο όμως που για πολλοστή φορά αναδεικνύεται είναι η εμμονή του Ισραήλ να κατασρέφει κάθε εν δυνάμει Παλαιστίνιο συνομιλητή του. Το έπραξε πρώτα με τη Φατάχ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, δολοφονώντας ή φυλακίζοντας συστηματικά όλους τους μετριοπαθείς συνεργάτες του Αραφάτ. Ώσπου απέμειναν τα λαμόγια και οι πράκτοιρες της Συρίας. Το πράττει τώρα με τη Χαμάς, την οποία το ίδιο ενίσχυε, άμεσα και έμμεσα, επί μια δεκαετία. Όταν η ισραηλινή αεροπορία, με τα ίδια ακριβώς προσχήματα που χρησιμοποιεί σήμερα, κατέστρεφε τις υποδομές της Παλαιστινιακής Αρχής και μπλοκάριζε την ευρωπαϊκή οικονομική βοήθεια, οι παράλληλες δομές δομές της Χαμάς, δημιουργημένες με ταπετροδολάρια της Σαουδικής Αραβίας, έχαιραν προκλητικής ασυλίας. Μέχρι που απόμειναν μονάχα τα σχολεία και τα νοσοκομεία που είχε χτίσει η Χαμάς.
Στη Λωρίδα της Γάζας η Χαμάς είχε κάθε λόγο να επιθυμεί την αντιπαράθεση με το Ισραήλ. Η οργάνωση αυτή κέρδισε τις παλαιστινιακές εκλογές το 2007 με ευρεία πλειοψηφία, υποσχόμενη μια πιο αποτελεσματική αντίσταση στις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής. Αντέδρασε με επιτυχία στην πραξικοπηματική, από μέρους του Προέδρου Αμπάς, απομάκρυνσή της από την κυβέρνηση, καταλαμβάνοντας στρατιωτικά τη Λωρίδα της Γάζας. Από τη στιγμή εκείνη και έπειτα όμως έχει αρχίσει να κρίνεται και αυτή. Και οι επιδόσεις της στον τομέα που αποτελούσε την αιχμή του δόρατος του πολιτικού της προγράμματος, στην πατριωτική πλειοδοσία, είναι κάτω του μετρίου. Δεν κατόρθωσε να σπάσει τον αποκλεισμό που είχε επιβάλει το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας πριν ακόμα αυτή εκδιώξει την βαθύτατα διεφθαρμένη διοίκηση της Παλαιστινιακής Αρχής, δεν κατόρθωσε να παρέμβει στην πολιτική ατζέντα των χωρίς αρχή, μέση και τέλος διαπραγματεύσεων, δεν κατόρθωσε καν να γίνει συνομιλητής των υπόλοιπων αραβικών Κρατών. Η διακυβέρνησή της διακρίνεται από τον ίδιο αυταρχισμό - πιθανότατα είναι ακόμα χειρότερη, διότι δε διασφαλίζει ούτε τη μοναδική ελευθερία που διασφαλίζει η Παλαιστινιακή Αρχή, τη θρησκευτική ελευθερία -και ανάλογη διαφθορά, καθώς ελε΄γχει το κοντραμπάντο βασικών αγαθών από την Αίγυπτο.
Στις ΗΠΑ η απερχόμενη διακυβέρνηση και τα συμφέροντα που αυτή εκπροσωπούσε, έχει κάθε λόγο να κληροδοτήσει στο νεοεκλεγέντα Πρόεδρο μια έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Με την έννοια αυτή, ευχή της απερχόμενης διακυβέρνησης είναι η ανεξέλεγκτη ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή. Πράγμα που διακαώς επιδίωξε, με περιορισμένη επιτυχία, στην προηγούμενη οκταετία.
