ΜΕΞΙΚΟ: Η Αμνηστία για τις πρόσφατες δολοφονίες των ιθαγενών του Αυτόνομου Δήμου Σαν Χουάν Κοπάλα

Σχετικά με τις επιθέσεις που δέχονται οι - εκτοπισμένοι πλέον - ιθαγενείς του Αυτόνομου Δήμου Σαν Χουάν Κοπάλα, στην πολιτεία Οαχάκα του Μεξικού, παρουσιάζει ενδιαφέρον η οπτική της Διεθνούς Αμνηστίας. Παρακάτω μεταφρασμένο το πιο πρόσφατο κείμενο της Δ.Α. επί του θέματος, μετά τις δολοφονίες του Οκτωβρίου:

Απαιτείται έρευνα για την επίθεση σε μέλη μεξικανικής ιθαγενικής κοινότητας

21 Οκτωβρίου 2010

Η Διεθνής Αμνηστία κάλεσε τις Μεξικανικές αρχές να διεξάγουν έρευνα για την επίθεση σε μέλη μια κοινότητας ιθαγενών Τρίκι στην πολιτεία Οαχάκα έπειτα από τη δολοφονία ενός άνδρα και μιας γυναίκας από μια ένοπλη ομάδα που φέρεται να έχει διασυνδέσεις με τις αρχές.

Ένοπλοι έστησαν ενέδρα σε πέντε μέλη μιας οργάνωσης ιθαγενούς λαού κοντά στο χωριό Τρες Κρούσες το Σάββατο 16 Οκτωβρίου, σκοτώνοντας την Τερέσα Ραμίρες Σάντσες και τον Σεραφίν Ουμπάλδο Σουρίτα. Δύο άλλοι άντρες και μια γυναίκα, των οποίων τα ονόματα δεν αναφέρονται για την προστασία τους, επέζησαν της επίθεσης. Ο ένας παραμένει στο νοσοκομείο.

«Αυτή η επίθεση αυξάνει την ανάγκη για τις αρχές να προστατέψουν τους επιζήσαντες αλλά και να κάνουν άμεσα βήματα για να αποκαταστήσουν τη νομιμότητα και να προστατέψουν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτό το ταραγμένο κομμάτι του νότιου Μεξικού», δήλωσε η Κέρι Χάουαρντ, αναπληρώτρια διευθύντρια της Διεθνούς Αμνηστίας για την Αμερικανική ήπειρο.

«Ένοπλες ομάδες δρουν ατιμώρητα στην περιοχή για πολλά χρόνια. Οι αρχές θα πρέπει να δράσουν για να αποκαταστήσουν το νόμο, ξεκινώντας από μια άμεση και ενδελεχή έρευνα για τους φόνους της Τερέσα Ραμίρες Σάντσες και του Σεραφίν Ουμπάλδο Σουρίτα.»

Η Παναμερικανική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κάλεσε αυτό το μήνα τις μεξικανικές αρχές να προστατεύσουν τις κοινότητες.

Τα πέντε θύματα της επίθεσης, που έλαβε χώρα μεταξύ των πόλεων Santiago Juxtlahuaca και Yosoyuxi, ήταν μέλη μια πολιτικής ομάδας γνωστής ως το Ανεξάρτητο Κίνημα για την Ενότητα και τον Αγώνα των Τρίκι (MULTI) .

Το MULTI, που υποστηρίζεται από περίπου 700 Τρίκι, εγκαθίδρυσε τον αυτόνομο ιθαγενικό δήμο του Σαν Χουάν Κοπάλα την 1^η Ιανουαρίου 2007.

Τον Σεπτέμβριο του 2010, ένοπλα μέλη δύο άλλων οργανώσεων του ιθαγενούς λαού των Τρίκι, γνωστών ως UBISORT και MULT κατέλαβαν τον αυτόνομο δήμο του Σαν Χουάν Κοπάλα και την πόλη. Όλοι οι κάτοικοι που ταυτίζονται με το MULTI εγκατέλειψαν την πόλη και μετεγκαταστάθηκαν σε γειτονικές περιοχές όπως το Yosoyuxi.

Το Σαν Χουάν Κοπάλα ήταν υπό πολιορκία από τον Νοέμβριο του 2009 έως τον Σεπτέμβριο του 2010, με ένοπλες ομάδες να περικυκλώνουν την κοινότητα και να πυροβολούν στους δρόμους σε καθημερινή βάση για να εκφοβίσουν τους ντόπιους κατοίκους, πολλοί από τους οποίους είχαν υποστηρίξει το MULTI. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, φαγητό, νερό και ιατρικές προμήθειες είχαν διακοπεί.

