Για το Μακεδονικό

Το κείμενο ενός φίλου για το Μακεδονικό, που ανέβηκε στο http://pamkgyzi.blogspot.com
Το βρίσκω ενδιαφέρον

Γιώργος

Περί Μακεδονίας και «Γυφτοσκοπιανών»
Δεκαπέντε χρόνια μετά από τα πολυπληθή συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη υπό το σύνθημα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ» και την επικυρωμένη με απόφαση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών «υπερήφανη απόρριψη» της πρότασης Πινέιρο για αποδοχή από μέρους της Ελλάδας σύνθετης ονομασίας της μέχρι τότε Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η ελληνική εξωτερική πολιτική εκλιπαρεί Αμερικανούς και Δυτικοευρωπαίους να ασκήσουν πιέσεις στους μέχρι πρόσφατα αποκαλούμενους και από επίσημα χείλη «Γυφτοσκοπιανούς», για να δεχτούν τη σύνθετη ονομασία που εμείς είχαμε απορρίψει.Στα 15 αυτά χρόνια μεσολάβησαν πολλά. Το σημαντικότερο είναι ότι 123 χώρες, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Ρωσία έχουν αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Μόλις προστεθούν άλλες δυο χώρες, η γειτονική χώρα αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ με το συνταγματικό της όνομα. Στην ύστατη προσπάθειά της η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, να σώσουν τα προσχήματα εντός και εκτός συνόρων, ευελπιστούν, ομολογημένα ή ανομολόγητα, ότι ο κίνδυνος διαμελισμού τον οποίο αντιμετωπίζει η Δημοκρατία της Μακεδονίας θα την κάνει να δείξει μια πιο συμφιλιωτική στάση.Εύλογη η αγωνία τους. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επί χρόνια απέρριπταν κάθε ενδεχόμενο σύνθετης ονομασίας. Εύλογη και η αμηχανία των κομμάτων της Αριστεράς. Κλώτσησαν, το 1992, την ευκαιρία που θα τους έδινε το δικαίωμα να φέρουν επάξια τον τίτλο «Αριστερός» αρνούμενα να εναντιωθούν στην εθνικιστική φρενίτιδα που είχε καταλάβει την ελληνική κοινωνία. Το 1992απόμειναν να υπερασπίζονται την πρόταση Πινέιρο μια δράκα Τροτσκιστές, το Δίκτυο για ταΚοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα και μερικοί φιλελεύθεροι διανοούμενοι, που τόλμησαν νασυγκροτήσουν το ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ακουστεί μια«άλλη» φωνή. Ξέχασα τους πρόγονους των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥΣ, των οποίων τότε ήμουν μέλος, και οι οποίοι βρήκαμε μιας πρώτης τάξεωςαφορμή για να διαλυθούμε «εις τα εξ ων συνετέθημεν».Είναι ώρα όμως να αξιολογήσουμε τη στάση μας ως κοινωνία, ως πολιτικές δυνάμεις, ως πολίτες. Ακούγεται, εδώ και 15 χρόνια, ότι «οι Σκοπιανοί εποφθαλμιούν τη Μακεδονία μας».Προς επίρρωσιν δε των ισχυρισμών τους, οι υποστηρικτές των απόψεων αυτών, επικαλούνταιτα, όντως, ακραία συνθήματα σλαβομακεδονικών οργανώσεων των ΗΠΑ και της Αυστραλίας.Πριν μπω στον κόπο να αξιολογήσω όλα αυτά τα δημοσιεύματα, θέτω το ακόλουθο ερώτημα. Δε συνιστούν πολύ πιο σαφή απειλή κατά της ακεραιότητας μιας χώρας οι δηλώσεις Ελλήνων Υπουργών περί αποστολής μιας Μεραρχίας για να καταλάβει τα Σκόπια, τα κείμενα που διέρρεαν στον ελληνικό τύπο για προτάσεις του Μιλόσεβιτς (αυτού του κυρίου που παρέλαβε μια Γιουγκοσλαβία ενιαία και σεβαστή από όλους και παρέδωσε μια Σερβία ηττημένη, ταπεινωμένηκαι παντελώς αναξιόπιστη) προς την Ελλάδα για «μοιρασιά των Σκοπίων» και όλα αυτά ενμέσω επιβολής εμπάργκο από την Ελλάδα;
Ισχυρίζονται, εδώ και 15 χρόνια οι κατ' επάγγελμα πατριώτες, "ουδείς δικαιούται να δηλώνει Μακεδόνας εφ' όσον δεν είναι Έλληνας", με πλήθος αναφορών στην Ιστορία. Δε θα μπω στην ιστορική τεκμηρίωση του οποιουδήποτε επιχειρήματος. Το πρόβλημά μου δεν είναι ποια εθνική μυθολογία, η δική μας ή αυτή των Σλαβομακεδόνων, είναι πιο τεκμηριωμένη ιστορικά. Θα ασχοληθώ λίγο με το Μακεδονικό ζήτημα, και θα κάνω κάποιες επισημάνσεις που μας διαφεύγουν συχνά.