Το Ιράν, για τους δικούς του λόγους, συμμερίζεται απολύτως τις απόψεις της απερχόμενης αμερικανικής κυβέρνησης. Στρατηγική επιλογή του θεοκρατικού καθεστώτος είναι η συντήρηση της έντασης με τη Δύση και το Ισραήλ, διότι εκτιμά πως μόνο έτσι θα μπορέσει να αποτρέψει την εξέγερση της ιρανικής νεολαίας, που αντιστοιχεί σε περισσότερο από το 50% του πληθυσμού και η οποία ασφυκτιά.Και βεβαίως τυχόν στρατιωτικές περιπέτειες της έντασης πρέπει να λάβουν χώρα όσο το δυνατόν μακρύτερα από τα σύνορα της χώρας. Συνταγή που λειτούργησε με απόλυτη επιτυχία το 2006 στο Λίβανο, όταν οι ΗΠΑ ετοίμαζαν στρατιωτική επίθεση στο Ιράν. Ο λιβανικός αντιπερισπασμός όχι μόνο απέτρεψε την επίθεση, αλλά, χάρη στη στρατιωτική αποτυχία του ισραήλ, το Ιράν και η σύμμαχός του Συρία απέκτησαν και πάλι λόγο στο πολιτικό γίγνεσθαι του Λιβάνου. Την ίδια συνταγή στη Λωρίδα της Γάζας επιδιώκουν και τώρα οι αγιατολάχ. Μένει να αποδειχτεί αν είναι κάθε μέρα τ' Αη Γιαννιού.
Η Συρία, είχε κι αυτή λόγους να επιθυμεί μια ανάφλεξη. Το ενδεχόμενο συμβιβασμού και ειρήνευσης με το ισραήλ θα στερούσε κάθε έρεισμα από το διεφθαρμένο αυταρχικό καθεστώς για την παντελή απουσία πολιτικής και κοινωνικής προόδου.
Η απάθεια των υπόλοιπων αραβικών καθεστώτων εξηγείται από την υποστήριξη που παρέχει το ιράν στη Χαμάς, πράγμα που την καθιστά «ύποπτη» και επικίνδυνη.Οι προοπτικές. Την κρίση όλοι την ήθελαν, όμως δεν θα βγούν όλοι κερδισμένοι από αυτήν.
Στο Ισραήλ είναι σαφές ότι το πολιτικό μέλλον της Τζιπ Λίβνι και του Εχούντ Μπάρακ εξαρτάται από την εξουδετέρωση της Χαμάς. Αντιθέτως το Λικούντ έχει κάθε λόγο να απεύχεται μια τέτοια εξέλιξη. Πώς ορίζεται όμως η στρατιωτική επιτυχία; Όσο η Χαμάς θα είναι σε θέση να εκτοξέυει - και προς το παρόν είναι - τις, σπανίως, φονικές τρακτρούκες της κατά του Ισραήλ η ισραηλινή κυβέρνηση δεν θα μπορεί να μιλήσει για επιτυχία. και είναι αμφίβολο αν ισοπεδώνοντας τη Λωρίδα της Γάζας ο στόχος αυτός θα επιτευχθεί. Απομένει λοιπόν η λύση της ανακατάληψης της περιοχής, πράγμα που απαιτεί στρατιωτικές δυνάμεις πολύ πιο ευάριθμες από αυτές που έχουν κινητοποιηθεί. Το ενδεχόμενο της επανάληψης του σκηνικού των τελών της δεκαετίας του '90 με την πολιορκία του Γιασέρ Αραφάτ έχει μικρές πιθανότητες πραγματοποίησης, καθώς οι ηγέτες της Χαμάς διαβιούν στη Συρία. Επιπλέον η κατάληψη δε θα είναι τόσο εύκολη, όχι τόσο λόγο της στρατιωτικής ικανότητας της Χαμάς, αλλά διότι δεν υπάρχει διέξοδος διαφυγής για τον άμαχο πληθυσμό. Και δεν είμαι βέβαιος ότι η ισραηλινή ηγεσία είναι αποφασισμένη να δολοφονήσει 50.000 - 100.000 αμάχων και να στείλει άλλο 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες στην Αίγυπτο, για να εξουδετερώσει τη Χαμάς. Αν όμως αυτό συμβεί, τότε οδεύουμε προς μια ολοκληρωτική αποσταθεροποίηση των αραβικών καθεστώτων, που όμοιάτης δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν. Με απρόβλεπτες συνέπειες και μοναδικό κερδισμένο το Ιράν.Το πιο πιθανό όμως είναι να γίνει αυτό που περιέγραψε σε παρέμβασή του στο ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ, ο πρώην εκπρόσωπος τύπου του Σιμόν Πέρες, Γεδεών Λεβί: «Όταν τελειώσει η παρέλαση των πτωμάτων θα καταλήξουμε σε μια νέα κατάπαυση του πυρός, σαν αυτή που θα μπορούσαμε να είχαμε συμφωνήσει χωρίς αυτόν τον περιττό πόλεμο».