Στις 27 Απρίλιου του 2010, ένοπλοι άνδρες που ανήκαν στην UBISORT έστησαν ενέδρα σε ανθρωπιστικό κονβόι κοντά στο Σαν Χουάν Κοπάλα και σκότωσαν δύο υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στις 7 Σεπτεμβρίου ένοπλοι άνδρες επιτέθηκαν και τραυμάτισαν δύο ιθαγενείς γυναίκες από το Σαν Χουάν Κοπάλα. Κανένας δεν έχει προσαχθεί στη δικαιοσύνη για αυτά τα εγκλήματα.

Για πολλά χρόνια, ένοπλες ομάδες, κάποιες που πιστεύεται ότι έχουν διασυνδέσεις με τις τοπικές και κρατικές αρχές, παρενοχλούν και σκοτώνουν ιθαγενείς Τρίκι εξαιτίας του ότι πιστεύεται ότι ανήκουν σε τοπικές ιθαγενικές οργανώσεις. Οι αρχές της πολιτείας και οι ομοσπονδιακές δεν έχουν λάβει επαρκή μέτρα για να διαλύσουν τις ένοπλες ομάδες.

http://www.amnesty.org/en/news-and-updates/investigation-needed-attack-members-mexican-indigenous-community-2010-10-22

ΔΥΤΙΚΗ ΣΑΧΑΡΑ Ηχούν και πάλι τα τύμπανα του πολέμου

άρθρο για την εφημερίδα ΕΠΟΧΗ 14/11/2010



Η μαροκινή αστυνομία, μαζί με τον στρατό, επιτέθηκαν την περασμένη Κυριακή στον καταυλισμό Αγκνταΐμ Ιζίκ, που είχαν δημιουργήσει πάνω από 20.000 Σαχραουί. Η επίθεση ξεκίνησε με αντλίες νερού και δακρυγόνα και συνεχίστηκε με ελικόπτερα και δυνάμεις του στρατού που χτυπούσαν με πραγματικά πυρά. Οι μαροκινές κατοχικές δυνάμεις κατέστρεψαν πλήρως τον καταυλισμό και υποχρέωσαν τους κατοίκους του να καταφύγουν στην κοντινότερη πόλη, την Ελ Ααγιούν, που βρίσκεται 15 χιλιόμετρα μακριά. Εκεί επικρατούν συνθήκες πολέμου. Καίγονται κτήρια, αυτοκίνητα, οδοφράγματα κλείνουν τους περισσότερους δρόμους.
Βίαιες συγκρούσεις ξέσπασαν και σε άλλες πόλεις της Δυτικής Σαχάρας. «Οι Σαχραουί με πέτρες και παλούκια προσπαθούν να αντισταθούν στην πολεμική μηχανή του Μαρόκου», δήλωσε ο Μοχάμετ Σαλίμ, στέλεχος του μετώπου Πολισάριο. Ήδη έχουν ανακοινωθεί 12 νεκροί και πολλοί τραυματίες – αριθμοί που θα αυξηθούν όσο συνεχίζεται η αντιπαράθεση στις πόλεις. Πολλές συλλήψεις έχουν ήδη γίνει και συνεχίζονται με εισβολές του στρατού και της αστυνομίας στα σπίτια, ενώ υπάρχουν και περισσότεροι από 100 αγνοούμενοι. Σύμφωνα με τελευταίες δηλώσεις του Μετώπου Πολισάριο, οι τραυματίες ανέρχονται σε 4.500 και οι συλληφθέντες σε 2.000. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και ο Ενέμα Ασφάρι, αντιπρόεδρος της επιτροπής «Για τον Σεβασμό της Ελευθερίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Δ. Σαχάρα». Μαροκινοί στρατιώτες εισέβαλαν σε αεροπλάνο μόλις προσγειώθηκε και επιτέθηκαν σε τρεις Ισπανούς δημοσιογράφους και μία ευρωβουλευτή, που έφτασαν στην Ελ Ααγιούν για να καλύψουν τα γεγονότα.
Ο συγκεκριμένος καταυλισμός αποτελούσε τη μεγαλύτερη ειρηνική διαμαρτυρία των Σαχραουί τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Εδώ και ένα μήνα, οικογένειες Σαχραουί άρχισαν να μαζεύονται στην περιοχή για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής στην κατεχόμενη από το Μαρόκο Δυτική Σαχάρα. Η επιλογή του χώρου έγινε επειδή κάθε διαμαρτυρία μέσα στις πόλεις, όσο ειρηνική και να είναι, υπόκειται σε άμεση και σκληρή καταστολή από τις μαροκινές δυνάμεις κατοχής. Σιγά σιγά μαζεύτηκαν στον καταυλισμό πάνω από 20.000 Σαχραουί, που έμεναν σε πάνω από 7.000 χάιμας (σκηνές των νομάδων). Για πάνω από τέσσερις εβδομάδες, οι κάτοικοι του καταυλισμού τον λειτούργησαν με αυτοοργάνωση, εκλέγοντας επιτροπές και ρυθμίζοντας τα απαραίτητα για τη διαβίωσή τους.
Φαίνεται πως ηχούν τα τύμπανα του πολέμου και πάλι στη Σαχάρα. Οι φήμες για επανέναρξη του πολέμου είναι έντονες και πολλοί Σαχραουί φαίνεται να πιστεύουν πως πλέον δεν υπάρχει άλλη λύση. «Είναι η είδηση που όλοι περιμένουμε», δηλώνουν. Το Πολισάριο έχει δεχτεί όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ, σε αντίθεση με το Μαρόκο, ο ΟΗΕ όμως δεν φαίνεται ιδιαίτερα διατεθειμένος να πιέσει το Μαρόκο, ενώ η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ κάνουν τον Πόντιο Πιλάτο, μιας και αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους (βλ. Εποχή 24/10).
Η Δυτική Σαχάρα ζει τις χειρότερες μέρες μετά το 1991 –χρονιά που τέλειωσε ο πόλεμος που είχε κηρύξει το απελευθερωτικό μέτωπο Πολισάριο. Σύμφωνα με δήλωση ηγετικού του στελέχους, «ο πόλεμος είναι πιο κοντά από ποτέ».