Το Μακεδονικό ζήτημα γεννάται αμέσως μετά την ίδρυση του Βασιλείου της Βουλγαρίας με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1877. Το υπό ρωσική επιρροή νεαρό βασίλειο, διεκδικεί, όπως άλλωστε και η υπό αγγλική επιρροή Ελλάδα, το φιλέτο της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Νικητές της διαμάχης αυτής ήταν οι Άγγλοι, μέσω της Ελλάδας φυσικά.
Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ελληνικά, σερβικά και βουλγαρικά στρατεύματα συγκρούστηκαν σκληρά για τον έλεγχο της Μακεδονίας, με πολλές χιλιάδες θύματα. Τη γέννηση της Μακεδονικής εθνικής συνείδησης περιγράφει γλαφυρά ο Στρατής Μυριβήλης - υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας άλλωστε καθόσον πολέμησε στο Μακεδονικό Μέτωπο - «αλλά δεν είναι μήτε Σρρπ (Σέρβοι), μήτε Μπουργκαρ (Βούλγαροι), μήτε Γκρρρτς (Έλληνες), μόνο ΜΑΚΕΝΤΟΝ ΟΡΤΟΝΤΟΞ» (Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ, Β' ΕΚΔΟΣΗ, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, ΑΘΗΝΑ). Συμπέρασμα: η Μακεδονική εθνική ταυτότητα είναι αποτέλεσμα μιας τριπλής άρνησης του σλαβόφωνου πληθυσμού της Μακεδονίας.
Το 1924 η κυβέρνηση του Ελευθερρίου Βενιζέλου εισάγει πρώτη τον προσδιορισμό «Μακεδονοσλάβοι» για τους σλαβόφωνους πληθυσμούς της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας. Το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας εκδίδει μάλιστα και κυρηλλικό αλφαβητάρι. την ίδια εποχή η λέξη Μακεδόνας χρησιμοποιείται χωρίς κανένα κόμπλεξ για τον προσδιοριρισμό των σλαβόφωνων της Ελλάδας. «Δε μιλούν καλά ελληνικά, είναι Μακεδόνες», γράφει ο Καραγάτσης στη συλλογή του Νεανικά Διηγήματα(Βιβλιοπωλείον της Εστίας, ΑΘΗΝΑ)
Από το 1952 ως το 1991, η Ελλάδα αναγνώριζε τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα. Διότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας ήταν μέλος της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, κυρίαρχο και με δικαίωμα απόσχισης από αυτήν. Η δε αναγνώριση της Γιουγκοσλαβίας και η διατήρηση διπλωματικών σχέσεων με αυτή σήμαινε αυτόματη αναγνώριση και ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΙΣΤΩΣΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ της.
