Μειώθηκαν οι ποινές των Δανών αλληλέγγυων στις FARC και το PFLP

Κανείς δεν θα μπει φυλακή ή θα πληρώσει πρόστιμο. Ακολουθεί άρθρο από το Ρεμπελιόν

Οι "Μαχητές και Εραστές" κερδίζουν μάχη ενάντια στην αντιτρομοκρατική λίστα

Ένοχοι αλλά ελεύθεροι. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Δανίας αποφάσισε σήμερα 25 Μαρτίου να κηρύξει τους ακτιβιστές της ομάδας "Μαχητές και Εραστές" που πούλησαν μπλούζες για την υποστήριξη των FARC στην Κολομβία και του PFLP στην Παλαιστίνη, ένοχους για "υποστήριξη της τρομοκρατίας" αλλά κανείς από τους έξι κατηγορούμενους δεν θα εκτίσει ποινή φυλάκισης ή θα πληρώσει πρόστιμο.

"Θεωρούμε την απόφαση θετική, αφού κανείς δεν θα πληρώσει με φυλάκιση ή πρόστιμο την υποστήριξή του στο κολομβιανό αντάρτικο. Παρόλα αυτά δεν είμαστε ικανοποιημένοι και θα συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατό ώστε οι FARC να νομιμοποιηθούν ως ένα πρώτο βήμα προς το διάλογο και τις διαπραγματεύσεις που θα βάλουν τέλος στον πόλεμο στην Κολομβία", είπε στο Ρεμπελιόν το μέλος της ομάδας Ούλρικ Σ. Κολ, μερικά λεπτά μετά που έγινε γνωστή η απόφαση.

Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου έγινε γνωστή σήμερα στην Κοπεγχάγη. Σύμφωνα με αυτήν, μειώθηκε η ποινή του περιφερειακού δικαστηρίου, του περασμένου φθινωπόρου, που περιλάμβανε ποινές 6 μηνών φυλάκισης χωρίς αναστολή για δυο μέλη της ομάδας. Οι υπόλοιποι είχαν καταδικαστεί σε 2 έως 6 μήνες ελευθερία υπό περιορισμούς. Ένα μέλος είχε αθωωθεί.

"Όλοι οι σύντροφοι είμαστε μαζί και γιορτάζουμε το θετικό της απόφασης. Το επόμενο βήμα θα είναι ο αγώνας για να αναγνωριστεί το στάτους της εμπόλεμης δύναμης στις FARC", είπε ο Ούλρικ. Σ. Κολ.

Αρκετές δεκάδες αλληλέγγυοι ακτιβιστές είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στο Ανώτατο Δικαστήριο, στο κέντρο της Κοπεγχάγης, κρατώντας σημαίες διάφορων χωρών και κινημάτων ως ένδειξη υποστήριξης στον αγώνα της ομάδας. Ο Ούλρικ Σ. Κολ προσέθεσε:

"Υπάρχει η δυνατότητα να εφεσιβάλουμε την απόφαση στην Ευρωπαϊκή Ένωση μιας και αυτό επηρεάζει την αλληλεγγύη σε πολλές χώρες. Έχουμε το παράδειγμα της Νορβηγίας που όχι μόνο έβγαλε τις FARC από την αντιτρομοκρατική λίστα, αλλά και απέρριψε τη λίστα στο σύνολό της."

Τα μέλη του οίκου μόδας "Μαχητές και Εραστές" κατηγορήθηκαν στις αρχές του 2006 και σε πρώτο βαθμό αθωώθηκαν στα τέλη του 2007 για την πώληση μπλουζών με τα λογότυπα των κολομβιανών FARC και του Παλαιστινιακού PFLP. Τα έσοδα από τις μπλούζες πήγαιναν σε προγράμματα επικοινωνίας αυτών των πολιτικοστρατιωτικών οργανώσεων.

Έπειτα από πιέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κολομβιανής κυβέρνησης, της οποίας ο υπουργός εξωτερικών σχέσεων είχε απειλήσει να κάνει την υπόθεση ενάντια στην ομάδα "διπλωματικό πόλεμο", η κυβέρνηση της Δανίας άσκησε έφεση και κατάφερε να καταδικαστούν 6 μέλη της ομάδας "Μαχητές και Εραστές", τον Σεπτέμβριο του 2008.

Βραζιλία: Η επίθεση ενάντια στο MST

στην ηλεκτρονική σελίδα του MST

http://www.mst.org.br/mst/pagina.php?cd=6366

υπάρχει μανιφέστο υποστήριξης των σχολείων του MST

Υπογράψτε!!

(μεταφ. από Letra Viva MST Informa Ν. 162 - 02/03/09, 15ημερο ενημερωτικό δελτίο του MST, http://www.mst.org.br/mst/pagina.php?cd=6335)

Τις τελευταίες μέρες εμφανίζονται στον τύπο σειρά δημοσιευμάτων όσον αφορά το MST (Κίνημα των Χωρίς Γη) που εκφράζουν μια επίθεση των δυνάμεων της δεξιάς. Μιλήσαμε για το θέμα με τον Joao Paulo Rodrigues (28.2.09), μέλος της εθνικής γραμματείας, για να μας εξηγήσει τη θέση του MST σχετικά με τα ζητήματα που έχουν τεθεί.