Γιάννης Χρ.

Παρουσίαση βιβλίου Che Guevara μια φλόγα που καίει ακόμα

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Με αφορμή την κυκλοφορία στα ελληνικά του βιβλίου των

Μικαέλ Λεβί και Ολιβιέ Μπεζανσενό

Che Guevara

μια φλόγα που καίει ακόμα

οι εκδόσεις Φαρφουλάς σας προσκαλούν στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου που θα γίνει την Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008 στις 7.00 μ.μ. στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Nosotros, Θεμιστοκλέους 66, στα Εξάρχεια.

Θα μιλήσουν ο Μικαέλ Λεβί και ο Κώστας Αθανασίου από το περιοδικό Resistencias.

farfoulas.blogspot.com/

Μιντανάο (Φιλιππίνες): διακοπή των συνομιλιών μεταξύ κυβέρνησης και ανταρτών

Η πρόεδρος των Φιλιππίνων Γκλόρια Μακαπαγκάλ Αρόγιο διέκοψε τις ειρηνευτικές διαδικασίες με το Ισλαμικό Απελευθερωτικό Μέτωπο των Μόρο (Moro Islamic Liberation Front) κατηγορώντας τους αντάρτες του MILF για έλλειψη ειλικρίνειας στις διαπραγματεύσεις. Η κυβέρνηση, αναθεώρησε την πολιτική των απευθείας διαπραγματεύσεων με τους αντάρτες και απαιτεί την συμμετοχή στον διάλογο των «τοπικών κοινοτήτων» όπως και την παράδοση δύο διοικητών που κατηγορούνται για «τρομοκρατικές ενέργειες» στο Μιντανάο, με αποτέλεσμα τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων και την φυγή χιλιάδων από την περιοχή.

Η μουσουλμανική ομάδα Σουάνα Μπαγκσαμόρο (Suana Bangsamoro –η Φωνή των Μόρο) θεωρεί όμως ότι η απόφαση της προέδρου Αρόγιο και του γραμματέα αμύνης Γκιλμπέρτο Τεοντόρο τζούνιορ να διακόψει της απευθείας συνομιλίες με το MILF θα οδηγήσει στην κλιμάκωση των βιαιοπραγιών μεταξύ των κοινοτήτων. Κατά δήλωση της προέδρου του Σουάνα Μπαγκσαμόρο, Αμιρά αλή Λιντασάν η διακοπή των απευθείας συνομιλιών με το MILF σημαίνει αντικατάσταση μιας σοβαρής ειρηνευτικής διαδικασίας με καθαρά ανοιχτό πόλεμο εναντίον των μουσουλμάνων. Η διακοπή των συνομιλιών και η ανάμειξη του φιλιππινέζικου στρατού στην δημιουργία παραστρατιωτικών ομάδων έχει ήδη οδηγήσει σε συγκρούσεις με αποτέλεσμα την φυγή χιλιάδων χριστιανών και μουσουλμάνων πολιτών, τον θάνατο πολλών εξ αυτών και την πυρπόληση περιουσιών.