Κατερίνα Παπαγκίκα,
ομάδα Resistencias

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: Ένας θάνατος οδηγεί σε πολιτική κρίση

άρθρο στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ





Το πρωί της Τετάρτης 27 Οκτωβρίου πέθανε ο ισχυρότερος, έως το θάνατό του, πολιτικός άνδρας της Αργεντινής, Νέστορ Κίρτσνερ. Διατέλεσε πρόεδρος της χώρας το διάστημα 2003-2007. Στη συνέχεια παρέδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής στη γυναίκα του και τωρινή πρόεδρο Κριστίνα Φερνάντεζ Κίρτσνερ και ο ίδιος εκλέχτηκε βουλευτής, παραμένοντας, όμως, ο βασικός πολιτικός παράγοντας της χώρας. Ετοιμαζόταν να επανέλθει στην προεδρία –οι δημοσκοπήσεις του έδιναν άνετη νίκη- στις εκλογές του 2011.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε τα θετικά και τα αρνητικά της θητείας του και να αφήσουμε τον καθένα να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι απλά. Οι εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκού κόσμου, που μέσα σε συνεχή βροχή περίμεναν για τον τελευταίο αποχαιρετισμό και η γενικευμένη θλίψη που σκεπάζει τη χώρα, μας βάζουν μπροστά σε δύσκολα ερμηνεύσιμες καταστάσεις. Όπως αναρωτήθηκε μια αριστερή αγωνίστρια «γιατί είμαι θλιμμένη, αφού είμαι μαρξίστρια;». Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Βλέποντας κανείς τα χαμόγελα της σκληρής αργεντίνικης δεξιάς αναρωτιέται κανείς μήπως ο Κίρτσνερ ήταν κάποιος σαν τον Τσάβες. Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι, άλλωστε λέγεται ότι είπε στον τελευταίο «Ούγκο, σταμάτα να γ...σαι με το σοσιαλισμό».
Ο Κίρτσνερ, ως ένας γνήσιος περονιστής, οσφράνθηκε τις ελπίδες της Αργεντινής για αναγέννηση μετά τη μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε η χώρα. Ανέλαβε την προεδρία, σε μια ιδιαίτερη στιγμή για την Αργεντινή, μετά από τη λαϊκή εξέγερση του 2001 και την αποτυχία των δεξιών περονιστών να εξασφαλίσουν με τη βία την κυβερνησιμότητα της χώρας. Το πολιτικό σύστημα είχε απολέσει κάθε λαϊκή νομιμοποίηση. Ήταν ό,τι πιο «φιλολαϊκό» μπορούσε να προσφέρει εκείνη τη στιγμή το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Ήταν τέτοια η αποδοχή της πολιτικής του από μεγάλα λαϊκά στρώματα, που γύρω του οικοδομήθηκε ένα ολόκληρο κίνημα, ο ονομαζόμενος «κιρτσνερισμός». Στο κίνημα αυτό βρέθηκαν το μεγαλύτερο μέρος της οργανωμένης και ανοργάνωτης εργατικής τάξης, οι περισσότερες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μεγάλες οργανώσεις του κινήματος των ανέργων αλλά και μέρος της αστικής τάξης.
Οι αλλαγές στη χώρα
Ο Κίρτσνερ άλλαξε πολλά πράγματα, για να μην αλλάξει τελικά τίποτα στη χώρα. Ακόμα και αυτές, όμως, οι ανολοκλήρωτες αλλαγές ήταν ικανές για να φτιάξουν ένα μύθο γύρω από το πρόσωπό του.
Πήγε κόντρα στην διείσδυση και την πολιτική των ΗΠΑ στη Νότια Αμερική, αλλά δεν θέλησε να μπει στην απόπειρα ενοποίησης της Λατινικής Αμερικής που προωθεί ο Τσάβες. Συνέχισε την πολιτική μη πληρωμής και επαναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους αλλά τελικά πλήρωσε όλα τα χρωστούμενα στο ΔΝΤ και με υπόδειξη του τελευταίου, μέρος του ιδιωτικού, με σκοπό να επανέλθει η χώρα στις διεθνείς αγορές ομολόγων. Για πρώτη φορά μετά το τέλος της δικτατορίας βασανιστές βρέθηκαν στη φυλακή. Αλλά αυτό αφορούσε μόνο ένα 5% των κατηγορούμενων, ενώ συνεχίζεται η ατιμωρησία σε περιπτώσεις αστυνομικών δολοφονιών. Στα χρόνια του Κίρτσνερ, η χώρα