Που οφείλεται η αντίδραση του υπουργού Gilmar Mendes;

Ο υπουργός G.M. από τη στιγμή που ανέλαβε πρόεδρος του Ανωτάτου Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου έχει μετατραπεί στον νέο ηγέτη της βραζιλιάνικης δεξιάς. Και με αυτό τον τρόπο τιμάει τον νέο του ρόλο. Αποδεικνύεται ιδιαίτερα ικανός να υπερασπιστεί περιουσίες αλλά αργός όταν πρόκειται να υπερασπίσει ανθρώπινες ζωές. Επιτίθεται ενάντια στους ιθαγενείς λαούς, τους κατοίκους των κιλόμπος, τα δικαιώματα των εργαζομένων και των εργατών ενώ υπερασπίζεται τους στρατιωτικούς της δικτατορίας. Τελικά, η βραζιλιάνικη δεξιά βρήκε στο πρόσωπό του τον Μπερλουσκόνι της, που εκφράζει γνώμη για τους πάντες και τα πάντα. Ωστόσο ακόμα χρωστάει μια εξήγηση για την ταχύτητα με την οποία απελευθέρωσε τον διεφθαρμένο τραπεζίτη Daniel Dantas που χρηματοδοτεί πολλές εκλογικές καμπάνιες και δωροδοκεί μεγάλο μέρος των μέσων ενημέρωσης. Επίσης, ακόμα σοβαρότερο, το περιοδικό Carta Capital κατήγγειλε ότι το Βραζιλιάνικο Ινστιτούτο Δημοσίου Δικαίου, στη δικαιοδοσία του Mendes, χρηματοδοτήθηκε με 2,4 εκατομμύρια από δημόσιους οργανισμούς, ανάμεσά τους το ίδιο το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, το Ανώτατο Εκλογικό Συμβούλιο μέχρι και το Υπουργείο Άμυνας όπου βρίσκεται ο φίλος του Nelson Jobim. Ως ηγέτης της δεξιάς, όπως εμφανίζεται, ο Mendes επιδιώκει να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της βραζιλιάνικης αστικής τάξης ενώ έχει εξαπολύσει μια έντονη ιδεολογική επίθεση στην αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα, για να ενισχύσει μια δεξιά στροφή στις εκλογές του 2010. Ο Serra δεν χρειάζεται να ανησυχεί για τις εκλογές, έχει σοβαρές άκρες στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο.

Τι συνέβη στο Περναμπούκο;

Η σύγκρουση στο Περναμπούκο ήταν μια προαναγγελθείσα τραγωδία. Οι 100 οικογένειας βρίσκονται ήδη 8 χρόνια σε καταυλισμούς. Διεκδικούν δύο περιοχές. Οι γαιοκτήμονες χρησιμοποίησαν κάθε νομικό τερτίπι για να εμποδίσουν την απαλλοτρίωση αχρησιμοποίητων γαιών, οι οποίες απλώς εξυπηρετούν κτηματομεσιτικές σπέκουλες. Οι οικογένειες καλλιεργούν τη γη, τη δουλεύουν και από αυτή ζουν. Έχουν εκτοπιστεί πάνω από 20φορές. Την προηγούμενη εβδομάδα, μετά από έναν ακόμα εκτοπισμό στον οποίο προχώρησε η Στρατιωτική Αστυνομία, ο γαιοκτήμονας προσέλαβε ένοπλους φρουρούς οι οποίοι εμφανίστηκαν με τα όπλα τους στους καταυλισμούς, άρχισαν να προκαλούν, κυνήγησαν και χτύπησαν έναν από τους υπεύθυνους του καταυλισμού. Σε αυτό το κλίμα έντασης και συνεχών απειλών που δέχονται οι οικογένειες, κάποιοι τελικά αντέδρασαν, και πάνω στη σύγκρουση σκοτώθηκαν τέσσερις από τους ένοπλους φρουρούς. Το MST αποκηρύσσει τη βία. Στη Βραζιλία υπάρχουν πολλοί ακόμα καταυλισμοί που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις, εντάσεις και συγκρούσεις. Μέχρι πότε πρέπει να περιμένουν για να πραγματοποιηθεί η Αγροτική Μεταρρύθμιση;

Στο Ποντάλ τι συνέβη;