Ποιοι είναι όμως οι φοβεροί και τρομεροί κίνδυνοι για την Ελλάδα αν η Δημοκρατία της Μακεδονίας αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα; Το μέγεθός της είναι πολύ μικρό για να συνιστά στρατιωτική απειλή για την Ελλάδα. Επίσης δεν υπάρχει ούτε μια γωνιά της Ελλάδας όπου η Μακεδονική μειονότητα να συνιστά πληθυσμιακή πλειοψηφία (ακόμα και στο νομό Φλώρινας δεν υπερβαίνουν το 1/3 του πληθυσμού). Τέλος το όνειρο της ηγεσίας των Σκοπίων είναι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ μήπως και αποφύγει το διαμελισμό της χώρας, που γίνεται όλο και πιο πιθανός μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου.Και εδώ ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο σεναρίων συνομωσίας. Εννοώ το ενδεχόμενο της δημιουργίας μιας Μεγάλης Αλβανίας με την ενσωμάτωση σε αυτή του Κοσόβου και του δυτικού τμήματος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και μιας Μεγάλης Βουλγαρίας με την απορρόφηση από τη Βουλγαρία του υπολοίπου της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Το σενάριο αυτό δεν είναι απίθανο να υλοποιηθεί στις επόμενες δεκαετίες. Όμως προσωπικά δε θεωρώ ότι συνιστά σοβαρό κίνδυνο για την Ελλάδα, όσο τουλάχιστον θα υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση (και είμαι βέβαιος ότι εκτός κι αν συμβεί παγκόσμια πολιτικοοικονομική κρίση θα συνεχίσει να υπάρχει). Στην απευκταία καιλίγο πιθανή με τα σημερινά δεδομένα περίπτωση που διαλύεται η ΕΕ, η ελληνική διπλωματία θα είναι πολύ πιο ήσυχη με την ύπαρξη μιας Δημοκρατίας της Μακεδονίας στα σύνορά της, παρά με την ύπαρξη μιας Μεγάλης Αλβανίας και μιας Μεγάλης Βουλγαρίας. (Για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσω, σχεδόν αποκλείω τη δημιουργία ΜεγάληςΑλβανίας υπό τις οιεσδήποτε συνθήκες).
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα από την Ελλάδα, γεννά οποιοδήποτε κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία. Είμαι όμως βέβαιος ότι τα όσα από υπαιτότητα δική μας συνέβησαν τα τελευταία 15 χρόνια έβλαψαν, βλάπτουν και θα βλάπτουν την εικόνα της Ελλάδας ως χώρας, την εικόνα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και την εικόνα του Έλληνα έξω από την Ελλάδα για πολλά χρόνια. Και η ζημιά αυτή δεν αποκαθίσταται.
Είμαι βέβαιος ότι η αναβίωση, με δική μας υπαιτότητα, του Μακεδονικού, κατέστησε την Ελλάδα από μέρος της λύσης των κρίσεων στα Βαλκάνια σε μέρος του Βαλκανικού προβλήματος. Εδώ και 15 χρόνια η ελληνική διπλωματία καθορίζει τη στάση της στη Βαλκανική χερσόνησο, περιοχή μείζονος σημασίας για τη χώρα μας τόσο για γεωπολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους, με αποκλειστικό γνώμονα το Μακεδονικό. Όμως ακόμα χειρότερη είναι η ζημιά της δημόσιας εικόνας της Ελλάδας σε Ευρώπη και Αμερική. Από την Επανάσταση του 1821 και μέχρι πρόσφατα, η Ελλάδα είχε, σχεδόν αυτόματα, την υποστήριξη της προοδευτικής κοινής γνώμης σε Ευρώπη και Αμερική. Και η επιρροή αυτού του χώρου δεν είναι καθόλου αμελητέα. Αυτή ήταν που υποχρέωσε τις Μεγάλες Δυνάμεις να δημιουργήσουν ελληνικό κράτος το 1827 -όταν η Επανάσταση τα είχε φτύσει - με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Αυτή υποστήριξε τις ελληνικές θέσεις στο Κυπριακό σχεδόν ανεπιφύλακτα, μέχρι το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Αυτή μετέτρεψε στη Συνθήκη της Λωζάνης την ηττημένη Ελλάδα σε νικήτρια.Την υποστήριξη αυτή η Ελλάδα την έχει χάσει. Όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί για αυτό το κομμάτι της Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής κοινής γνώμης είναι αδιανόητο - στερείται κοινής λογικής να αμφισβητείς στον άλλο το δικαίωμά του να είναι αυτός που θέλει να είναι, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Αντιθέτως κερδίσαμε τη συμπάθεια των ομοτράπεζων του κυρίου Καρατζαφέρη. Μέγάλη ζημιά, μικρό όφελος.Ό,τι και αν συμβεί τις επόμενες ημέρες, είτε η κυβέρνηση προβάλει βέτο, είτε καταλήξουμε σε συμφωνία, η ζημιά αυτή έχει γίνει και δεν επανορθώνεται. Το πολύ - πολύ να σωθούν τα προσχήματα της ελληνικής διπλωματίας, όχι όμως η ουσία.Είναι όμως καιρός να αρχίσει μια πιο ουσιαστική συζήτηση στο χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, αν κάτι τέτοιο υπάρχει - για κάποιες οικουμενικές αξίες, και το πώς αυτές γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
Γιάννης Χρ.