γνώρισε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Η ανεργία μειώθηκε κατά πολύ και υπήρξε εκτεταμένο πρόγραμμα κρατικών επιδοτήσεων στους ασθενέστερους. Από την άλλη, το 40% των εργαζόμενων βρίσκονται στη μαύρη εργασία και ο μέσος μισθός καλύπτει μόλις τις μισές οικογενειακές ανάγκες. Από την άλλη, τα κέρδη των εταιριών εκτοξεύθηκαν με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι οικονομικές ανισότητες. Ο Κίρτσνερ, δεν αντιμετώπισε με ιδιαίτερη καταστολή τις λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά με τη δολοφονία του φοιτητή Φερέιρο από τη φιλοκιρτσνερική εργατική γραφειοκρατία, φανερώνει το βαθμό ευθύνης του Κίρτσνερ που, για κυνήγι των ψήφων, ανέχθηκε τη μαφιόζική δράση της. Σε αυτά και σε άλλα θέματα η πολιτική των Κίρτσνερ κινήθηκε στην ανασυγκρότηση της αστικής πολιτικής νομιμότητας. Αυτό που δεν μπόρεσε να το κάνει η δεξιά με τη βία, το έκαναν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, μέσω της ικανοποίησης μέρους των λαϊκών αιτημάτων.
Η επικείμενη πολιτική κρίση
Είναι αναμφισβήτητο ότι η απρόσμενη και πρώιμη απώλεια του Κίρτσνερ θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στην πολιτική ζωή της χώρας. Το πολιτικό πάζλ της χώρας είναι αρκετά περίπλοκο. Το σημαντικό είναι ότι με την απουσία του Κίρτσνερ, η δεξιά νιώθει πιο δυνατή και έτοιμη να επιτεθεί στη Φερνάντεζ. Φαίνεται αρκετά δύσκολο, η τελευταία να μπορέσει μόνη της να επιβληθεί απέναντι σε μια δεξιά, που αν και πολυκερματισμένη και με πολλά αντιμαχόμενα στελέχη, ενωμένη έχει την πλειοψηφία στις κάλπες. Το κύρος του Κίρτσνερ κατόρθωνε να επιβάλλεται πάνω στην πολυκέφαλη δεξιά. Συνεπώς, δύο είναι τα προς απάντηση ερωτήματα: αν θα μπορέσει να κρατήσει ενωμένο η Φερνάντεζ τον «κιρτσνερισμό» και αν θα μπορέσει να ενοποιηθεί η δεξιά πίσω από ένα ή δύο πολιτικά πρόσωπα.
 Είναι προς το συμφέρον του λαού να ανοίξει τώρα μια κρίση στο εσωτερικό του αστικού πολιτικού συστήματος Αγωνιστές της κοινωνικής αριστεράς από το Λαϊκό Μέτωπο Ντάριο Σαντιγιάν -η μεγαλύτερη και αυτόνομη από κόμματα, συνδικάτα και κρατικές δομές συσπείρωση οργανώσεων των πικετέρος- θεωρούν ότι δεν είναι η καλύτερη στιγμή, διότι πολλές κοινωνικές οργανώσεις βρίσκονται σε φάση ανασυγκρότησης -αυτό δεν ισχύει για τις μικρές ομάδες της κομματικής αριστεράς, που είναι πάντα έτοιμες για τη μεγάλη μάχη. Το γιατί πάντα βγαίνουν ηττημένες, δεν φαίνεται να τις απασχολεί ιδιαίτερα. Η κοινωνική αριστερά θα επιθυμούσε μέσα σε ένα κλίμα σχετικής κοινωνικής σταθερότητας από την μία να πιέσει την κυβέρνηση να διευρύνει τις παροχές στα λαϊκά στρώματα, να απαλλαγεί από ό,τι χειρότερο υπάρχει στον περονισμό (μαφιόζικα και γραφειοκρατικά συνδικάτα και τοπικοί δήμαρχοι-πάτρωνες) και να σταματήσει την αστυνομική αλλά και εργοδοτική ατιμωρησία. Από την άλλη να συνεχίσει την αναζήτηση ενός εναλλακτικού-αντιπολιτευτικού πολιτικού προγράμματος για τη χώρα. Θεωρούν ότι για να αντέξει το ανταγωνιστικό κίνημα τις επιθέσεις της δεξιάς και για να υπερασπίσει τις δύσκολα αποκτημένες και ανολοκλήρωτες εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις, δεν έχει σημασία τόσο να είναι κανείς με τον «κιρτσνερισμό» ή εναντίον του, αλλά να έχει με καθαρότητα αντιληφθεί από πού έρχεται ο εχθρός. Ενώ το κίνημα συνεχίζει την επεξεργασία της αναγκαίας εναλλακτικής πρότασης, θα χρειαστεί με διαύγεια να καθορίσει από πια χαρακώματα θα δώσει τις μάχες του.