Στην περιοχή Παντάλ της Παραναπανέμα, στην Πολιτεία Σάο Πάολο, η διαμάχη για τη γη διαρκεί ήδη σαράντα χρόνια. Υπάρχουν πάνω από 400.000 εκτάρια δημόσιας γης στη δικαιοδοσία της πολιτείας, με δικαστικές αποφάσεις που αναγνωρίζουν ότι πρόκειται δημόσια γη. Οι γαιοκτήμονες που εμφανίζονται ως κάτοχοι αυτής της γης έχουν πλαστογραφημένους τίτλους. Και έπρεπε να εγκαταλείψουν αυτές τις εκτάσεις, για τις οποίες θα έπαιρναν αποζημίωση από τις ασφαλιστικές εταιρείες. Από την κυβέρνηση του Mario Covas, η διαδικασία προσδιορισμού και αποζημίωσης αυτών των γαιών έχει παγώσει. Και το πρόβλημα διαρκώς γίνεταιεντονότερο. Πρόσφατα, τη βδομάδα του καρναβαλιού, τα τέσσερα κινήματα των «χωρίς γη» που δρουν στην περιοχή, πραγματοποίησαν καταλήψεις διαμαρτυρίας σε διάφορα αγροκτήματα.

Η αντίκτυπος υπήρξε άμεσος. Για δύο λόγους: πρώτον διότι οι γαιοκτήμονες έχουν πολλές πολιτικές διασυνδέσεις στην πρωτεύουσα. Ένας από αυτούς μάλιστα, ήταν συνέταιρος του Φερνάντο Ενρίκε Καρντόσο στο αγρόκτημα Buritis. Ένας άλλος έχει σχέσεις με το δίκτυο Bandeirantes και έπεται η συνέχεια… Και ο δεύτερος λόγος είναι πως ο Jose Rainha, ο οποίος δεν συμμετέχει σε κανένα σώμα πολιτικών αποφάσεων του MST, ανακοίνωσε ότι οι καταλήψεις του δικού του κινήματος αποτελούσαν διαμαρτυρία ενάντια στον κυβερνήτη Jose Serra. Αμέσως, το ζήτημα πήρε χαρακτήρα εκλογικής διαμάχης. Ο θόρυβος που ξεσήκωσε το Ποντάλ αποκαλύπτει ότι μέχρι τις εκλογές του 2010 θα βλέπουμε το ίδιο σήριαλ, τα κόμματά τους και ο τύπος, να μετατρέπουν τη διαμάχη για τη γη στο Ποντάλ σε εκλογική υπόθεση.

Διάφοροι οργανισμοί, αρμόδιοι για θέματα υπαίθρου, έχουν κατηγορηθεί ότι προώθησαν δημόσια κονδύλια για τις καταλήψεις. Είναι αλήθεια;

To MST ουδέποτε χρησιμοποίησε ούτε ένα σεντάβο δημόσιου χρήματος για τις καταλήψεις γης που πραγματοποιεί. Γιατί είναι ζήτημα αρχής, οι ίδιες οι οικογένειες που συμμετέχουν στις καταλήψεις των λατιφουντίων, πρέπει να εξασφαλίσουν τους αναγκαίους πόρους για τη συγκεκριμένη πολιτική πράξη. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δύναμη του MST και είναι ζήτημα διαπαιδαγωγητικού χαρακτήρα για τις οικογένειες που αγωνίζονται για την αγροτική μεταρρύθμιση. Ήδη επί διακυβέρνησης Καρντόσο, το βραζιλιάνικο κράτος, εξαντλημένο από το νεοφιλελεύθερο κύμα, έπαψε να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του όσον αφορά τον δημόσιο αγροτικό τομέα. Το κράτος πλέον, στην ύπαιθρο, δεν εγγυάται αλφαβητισμό, εκπαίδευση, τεχνική στήριξη, υγεία. Επί Καρντόσο λοιπόν, προωθήθηκε ιδιαίτερα η ανάδυση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, οντότητες μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, για να υποκαταστήσουν τις λειτουργίες του κράτους. Και αρκετοί πόροι πέρασαν σε αυτές τις οργανώσεις.

Αξίζει να θυμίσουμε πως η ΜΚΟ, Αλληλέγγυος Αλφαβητισμός, ιδιοκτήτης της οποίας είναι η Ρουθ Καρντόσο, πήρε πάνω από 330 εκατομμύρια ρεάλες δημοσίου χρήματος για τον αλφαβητισμό ενηλίκων.

Τη περίοδο εκείνη λοιπόν, εμφανίστηκαν στις περιοχές των οικισμών διάφορες οργανώσεις -κάποιες άρχισαν να δουλεύουν με τους κατοίκους, άλλες όχι- για να αναπληρώσουν τις λειτουργίες του κράτους, αναπτύσσοντας δραστηριότητες τεχνικής στήριξης, ιατρικής περίθαλψης, αλφαβητισμού. Λαμβάνουν πόρους από το κράτος για να εκτελούν αυτό ακριβώς το έργο. Μας εκπλήσσει το γεγονός πως ο τύπος αναφέρεται μόνον στις οργανώσεις που πλαισιώνουν την αγροτική μεταρρύθμιση και δραστηριοποιούνται στους οικισμούς ενώ παραλείπει τα εκατομμύρια των ρεάλες που διοχετεύτηκαν σε ΜΚΟ που συνδέονται με το PSDB (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Βραζιλίας), συνδικάτα ή γαιοκτήμονες. Μόνον η SENAR (Εθνική Υπηρεσία Στήριξης της Υπαίθρου) λαμβάνει εκατομμύρια ρεάλες, σε ετήσια βάση. Υπάρχουν εκκρεμείς υποθέσεις στο Σώμα Οικονομικού Ελέγχου για εκτροπές κονδυλίων σε εργοδοτικές ομοσπονδίες προς προσωπικό όφελος των διοικητών τους.