H Λιντασάν υπογραμμίζει ότι, ο παραμερισμός των επιτροπών ανακωχής και των διεθνών ομάδων παρατηρητών, που δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα της πρώτης ειρηνευτικής ατζέντας για τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, φαίνεται πως οδηγεί στην επαναδραστηριοποίηση της διαδικασίας Όπλαν Μπαντάι Λάγια (oplan bantay laya) που χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για την καταπολέμηση του επαναστατικού κινήματος. Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε το 2002, με τον αποκλειστικό έλεγχο από την ίδια την Αρόγιο, με δύο βασικά χαρακτηριστικά: α) τη διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων με βίαιη καταπίεση των χωριών κοντά στα μέτωπα των ανταρτών που οδήγησαν σε δολοφονίες αθώων ανθρώπων και την εκτόπιση τους από την περιοχή αυτή σε μία άλλη, και β) τη δράση ομάδων θανάτου που είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία 680 ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται αρχηγοί κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων, καθώς και εργαζόμενοι σε οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων μαζί με παπάδες, δημοσιογράφους και δικηγόρους, που άλλοι είχαν και άλλοι δεν είχαν σχέσεις με το Κομμουνιστικό Κόμμα Φιλιππίνων και το αντάρτικο.

Η διακοπή των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων στις νότιες Φιλιππίνες έχει άμεση σχέση με τον αντιτρομοκρατικό νόμο που έχει επιβάλει η ιμπεριαλιστική Αμερική σε όλη την υφήλιο. Εξάλλου ήδη υπάρχουν αμερικάνικες στρατιωτικές δυνάμεις στις Φιλιππίνες με τη δικαιολογία της βοήθειας προς τον Φιλιππινέζικο στρατό κατά της τρομοκρατίας. Από την άλλη πλευρά το Μιντανάο είναι μια πλούσια σε πηγές πετρελαίου περιοχή που θέλουν να εκμεταλλευτούν τόσο η Κίνα όσο και οι ΗΠΑ.

Λ.Β.

Ταϊλάνδη: μια ματιά στο σκηνικό της πρόσφατης πολιτικής κρίσης

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο πρωθυπουργός Samak Sundaravej (Σαμάκ Σουνταραβέζ) υποχρεώθηκε σε παραίτηση, μετά από διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης και από σχετική απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου που έκρινε ασυμβίβαστη την ιδιότητα του πρωθυπουργού με την παρουσίαση τηλεοπτικών εκπομπών (ο Σαμάκ όντως είχε εμφανιστεί στην τηλεόραση, ως παρουσιαστής εκπομπών με αντικείμενο τη μαγειρική). Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι τηλεοπτικές δραστηριότητες του Σαμάκ ήταν η αληθινή αιτία της απομάκρυνσής του από τον πρωθυπουργικό θώκο. Μακάρι να ήταν αυτά και μόνο τα «αμαρτήματα» των πολιτικών καριέρας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Αυτό που εκτυλίσσεται στην Ταϊλάνδη, είναι μια ταξική σύγκρουση μεταξύ των φτωχών αγροτών της υπαίθρου και των προνομιούχων μεσοαστικών και μεγαλοαστικών στρωμάτων, τα χαρακτηριστικά της οποίας θα επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε με συντομία.

Στην Ταϊλάνδη, δυο βασικοί πόλοι εξουσίας είναι ο στρατός και το παλάτι. Ο βασιλιάς διαθέτει ευρύ κοινωνικό κύρος, ωστόσο τα προνομιούχα αστικά στρώματα είναι οι κύριοι υποστηρικτές του. Ο στρατός έχει μια μακρά παράδοση ανάμιξης στα πολιτικά πράγματα της χώρας, με πραξικοπήματα και μαζικές δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, που συντελέστηκαν κυρίως κατά την περίοδο 1947 με 1992. Το 1973 ήταν η χρονιά του φοιτητικού κινήματος για τον εκδημοκρατισμό της χώρας («απόψε θα γίνει Ταϊλάνδη», έλεγαν οι Έλληνες διαδηλωτές τον Νοέμβρη του’73). Το κίνημα αυτό όμως υπέστη άγρια καταστολή το 1976 και πολλά στελέχη του, με αριστερό πολιτικό στίγμα, κατέφυγαν στη ζούγκλα και συγκρότησαν αντάρτικες ομάδες. Αργότερα, με την ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής, επέστρεψαν στη νόμιμη πολιτική δραστηριότητα και, κάποιοι από αυτούς, κατέλαβαν και υπουργικές θέσεις.