Νίκος Μανωλάς, ομάδα Resistencias

Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας απαλλοτριώνει εμπορικό κέντρο (mall)

Την περασμένη Τρίτη η κυβέρνηση απαλλοτρίωσε και επισήμως το εμπορικό κέντρο Sambil La Candelaria στο Καράκας. Η απαλλοτρίωση περιλαμβάνει την κινητή και ακίνητη περιουσία και οποιεσδήποτε βελτιώσεις ή προσθήκες στην ακίνητη περιουσία.

Σύμφωνα με το κυβερνητικό διάταγμα, το εμπορικό συγκρότημα και ο μεγάλος χώρος στάθμευσης θα χρησιμοποιηθούν για να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο «Ανάπτυξης της Επιχείρησης Σοσιαλιστικών Αγορών και Χώρων για την Προώθηση της Πολιτιστικής Επανάστασης». Η Επιχείρηση Εμπορίου και Σοσιαλιστικής Προμήθειας (Comersso) θα εκτελέσει το σχέδιο.

Η Comersso αποσκοπεί στο να διευκολύνει την προμήθεια, πώληση και ανταλλαγή προϊόντων που παράγονται από κοινότητες, σοσιαλιστικά εργοστάσια και άλλες κρατικοποιημένες επιχειρήσεις και να διανείμει άλλα σημαντικά προϊόντα και υπηρεσίες στον κόσμο.

Το κυβερνητικό διάταγμα ορίζει επίσης ότι η περιοχή Sambil θα πρέπει να «μετασχηματιστεί σε έναν χώρο συνάντησης των Βενεζολάνων, στο πλαίσιο μιας βιώσιμης οικονομίας και να επιτρέψει την ανάπτυξη της ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών όπως και την ανάπτυξη της πολιτιστικής έκφρασης».

Ο Υπουργός Εμπορίου Καναν θα είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση του προγράμματος.

Η Sambil είναι μια αλυσίδα τεράστιων εμπορικών κέντρων στη Βενεζουέλα. Η Εθνοσυνέλευση διακήρυξε την «δημόσια χρήση και το κοινωνικό συμφέρον», δηλαδή το πρώτο βήμα για την απαλλοτρίωση της Sambil La Candelaria όταν ήταν υπό κατασκευή, φέτος τον Γενάρη. Η κατασκευή καθυστέρησε για λίγο, αλλά μετά ξανάρχισε.

Τον Μάρτιο η Τηλεόραση της Βενεζουέλας (VTV) μετέδωσε ότι μέλη της κοινότητας κοντά στην ζώνη της κατασκευής πρότειναν ο χώρος να γίνει κοινωνικής χρήσης, όπως για παράδειγμα ένα πανεπιστήμιο, μια βιβλιοθήκη ή μια αίθουσα συναυλιών συμφωνικής ορχήστρας, και ο εκπρόσωπος του κοινοτικού συμβουλίου Lourdes Ibarren είπε ότι το εμπορικό κέντρο έκανε την κίνηση χειρότερη και προκαλούσε περιβαλλοντική, οπτική και ηχητική ρύπανση.

Γείτονες χαρακτήρισαν την περιοχή ως «ναό του καπιταλισμού» και «το τέρας του Κοέν» (από την δημιουργό της Sambil, Salomon Cohen).