Τι συνέβη με τα περιοδεύοντα σχολεία στο Ρίο Γκράντε ντο Σουλ;

Την περίοδο διακυβέρνησης Antonio Britto (PMDB- Βραζιλιάνικο Κόμμα Δημοκρατικού Κινήματος, PPS-Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα) κατοχυρώσαμε το δικαίωμα των παιδιών να παρακολουθούν την πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης στους καταυλισμούς μας. Το κράτος διόριζε δασκάλους από τον τομέα της δημόσιας εκπαίδευσης και τα μαθήματα γινόταν σε οργανωμένες αίθουσες των καταυλισμών. Όταν ο καταυλισμός μεταφερόταν σε άλλη περιοχή ή οι οικογένειες από τους καταυλισμούς περνούσαν σε οικισμούς, το σχολείο επίσης μεταφερόταν εξασφαλίζοντας τη συνέχιση της εκπαίδευσης γι αυτά τα παιδιά. Αυτή η εμπειρία αποδείχθηκε εξαιρετικά επιτυχής, βραβεύθηκε και υιοθετήθηκε και από άλλες Πολιτείες, όπως του Παρανά.

Μετά την εκλογή της κυβέρνησης του Yeda Crusious (PSDB), διαμορφώθηκε μια πολιτική συγκυρία που χαρακτηρίστηκε από τη δεξιά επιθετικότητα που εξαπέλυσε ο τύπος, το Υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης και η στρατιωτική ταξιαρχία της Πολιτείας. Ξεχειλίζοντας από την ευφορία της εκλογικής νίκης, άρχισαν να ποινικοποιούν, να καταδιώκουν και να καταστέλλουν τα κοινωνικά κινήματα, ανεξάρτητα αν επρόκειτο για καθηγητές, εργάτες της μεταλλουργίας, ανέργους ή το MST. Στο πλαίσιο αυτό, η σημερινή κυβερνήτης και το Υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης, παρενέβησαν για να διακόψουν τη διδασκαλία στους καταυλισμούς και να μεταφέρουν τα παιδιά στα σχολείο της πόλης. Με άλλα λόγια, δεν δίστασαν να ζημιώσουν τα παιδιά για να δώσουν ένα πολιτικό χτύπημα στο MST.

Από την άλλη, η κυβέρνηση Yeda Crusius έχει ήδη μειώσει κατά 8.500 θέσεις τη φοίτηση σε όλους του δήμους της Πολιτείας, η πλειοψηφία στην επαρχία, απλώς για να περιορίσει τα έξοδα και να εξασφαλίσει το περίφημο μηδενικό έλλειμμα. Τα δημαρχεία των δήμων στους οποίους υπάρχουν καταυλισμοί ανακοίνωσαν ήδη πως είναι αδύνατον να μεταφέρουν τα παιδιά, στην πόλη San Gabriel, για παράδειγμα, τα έξοδα θα ήταν περίπου 40.000 ρεάλες σε μηνιαία βάση. Αντίθετα, σήμερα με 16.000 η Πολιτεία καλύπτει τα έξοδα και των οκτώ καταυλισμών που βρίσκονται στην επικράτειά της. Ευτυχώς, τα σχολεία πήραν την έγκριση του Πολιτειακού Συμβουλίου Εκπαίδευσης, που είναι το όργανο που εγκρίνει και επιθεωρεί τη λειτουργία των σχολείων και απονέμει τους τίτλους σπουδών.-

