Την Κυριακή 28 Νοεμβρίου, στις περιφερειακές εκλογές, το δεξιό και συντηρητικό πολιτικό μπλοκ σημείωσε μια σημαντική νίκη σε βάρος της κεντροαριστεράς και της αριστεράς διαφόρων αποχρώσεων. Όπως είναι γνωστό, μέσα στο ισπανικό κράτος υπάρχουν έντονες τάσεις υπέρ της ανεξαρτησίας εθνοτήτων που θεωρούν ότι καταπιέζεται το δικαίωμά τους στην εθνική αυτοδιάθεση. Τέτοιες περιπτώσεις είναι η Χώρα των Βάσκων και η Καταλονία. Η υπεράσπιση του δικαιώματος προέρχεται και από δεξιά και από αριστερά, χωρίς φυσικά να ταυτίζονται οι πορείες και οι σκοποί τους. Τις εκλογές τις κέρδισε ένα δεξιό καταλάνικο αυτονομιστικό νεοφιλελεύθερο κόμμα, το CiU (Σύγκλιση και Ενότητα) το οποίο έχασε για πρώτη φορά στις εκλογές το 2003 μετά από 23 χρόνια. Το πιο πιθανό είναι το CiU, που δεν έχει αυτοδυναμία, να συγκυβερνήσει με το δεξιό Λαϊκό Κόμμα -ενάντιο στην αυτοδιάθεση- που αύξησε σημαντικά τα ποσοστά του με μια αντιμεταναστευτική καμπάνια και λόγω του φόβου μέρους των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στο αυτονομιστικό κίνημα. Δυσάρεστη έκπληξη ήταν η επιτυχία της ακροδεξιάς που με ένα ποσοστό 2,4% παραλίγο να μπει στη Βουλή. Ηττημένοι των εκλογών ήταν τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 8 χρόνια. Το 2003 ο σχηματισμός κυβέρνησης από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Καταλονίας, τη Ρεμπουπλικανική Αριστερά και τους οικοσοσιαλιστές δημιούργησε έντονες προσδοκίες για μια ουσιαστική αλλαγή. Δυστυχώς οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Τα κόμματα αυτά πλήρωσαν την αδυναμία να κινητοποιηθούν και αντιπαρατεθούν στην αντιλαϊκή οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης Θαπατέρο. Επίσης τους κόστισε η ανικανότητα αντίδρασης που έδειξαν όταν τα ισπανικά δικαστήρια ακύρωσαν την πρωτοβουλία τους για ένα δημοψήφισμα που θα έκρινε το θέμα της ανεξαρτησίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούνιο που τα δικαστήρια αποφάσισαν ότι δεν υφίσταται καταλάνικο έθνος και ένα εκατομμύριο Καταλανοί διαδήλωσαν με σύνθημα «είμαστε ένα έθνος» στους δρόμους της Βαρκελόνης, τα κυβερνητικά κόμματα δεν κατάφεραν να δώσουν προοδευτική διέξοδο σε αυτό το κίνημα, συνδυάζοντας το εθνικό με το κοινωνικό, με αποτέλεσμα να στραφεί αυτό πλειοψηφικά προς την εθνικιστική-νεοφιλελεύθερη δεξιά. Παρά την οικονομική κρίση, λαϊκά στρώματα απογοητευμένα από την κυβερνητική πολιτική της κεντροαριστεράς-αριστεράς δεν στράφηκαν ούτε στην αποχή ούτε αριστερότερα, αλλά στην υπερψήφιση μιας δεξιάς που δεν έκρυψε το πολιτικό της πρόγραμμα: βάθεμα της εργασιακής ευελιξίας, μειώσεις φόρων και περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες.
Νίκος Μανωλάς,
ομάδα Resistencias