Η Cisneros Organisation είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος της Sambil με 30,4% των μετοχών. Είναι ένας όμιλος επιχειρήσεων που ανήκει στον Gustavo Cisneros, των δεύτερο πλουσιότερο άνθρωπο στην Λατινική Αμερική και τον πλουσιότερο στη Βενεζουέλα. Μεταξύ των επιχειρήσεων του ομίλου είναι το αντιπολιτευόμενο κανάλι Venevision, η Coca-Cola Femsa και τα καλλιστεία Miss Venezuela.

Η απαλλοτρίωση της Sambil ακολουθεί εκείνη της αλυσίδας σουπερμάρκετ Exito τον περασμένο Γενάρη. Τα καταστήματα έκτοτε έχουν μετατραπεί στα καταστήματα “Bicentenary”, επίσης μέρος του δικτύου Comersso.

Πηγή: venezuelanalysis.com

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ: Εκρηκτικό το πρόβλημα της γης

άρθρο στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ


Σε κοινωνικές εκρήξεις μπορεί να οδηγήσει τη Νότια Αφρική το πρόβλημα της γης, το οποίο ταυτόχρονα αποτελεί και αντανάκλαση μίας από τις μεγαλύτερες αθετήσεις υποσχέσεων του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου.
Η περυσινή εκλογή του προέδρου Ζούμα βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην υπόσχεσή του ότι μέσα στα επόμενα 5 χρόνια θα διανείμει το 30% της γόνιμης γης σε ακτήμονες. Ωστόσο, η υπόσχεση αυτή δεν ήταν πρωτοφανής. Όπως λέει ο Πάτρικ Μποντ, καθηγητής πολιτικής οικονομίας και πρώην σύμβουλος του Νέλσον Μαντέλα τη δεκαετία του ’90, «την υπόσχεση για διανομή του 30% της γης σε 5 χρόνια την έγραψα εγώ ο ίδιος το 1994. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να την ξαναγράψουν». Όμως, στα 16 χρόνια που μεσολάβησαν διανεμήθηκε λιγότερο από το 5% της γης, και μάλιστα ένα μέρος από αυτό δεν αξιοποιήθηκε λόγω έλλειψης μέτρων στήριξης.
Το πρόβλημα είναι ότι το Σύνταγμα της Νότιας Αφρικής περιλαμβάνει μία από τις πιο «σκληρές» υπερασπίσεις της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στον κόσμο. Έτσι, αν το κράτος θέλει να πάρει γη από τους μεγαλογαιοκτήμονες για να τη διανείμει στους ακτήμονες, πρέπει να την αγοράσει σε τιμές ελεύθερης αγοράς (συν την απαραίτητη κερδοσκοπία), κάτι που κάνει τις τιμές απαγορευτικές. Ο ίδιος ο Ζούμα έλεγε προεκλογικά πως η μέθοδος αγοράς-διανομής της γης είναι μη ρεαλιστική και πως το κράτος θα βρει άλλες μεθόδους για να υλοποιήσει την αγροτική μεταρρύθμιση. Ταυτόχρονα, όμως, τοποθέτησε στη θέση του υφυπουργού Γεωργίας έναν εκπρόσωπο της Δεξιάς και των μεγαλογαιοκτημόνων, κάτι που αποτέλεσε εξαρχής σήμα κινδύνου.
Συνθήκες απαρτχάιντ