Έξι χρόνια χωρίς τη Ρέιτσελ - Ακόμα ζητάμε δικαιοσύνη

"Θυμόμαστε τη Ρέτσελ Κόρρι στη Γάζα" 16 Μαρτίου 2009 Λωρίδα της Γάζας

ISM Gaza Strip

Κάθε χρόνο θυμόμαστε της 16η Μάρτη. Θυμόμαστε ένα ευγενές, διορατικό, ταλαντουχο άτομο που στάθηκε από την πλευρά του Παλαιστινιακού λαού, που πραγματικά είχε το θάρρος των απόψεων της. Το όνομα της ήταν Ρέτσελ Κόρρι. Φέτος, η επέτειος του θανάτου της έρχεται ακριβώς μετά την ισραηλινή μαζική βίαιη επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας. Πιστεύουμε ότι η Ρέιτσελ θα ήθελε ο κόσμος να θυμάται τους 1400 Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν, παρά την ίδια. Τώρα, έξι ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατό της, η κατάσταση στη Γάζα είναι ακόμα πιο απελπιστική από τότε που η Ρέιτσελ ήταν εδώ. Εδώ και έξι χρόνια ακόμα ζητάμε δικαιοσύνη. Ακόμα ζητάμε από τη διεθνή κοινότητα να συγκρατήσει τον ισραηλινό στρατό και την κυβέρνηση που είναι υπεύθυνη για τη δολοφονία της Ρέιτσελ και τόσων πολλών παλαιστίνιων αμάχων. Ζητάμε επίσης το δικαστικό σύστημα των ΗΠΑ να καταστήσει υπεύθυνη την εταιρία Caterpillar που εξακολουθεί να εφοδιάζει με στρατιωτικές μπουλντόζες τύπου D-9 τις Ισραηλινές Κατοχικές Δυνάμεις. Μια τέτοια μπουλντόζα σκότωσε όχι μόνο τη Ρέιτσελ αλλά και Παλαισίνιους και έχει καταστρέψει χιλιάδες παλαιστινιακά σπίτια.

Δεν ήταν δυνατό για τους εθελοντές του ISM να μπουν στη Λωρίδα της Γάζας για αρκετά χρόνια λόγω του κλεισίματος του συνοριακού περάσματος του Έρεζ, και έτσι σήμερα ήταν η πρώτη φορά που ακτιβιστές του ISM κατάφεραν να τιμήσουν τη μνήμη της μέσα στη Γάζα. Κάποιοι από τους ακτιβιστές που δούλευαν εθελοντικά με το ISM στη Ράφα το 2003 ήταν σε θέση να συγκρίνουν την κατάσταση τότε και σήμερα. Διαφορετικές όψεις της κατοχής αποκαλύπτονται το 2009 - το καταπιεστικό τείοχος κατά μήκος των συνόρων της Ράφας με την Αίγυπτο έσπασε, αλλά αντικαταστάθηκε από τον αποκλεισμό και τα εμπόδια. Η βαρβαρότητα που υπέφεραν οι κάτοικοι των συνοριακών περιοχών της Ράφα τώρα αγγίζει κάθε άτομο σε ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας. Από το 2002 έως το 2005 πάνω από 3.000 παλαιστινιακά σπίτια καταστράφηκαν από μπουλντόζες στη Ράφα. Τώρα, μέσα σε μόλις 22 μέρες, χιλιάδες επιπλεόν καταστράφηκαν σε ολόκληρη τη Γάζα. 100.000 Παλαιστίνιοι έμειναν άστεγοι λόγω των αεροπορικών επιδρομών και βομβαρδισμών και πολλές οικογένειες ζουν τώρα σε σκηνές πάνω στα ερείπια των σπιτιών τους.

Αυτή είναι μια πολύ οδυνηρή μέρα για μας, και για να της δώσουμε μια θετική προοπτική που να εμπνέει , συνεργαστήκαμε με πέντε νέους Παλαιστίνιους καλλιτέχνες για να φτιάξουμε μια τοιχογραφία σε μία από τις λίγες πλευρές που παραμένουν όρθιες του Ισραηλινού τείχους στα σύνορα Ράφας-Αιγύπτου. Το ίδιο τείχος του οποίου η κατασκευή επέβαλε τη δημιουργία μιας νεκρής ζώνης εκατοντάδων μέτρων βάθους, που κατέστρεψε τεράστιες εκτάσεις με κατοικίες, συμπεριλαμβανομένης εκείνης που προσπάθησε να σώσει η Ρέιτσελ. To ίδιο τείχος από όπου πυροβολήθηκε στο κεφάλι ο ακτιβιστής του ISM, Τομ Χάρνταλλ, από ισραηλινό στρατιώτη που βρίσκονταν σε έναν πύργο παρακολούθησης, σε διάστημα μικρότερο του ενός μήνα μετά τη δολοφονία της Ρέιτσελ. Το ίδιο τείχος που εδώ και χρόνια έχει ως στόχο τη φυλάκιση του παλαιστινιακού λαού. Το ίδιο τείχος τέλος που καταστράφηκε από τον παλαιστινιακό λαό.