Η δεκαετία του’80 ήταν η περίοδος της ταχύρυθμης οικονομικής ανάπτυξης. Πολύς κόσμος έφευγε από την ύπαιθρο και η πρωτεύουσα Μπανγκόγκ γιγαντώθηκε. Το 1997 όμως ξέσπασε η χρηματιστηριακή κρίση, οι επενδύσεις μειώθηκαν δραματικά και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί η φτώχεια και η ανεργία. Εκείνα τα χρόνια εμφανίστηκε ο λαϊκιστής πολιτικός Thaksin Sinawatra (Τακσίν Σιναουάτρα), η πολιτική του οποίου ευνόησε τα φτωχά κοινωνικά στρώματα και τους αγρότες, αλλά προκάλεσε τη δυσφορία των εύπορων αστικών στρωμάτων και του στρατού, ο οποίος εξακολουθεί να επιφυλάσσει για τον εαυτό του τον ρόλο του θεματοφύλακα του κοινωνικού status quo. Το 2006, ο Τακσίν ανατράπηκε με ένα «βελούδινο» στρατιωτικό πραξικόπημα και η αντιπολίτευση τον κατηγόρησε για διαφθορά.

Την περίοδο 2007 με 2008, έγινε σαφές ότι διαμορφώνονται δυο πόλοι στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας: ο ένας πόλος είναι οι φτωχοί αγρότες της υπαίθρου, με πολιτικό εκφραστή το Κόμμα Λαϊκής Εξουσίας (People Power Party, PPP). Και ο άλλος πόλος είναι τα προνομιούχα μεσοαστικά και ανώτερα αστικά στρώματα, με πολιτικό εκφραστή την Λαϊκή Συμμαχία για τη Δημοκρατία (Peoples Alliance for Democracy, PAD). Ωστόσο, σύμφωνα με την PAD, η δημοκρατία είναι για τους ολίγους και εκλεκτούς, κοινώς για τους «φραγκάτους». Πιο συγκεκριμένα, η PAD απορρίπτει την άμεση και καθολική ψηφοφορία για τους εκπροσώπους στο Κοινοβούλιο και υποστηρίζει ότι μια μεγάλη μερίδα βουλευτών θα πρέπει να διορίζονται από την πολιτεία, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι οι αγράμματοι αγρότες δεν ξέρουν τάχα ποιό είναι το συμφέρον τους. Στην πραγματικότητα είναι η επιρροή του PPP στην ύπαιθρο που ενοχλεί τους εγγράμματους αστούς και καλλιεργεί αυτές τις ελιτίστικες απόψεις περί δημοκρατίας. Το ίδιο το PPP είναι μια παράταξη στην οποία φαίνεται να συνυπάρχουν ριζοσπαστικά στοιχεία που προέρχονται από το κίνημα της δεκαετίας του’70, με συντηρητικά στελέχη με τα οποία κάποτε είχαν αναμετρηθεί ανοιχτά. Ο ίδιος ο Σαμάκ, που απομακρύνθηκε από την πρωθυπουργία τον περασμένο Σεπτέμβριο, υπήρξε ένας συντηρητικός πολιτικός τα χρόνια του’70, που ανέκαθεν είχε καλές σχέσεις με το παλάτι και που τα τελευταία χρόνια υιοθέτησε ένα λαϊκίστικο προφίλ. Αυτός ο λαϊκισμός ήταν που έκανε την αντιπολίτευση να ξεσηκωθεί κατά το τέλος Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου και να ζητήσει την παραίτησή του, ενώ ο στρατός, που επανειλημμένα έχει καταστείλει λαϊκές κινητοποιήσεις, αυτή τη φορά αρνήθηκε να παρέμβει, σεβόμενος τάχα τη λαϊκή θέληση. Όσο για την «τυφλή» δικαιοσύνη, αυτή χρέωσε το ασυμβίβαστο στον Σαμάκ και τον εξανάγκασε σε παραίτηση. Ωστόσο, το PPP παραμένει στην εξουσία και, από τις 17 Σεπτεμβρίου, πρωθυπουργός της χώρας είναι ο Somchai Wongsawat (Σομτσάϊ Ουονγκσάουατ).