Σε μια χώρα όπου οι κάτοικοι συσσωρεύονται στις παραγκουπόλεις των μεγάλων πόλεων ψάχνοντας κάποια δουλειά, οι χιλιάδες ακτήμονες Νοτιοαφρικανοί, μαζί με τους μετανάστες που πηγαίνουν στη Ν. Αφρική από τις γύρω χώρες, εξακολουθούν να εργάζονται στα μεγάλα κτήματα, συχνά σε συνθήκες που θυμίζουν την εποχή του απαρτχάιντ. (Είναι γνωστός ο πρόσφατος φόνος του μεγαλοκτηματία και ακροδεξιού ηγέτη Γιουτζίν Τερ’μπλάνς από εργάτες του, στους οποίους χρωστούσε έξι μήνες δεδουλευμένα. Οι εργάτες αυτοί πληρώνονταν με 30 ευρώ τον μήνα.) Οι μισθοί είναι αστείοι, μέρος τους παρακρατείται για «ενοίκιο» της παράγκας στην οποία συνήθως μένουν, οι συνθήκες υγιεινής είναι σχεδόν ανύπαρκτες, τα ωράρια ξεπερνούν τις δέκα ώρες ημερησίως σε εξαήμερη βάση, και όλα αυτά «όταν υπάρχει δουλειά», μιας και σε διαφορετική περίπτωση δεν υπάρχει και καμία εξασφάλιση. Όπως παραδέχονται στελέχη του ίδιου του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, «στον κάμπο της χώρας υπάρχουν οι χειρότερες συνθήκες ανεργίας, φτώχειας και έλλειψης βασικών υπηρεσιών». Εκπρόσωπος των συνδικάτων λέει ότι «στον κάμπο της Νότιας Αφρικής εξακολουθούν να υπάρχουν οι ίδιες συνθήκες κατάχρησης και δουλείας που υπήρχαν την εποχή του απαρτχάιντ».
Ωστόσο, έχουν ήδη αρχίσει να αναπτύσσονται ανεξάρτητα κινήματα αγροτών και εργατών γης, όπως το Κίνημα του Λαού Χωρίς Γη, που μάλιστα έχει σχέσεις με το Κίνημα των Χωρίς Γη της Βραζιλίας. Τα κινήματα αυτά έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν τις καταλήψεις γης ως πίεση προς την κυβέρνηση για να προχωρήσει σε αγροτική μεταρρύθμιση.
Μια ιστορία που έρχεται από παλιά
Βέβαια, και το πρόβλημα της γης έχει τις ρίζες του στην εποχή του απαρτχάιντ. Σύμφωνα με τον Νόμο της Γης, ήδη από το 1913, το 87% της καλλιεργήσιμης γης ανήκε σε λευκούς. Μάλιστα, για να εφαρμοστεί αυτός ο νόμος, χιλιάδες κάτοικοι της Νότιας Αφρικής οδηγήθηκαν σε εκτοπισμό και υποχρεωτική μετακίνηση, ώστε να «απελευθερωθεί» η γη για τους λευκούς κτηματίες.
Η αγροτική μεταρρύθμιση υπήρξε από τους κεντρικούς άξονες πολιτικής του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου και γενικά του κινήματος κατά του απαρτχάιντ, εγκαταλείφθηκε όμως όταν έγινε η αλλαγή, από φόβο μήπως οι αγορές θεωρήσουν ότι η νέα κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής έχει σκοπό να πλήξει την ατομική ιδιοκτησία.
Φτάσαμε έτσι στον νόμο περί αγοράς της γης και στην αδυναμία (την έλλειψη πολιτικής βούλησης, με άλλα λόγια) κάθε κυβέρνησης να πραγματοποιήσει αγροτική μεταρρύθμιση. Τώρα που οι ψευδαισθήσεις του Μουντιάλ έχουν πια σβήσει, τα κινήματα των ακτημόνων και των εργατών γης της Νότιας Αφρικής ίσως να μπορέσουν να αμφισβητήσουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου.