Καθώς οι καλλιτέχνες άρχισαν να ζωγραφίζουν το τείχος, ζωντανεύοντας το με πολύχρωμα σύμβολα ανυπακοής, ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφοι F-16 ακούστηκαν να πετουν πάνω από τη Ράφα. Παρά την ανακοίνωση του Ισραήλ για "μονομερή κατάπαυση του πυρός" στις 18 Γενάρη, η Ισραηλινή Αεροπορία εξακολουθεί να βομβαρδίζει μονομερώς τη Ράφα και άλλες περιοχές της Γάζας σχεδόν καθημερινά. Οι περισσότεροι από τους διεθνείς δημοσιογράφους έχουν φύγει και η διεθνής κοινότητα νομίζει ότι ο πόλεμος τελειωσε, αλλά οι Παλαιστίνιοι άμαχοι εξακολουθούν να σκοτώνονται και να τραυματίζονται από τις ισραηλινές επιθέσεις σε σταθερή βάση. Ευτυχώς, σήμερα δεν βομβαρδιστήκαμε από κάποιο ισραηλινό αεροσκάφος. Ίσως γιατί μας προστάτευε η "Παλαιστινιακή Αεροπορία". Τα παλαιστίνια παιδιά από το Κέντρο Lifemakers μαζί με παιδιά από το κοντινό προσφυγικό στρατόπεδο αλ-Μπαραζιλ απάντησαν στα ισραηλινά F-16 πετώντας χαρταετούς! 14 χαρταετοί πέταξαν στη μνήμη των 1.400 παλαιστινίων που σκοτώθηκαν πρόσφατα στη Γάζα. Ένας άλλος χαρταετός έστειλε την αγάπη μας στη Ρέτσελ.

Αυτή ήταν επίσης μια συμβολική πράξη ενάντια στην "παραλυσία" που επιβάλει ο ισραηλινο-αιγυπτιακός αποκλεισμός. Η Γάζα βρίσκεται σε αποκλεισμό εδώ και σχεδόν δυο χρόνια και μπορεί σίγουρα να περιγραφεί ως η μεγαλύτερη παγκόσμια υπαίθρια φυλακή με πάνω από 1.5 εκατομμύρια ανθρώπων κλεισμένα από γη, αέρα και θάλασσα. Μετά τα ταξίδια του Free Gaza Movement που αμφισβήτησαν έμπρακτα τον αποκλεισμό από τη θάλασσα πέρσι, και στη συνέχεια το σπάσιμο του αποκλεισμού από το έδαφος, του Viva Palestina την περασμένη βδομάδα, τα παλαιστίνια παιδιά συμβολικά έσπασαν τον έλεγχο από αέρως της Γάζας σήμερα.

Εκπρόσωποι από το Code Pink κατάφεραν επίσης να μπουν πρόσφατα και γιόρτασαν τη Διεθνή Μέρα της Γυναίκας με τις θαραλέες γυναίκες της Γάζας στις 8 Μάρτη. Οι γονείς της Ρέτσελ, η Σίντυ και ο Κρεγκ Κόρρι ήταν μαζί τους, και σχολίασαν κατά την επίσκεψη τους: "παρά τον πόνο, νοιώσαμε για μια ακόμα φορά προνομοιούχοι να μπούμε έστω και για λίγο στις ζωές των Παλαιστίνιων φίλων της Ρέιτσελ στη Γάζα. Παρακινούμαστε από το κουράγιο τους και παίρνουμε δύναμη από τα τραγούδια τους, το χωρό και το γέλιο τους ανάμεσα στα δάκρυα."

Ίσως οι χαρταετοί που πέταξαν να έγιναν αντιληπτεί από κάποιους διεθνείς που διαδήλωσαν σήμερα στην αιγυπτιακή πλευρά του συνοριακού φυλακίου της Γάζας, ενάντια στην άρνηση των αιγυπτιακών αρχών να τους επιτρέψουν να μπουν στη Γάζα. Μεταξύ τους ήταν ιορδανοί κοινοβουλευτικοί και έλληνες μηχανικοί που είχαν σαν στόχο να βοηθήσουν στις προσπάθειες ανοικοδόμησης της Γάζας. Εντούτοις όλα αυτά δεν είναι αρκετά. Πρέπει να απαιτήσουμε ξανά από τη διεθνή κοινότητα να κινητοποιηθεί ενάντια στον αποκλεισμό που προκαλεί γενοκτονία στη Γάζα.

Καταστρέψτε το Τείχος του Άπαρτχάιντ

Οι ισραηλινές Κατοχικές Δυνάμεις επιχείρησαν να δολοφονήσουν έναν ακόμα Αμερικανό ακτιβιστή του ISM, τον Τρίσταν Άντερσον, πριν από τρεις μέρες στο θαραλέο χωριό Νιλίν της Δυτ. Όχθης. Τρίσταν, οι σκέψεις και οι προσευχές μας είναι μαζί στου. Έτσι όπως σήμερα σταθήκαμε στο κατεστραμένο τείχος της Ράφας, στη μνήμη της θυσίας της Ρέτσελ, μια μέρα θα σταθούμε μαζί με τον Τρίσταν στο κατεστραμμένο τείχος στο Νιλίν στη μνήμη της θυσίας του Άχμεντ Μούσα (10), του Γιούσεφ Αμιρα (17), του Αραφάτ Ρατέμπ Κχαβαγιε (22) και του Μοχάμμεντα Κχαβαγιε (20), των τεσσάρων άμαχων μαρτύρων του Νιλίν. Παρά τις δολοφονίες της Ρέτσελ Κόρρι και του Τομ Χάρνταλλ, παρά τις απόπειρες δολοφονίας εναντίον του Μπράιαν Αβερι και του Τρίσταν Αντερσον, παρά τους τραυματισμούς, τις απαγωγές, τις παράνομες απελάσεις και αρνήσεις εισόδου που υφιστάμεθα, είμαστε πίσω. Το ISM είναι ακόμα εδώ και θα συνεχίσει να υποστηρίζει τη μη-βίαιη παλαιστινιακή αντίσταση.