Με αυτή τη σύντομη και αναπόφευκτα ελλειπτική και απλουστευτική παρουσίαση των τεκταινόμενων στην Ταϊλάνδη, πήραμε μια πρώτη γεύση της πολιτικής κατάστασης μιας χώρας, που πολύ λίγο απασχολεί τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, αλλά που αξίζει περισσότερη προσοχή από την πλευρά της κοινής γνώμης. Στο μέλλον θα έχουμε ευκαιρίες να επανέλθουμε.

Γ.Σ.

Πηγή: bbc.co.uk

Κίνα: σκόρπια στιγμιότυπα κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας

Η τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο, το περασμένο καλοκαίρι, έφερε ξανά στην επιφάνεια εθνοτικές αντιθέσεις όπως το πρόβλημα του Θιβέτ και οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των Ουιγούρων. Τα γεγονότα αυτά έτυχαν της προσοχής του ελληνικού και διεθνούς τύπου και έδωσαν μια αποσπασματική το δίχως άλλο εικόνα μιας χώρας, που παραμένει σε μεγάλο βαθμό απροσπέλαστη στο δυτικό κόσμο και που δεν είναι εύκολο να μελετηθεί σε βάθος.

Εδώ θα σταθούμε σε δυο άλλα περιστατικά ήσσονος σημασίας, που όμως είναι ενδεικτικά μιας έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης και μιας διάχυτης λαϊκής δυσφορίας.

Τον περασμένο Ιούνιο, περίπου 30.000 άνθρωποι διαδήλωσαν και έβαλαν φωτιά σε κυβερνητικά κτίρια της επαρχίας Guizhou (Γκουϊζού). Οι διαδηλωτές κατήγγειλαν τις αρχές για συγκάλυψη της δολοφονίας μιας έφηβης. Η αστυνομία ισχυρίστηκε ότι το κορίτσι αυτοκτόνησε, όμως η οικογένειά της είπε ότι δολοφονήθηκε από το γιο τοπικού παράγοντα, και αυτή η καταγγελία ήταν που κατέβασε τον κόσμο στους δρόμους. Σύμφωνα με τα κινέζικα κρατικά μέσα ενημέρωσης, συνελήφθησαν εκατό διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων «39 μέλη τοπικών συμμοριών». Συμμορίτες λοιπόν είναι αυτοί που κινητοποιούνται και διαμαρτύρονται, σύμφωνα με την άποψη των κρατούντων, και καλό θα είναι ο αναγνώστης αυτών των γραμμών να διατηρεί επιφυλάξεις ως προς την αξιοπιστία τέτοιων ισχυρισμών.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, στην πόλη Kanmen (Κανμέν) της επαρχίας Zheijiang (Ζεϊγιάνγκ), εργάτες επιτέθηκαν σε αστυνομικό τμήμα, εκφράζοντας την αγανάκτησή τους για το ξυλοκόπημα συναδέλφου τους από ασφαλίτη. Το θύμα ήταν μετανάστης εργάτης που είχε πάει στο τμήμα για να καταθέσει μια μήνυση, και εκεί ξυλοκοπήθηκε και κρατήθηκε. Η κινητοποίηση του πλήθους κράτησε τρεις μέρες και, σύμφωνα με πηγές του πρακτορείου Associated Press, έφτασαν στην πόλη τριακόσιοι αστυνομικοί για να επιβάλουν τάξη.

Τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν πολλές αναφορές για τοπικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στην αχανή αυτή χώρα. Οι αιτίες θα πρέπει να αποδοθούν στη διαφθορά, στις βίαιες αρπαγές γης φτωχών χωρικών, στην κατάχρηση εξουσίας από την πλευρά των κρατούντων, καθώς και στο διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ των λίγων πλούσιων και των πολλών φτωχών.

Γ.Σ.

Πηγή: http://libcom.org