Σήμερα, έξι χρόνια μετά το μαρτυρικό θάνατο της Ρέτσελ, τρεις μέρες μετά τον πυροβολισμό του Τρίσταν, δυο μήνες μετά την εκδίωξη των ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων από τη λωρίδα της Γάζας από τους Παλαιστίνιους, 42 χρόνια μετά την κατοχή της Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Λωρίδας της Γάζας, 62 χρόνια μετά τη Νάκμπα (καταστροφή), λέμε ακόμα Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Σταματήστε την κατοχή! Ειρήνη με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια! Οφείλουμε να θυμόμαστε τη Ρέιτσελ και όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε. Ομοίως, δεν πρέπει ποτέ να αφήσουμε τον κόσμο να ξεχάσει όλες τις αθώες παλαιστινιακές ψυχές που πέθαναν χωρίς έλεος. Η μοίρα τους έχει ήδη ξεχαστεί από τη συλλογική μνήμη της διεθνούς κοινότητας, ξεθώριασε από τα πρωτοσέλιδα των αναξιόπιστων εταιρικών ΜΜΕ. Είναι η ώρα αυτή η κατασκευασμένη καταστροφή να τελειώσει ούτως ώστε ο θάνατος της Ρέτσελ και οι θάνατοι των αναρίθμητων Παλαιστινίων να μην πάνε χαμένοι.

Six years without Rachel – We still demand justice

Kείμενο του Στεκιού Μεταναστών για την επίθεση εναντίον του

«ΑΓΝΩΣΤΟΙ» ΑΠΑΣΦΑΛΙΣΑΝ ΚΑΙ ΕΡΙΞΑΝ ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ...

και ορισμένοι από εμάς που γράφουμε αυτές τις αράδες, αν δεν μας προστάτευε το διπλό τζάμι του παραθύρου, θα ήμασταν τώρα ΝΕΚΡΟΙ. Δέκα – δεκαπέντε σύντροφοι και συντρόφισσες, αδελφοί και αδελφές, φίλοι και φίλες θα έπαυαν να υπάρχουν ανάμεσά μας.

Όταν απασφαλίζεις μια χειροβομβίδα και τη ρίχνεις μέσα σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο, αυτό που επιδιώκεις είναι ο θάνατος. Όταν γνωρίζεις ότι το φονικό όπλο που κρατάς στα χέρια σου σκάει σε 80 κομμάτια, που εκτινάσσονται σε απόσταση δέκα μέτρων, αυτό που επιδιώκεις είναι να κομματιάσεις ανθρώπινα κορμιά. Όταν η απασφαλισμένη χειροβομβίδα σου εκρήγνυται σ’ έναν πεζόδρομο στο κέντρο της Αθήνας, δεν σε ενδιαφέρει αν εκείνη ακριβώς τη στιγμή της έκρηξης κάποιος άτυχος θα αποφάσιζε να περάσει το κατώφλι του απέναντι καφενείου ή της απέναντι πολυκατοικίας. Δεν σε ενδιαφέρει αν οι θρυμματισμένες από το ωστικό κύμα τζαμαρίες θα κομματιάσουν τα σώματα όσων είχαν την ατυχή έμπνευση να πίνουν το ποτό τους στο σημείο της επίθεσης.

Γιατί αυτό που επιζητάς είναι ο θάνατος. Και όσοι/ες δεν το έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει ή δεν το έχουν αξιολογήσει ως μια τεράστια απειλή και για το μέλλον, είναι καιρός να το κάνουν.

Δεν είμαστε ούτε τρομοκρατημένοι ούτε τρομολάγνοι. Αν όμως μέσα από τη συσπείρωση και την κραυγή μας δεν σταματήσουμε τους δολοφόνους, θα το επιχειρήσουν ξανά και ξανά μέχρι να πετύχουν το στόχο τους.

Με τη δολοφονική επίθεση που έγινε την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009, στις 10 το βράδυ, στο Στέκι Μεταναστών την ώρα που γινόταν ανοιχτή εκδήλωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης με θέμα τους εξοπλισμούς, επιχειρείται να αναβαθμιστεί σε ακραίο βαθμό ο τρόμος: ο τρόμος που σταθερά επιδιώκουν να μας ενσταλάξουν και να αναγκάσουν μια ολόκληρη κοινωνία να αποδεχτεί ως ακραία συνέπεια της κοινωνικής πόλωσης, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου. Μέρος της ίδιας προσπάθειας να ριζώσει μέσα μας ο τρόμος είναι η φωτιά στο κτήμα Πραπόπουλου ή στην ΠΡΩΚΑΤ, το βιτριόλι στην Κωνσταντίνα, το ξυλοκόπημα δημοτικών συμβούλων στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου στο Μαρούσι, οι απειλές ότι η οργή των αγανακτισμένων φιλάθλων θα στραφεί σε πολίτες που υπερασπίζονται το περιβάλλον, το δικαίωμα στον κάθε οπλοφορούντα μπάτσο να αφαιρεί ζωές γιατί …έτσι, το ψέκασμα με τοξικά χημικά δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, η άρνηση στοιχειωδών δικαιωμάτων στους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, οι δολοφονίες στα σύνορα και οι πνιγμοί στο Αιγαίο, οι νεκροί στο Aλλοδαπών στην Π. Ράλλη, το σύρσιμο πιτσιρικιών στα δικαστήρια με τον τρομονόμο, η αλαζονική άρνηση να ακούσουν, έστω, άνεργους, απολυμένους και αγρότες σε απόγνωση, η ενοχοποίηση νεκρών ναυτεργατών …για το θάνατό τους, η περιφρούρηση πλαστικών δέντρων και η κατακρεούργηση των αληθινών…

Δεν έχει τελειωμό η απαρίθμηση. Και σκοπίμως δεν τα ιεραρχήσαμε στη βάση της βαρύτητας και της σοβαρότητάς τους. Γιατί αποτελούν τις πολλαπλές όψεις μιας εκφασισμένης πια πολιτικής που οι πολυποίκιλοι εκφραστές της ωθούν ανεξέλεγκτα προς ακόμα αυταρχικότερες ενέργειες και λύσεις.

Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω από όλα όσα έχουμε τόσα χρόνια δημιουργήσει, απ’ όσα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Και το Στέκι Μεταναστών είναι ένα απ’ αυτά. Είναι ένας πολύχρωμος πολιτικο-κοινωνικός γαλαξίας ανθρώπων και συλλογικοτήτων, που 14 χρόνια τώρα συμμετέχει πρωταγωνιστικά σε μια από τις σημαντικότερες συναντήσεις, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Είναι ο χώρος όπου δημιουργήθηκε το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών με στόχο την ανάδειξη του μεταναστευτικού και προσφυγικού προβλήματος αλλά και την έμπρακτη αλληλεγγύη και νομική υποστήριξη του ολοένα και αυξανόμενου αριθμού μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας. Το Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών με την ομάδα των δασκάλων του, «Τα πίσω θρανία», ξεκίνησαν, πριν 11 χρόνια, τα μαθήματα ελληνικών για μετανάστες για να υιοθετηθεί, στη συνέχεια, η πρακτική και κινηματική αυτή πράξη αλληλεγγύης από σχήματα σε όλη τη χώρα. Είναι ένας χώρος ελευθερίας, συνάντησης και δημιουργίας πολλών και διαφορετικών γενεαλογιών, αντιστάσεων και ευαισθησιών.

Εδώ έχει τα γραφεία του το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, το οποίο πολλές φορές έχει στοχοποιηθεί εξαιτίας των αντιεθνικιστικών πολιτικών που έχει εκφράσει, την εναντίωσή του στην τρομοϋστερία το καλοκαίρι του 2000 αλλά και την αλληλεγγύη του σε πολιτικούς κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές.

Στο χώρο του Στεκιού έχουμε συναντηθεί και έχουμε δουλέψει σε καμπάνιες αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας και στον παλαιστινιακό λαό (Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα»), έχουμε δημιουργήσει διεθνιστικά περιοδικά (Σήματα καπνού, Αλάνα, Resistencias), ενώ εδώ βρήκαν χώρο έκφρασης οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες (ΟΛΚΕ και ΛΟΑ), εδώ συναντιούνται φοιτητικά σχήματα, αλλά και αριστερές οργανώσεις (Κόκκινο, Ρόζα, Νεολαία ΣΥΝ), αντιμιλιταριστικές και αντιεθνικιστικές συλλογικότητες (Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης, Αντιεθνικιστική Πρωτοβουλία), εδώ γίνονται μαθήματα υπολογιστών σε έλληνες και μετανάστες (UFU) και συναντιέται και εκθέτει τη δουλειά της με τους μετανάστες/ριες η φωτοφράξια.

Οι εκδηλώσεις και οι προβολές αναφέρονται σε μια μεγάλη γκάμα θεμάτων, από την κλιματική αλλαγή μέχρι την επισφάλεια και το φεμινισμό και από την αντίρρηση συνείδησης ως το ίδιο το νόημα της πολιτικοποίησης. Στο Στέκι γλεντάμε και χορεύουμε, βρισκόμαστε αλλά και διαφωνούμε (ενίοτε και έντονα), αλλά κυρίως επεξεργαζόμαστε στην πράξη την κουλτούρα της συνύπαρξης μέσα από τη διαφορετικότητα, της ώσμωσης απόψεων και αντιλήψεων, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, γιατί ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και είναι εφικτός τώρα!