Κώστας Αθανασίου,
ομάδα Resistencias

ΣΧΕΣΕΙΣ KINAΣ – ΑΦΡΙΚΗΣ: Η βελούδινη οικονομική διείσδυση αρχίζει να γρατζουνάει

 άρθρο στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ

Πιθανότατα οι ιστορικοί του μέλλοντος θα την καταγράψουν ως την πιο αθόρυβη και αποτελεσματική μέθοδο οικονομικής διείσδυσης, τουλάχιστον όπως εκδηλώθηκε στα αρχικά της στάδια. Χωρίς φανφάρες και φουσάτα, ιεραπόστολους ή ιδεολογικές προφάσεις οποιασδήποτε χροιάς, το κινέζικο κεφάλαιο φαίνεται ότι βρήκε τον δικό του μοναδικό τρόπο ν’ ανοιχτεί στον κόσμο και ειδικότερα στην Αφρική. Τηρώντας αυστηρά γραμμή πολιτικής ουδετερότητας και με μοναδικό όπλο τις επενδύσεις, μέσα σε δυο δεκαετίες έχει καταφέρει να απλωθεί σε ολόκληρο το γεωγραφικό πλάτος και μήκος της ηπείρου, από την Αλγερία μέχρι τη Νότια Αφρική, κι από τη Σενεγάλη μέχρι την Αιθιοπία, εξασφαλίζοντας σημαντική παρουσία σε χώρες με τα πιο ποικίλα καθεστώτα και τις πιο διαφορετικές ιστορικές διαδρομές. Σε αντίθεση με τους άλλους ισχυρούς πλανητικούς «παίκτες» που κατά κανόνα συνδέουν τις επενδύσεις τους με τον πολιτικό έλεγχο που θα τις διασφαλίσει, οι Κινέζοι δεν δείχνουν να διακατέχονται από ανάλογες προκαταλήψεις. «Business comes first« («Οι μπίζνες προηγούνται») και η έμπρακτη αποχή από κάθε ανάμειξη σε ζητήματα εσωτερικής πολιτικής είναι ένα κλειδί που φαίνεται να ανοίγει όλες τις πόρτες.
Από το κινέζικο ενδιαφέρον δεν διαφεύγουν – τουναντίον – ούτε ακραία διεφθαρμένα καθεστώτα όπως αυτό της Νιγηρίας, ούτε εξόχως ασταθείς περιοχές όπως τα σπαρασσόμενα από εμφύλιους πολέμους Κονγκό και Σουδάν. Σ’ αυτά τα τρία κράτη εξάλλου βρίσκεται συγκεντρωμένη η ναυαρχίδα των κινεζικών επενδύσεων στην Αφρική - πάνω από 5 δισ. δολάρια στο καθένα - ποσά κολοσσιαία για αφρικανικά δεδομένα, αν σκεφτεί κανείς ότι το ΑΕΠ του Κονγκό για παράδειγμα ανήλθε μόλις στα 11,5 δισ. δολάρια το 2008. Το πετρέλαιο πρωτίστως, αλλά και άλλες δυσεύρετες πρώτες ύλες, απαραίτητες στην εκρηκτικά αναπτυσσόμενη κινεζική βιομηχανία αιτιολογούν το ρίσκο.
Η κορυφή του παγόβουνου
Αν ωστόσο είναι αδιαμφισβήτητη η πλήρης αδιαφορία των Κινέζων ιθυνόντων για τα κοινωνικά μοντέλα και τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς των κυβερνήσεων με τις οποίες συνεργάζονται, φαίνεται ότι στον τομέα των εργασιακών σχέσεων έχουν ξεκάθαρη άποψη και προσπαθούν μάλιστα να την επιβάλουν δυναμικά. Την περασμένη Κυριακή, Η Εποχή δημοσίευσε άρθρο για τη Ζάμπια όπου έντεκα εργάτες σε ορυχείο κινεζικών συμφερόντων πυροβολήθηκαν από μπράβους της εταιρείας επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για ζητήματα μισθολογικά. Το περιστατικό αυτό δεν είναι ωστόσο παρά η (ακραία) κορυφή του παγόβουνου. Από τις πιο διαφορετικές γωνιές της ηπείρου πληθαίνουν οι καταγγελίες για συστηματική παραβίαση εργατικών δικαιωμάτων από τις κινεζικές επιχειρήσεις. Απλήρωτες υπερωρίες, προσλήψεις χωρίς γραπτές συμφωνίες, αυθαίρετες περικοπές μεροκάματων. Στην Κένυα, αγρότες μπλοκάρανε έργα οδοποιίας απαιτώντας νερό για τα κοπάδια τους. Ο Κινέζος εργολάβος είχε κλείσει την πρόσβαση στο μοναδικό πηγάδι της περιοχής με το αιτιολογικό ότι βρισκόταν μέσα στην ακτίνα του εργοταξίου. Οι κοινότητες των Τουαρέγκ στον βόρειο Νίγηρα - μάλλον όχι τυχαία - έχουν μετονομάσει σε Γκουαντάναμο την κινεζική εταιρεία εξόρυξης ουρανίου SOMINA που δραστηριοποιείται εκεί. Ενώ στη Ναμίμπια, κάποιοι εργάτες που ζήτησαν άδεια ασθενείας άκουσαν έκπληκτοι τον Κινέζο διευθυντή να τους νουθετεί «να υπομένουν τώρα ώστε να μπορέσουν οι ερχόμενες γενιές ν’ απολαύσουν καλύτερα τη ζωή».
Η αυξανόμενη δυσφορία απέναντι σ’ αυτές τις πρακτικές σε μια ήπειρο που δεν φημίζεται δα για το υψηλό επίπεδο σεβασμού των εργατικών δικαιωμάτων, αποτελεί ακόμα μεγαλύτερο κόλαφο για την κινεζική εργοδοσία. Όσο για τις αντιδράσεις των γηγενών, εκτός από τις συλλογικές μορφές δράσης, έχουν αρχίσει να ακολουθούν και πιο αμφιλεγόμενους δρόμους. Στην Αγκόλα για παράδειγμα, καταγράφεται τελευταία μια έντονα αυξητική τάση στοχευμένων ληστειών και απαγωγών σε βάρος της πολυπληθούς κινεζικής παροικίας. Το σίγουρο είναι ότι όλα τα σημάδια συνηγορούν ότι το σινο-αφρικανικό ειδύλλιο έχει πλέον αρχίσει να ξεθωριάζει.

Ισαβέλλα Μπερτράν,
ομάδα Resistencias

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Διαμαρτυρία ενάντια στην επιτήρηση και τα σύνορα στο κεντρικό Λονδίνο

  Συγκέντρωση στο Piccadilly Circus

Πανό αλληλεγγύης στους μετανάστες που έρχονται από Καλέ

"Όχι σύνορα, όχι έθνη, όχι φυλακές"

Βγαίνοντας στο δρόμο




Ηχητικό σύστημα για μουσική

Μπαίνοντας στο σταθμό του Eurostar



..

Στο check-in 
 Κάποιοι καταφέρνουν να περάσουν τις πύλες

Περίπου 60 άτομα έκαναν πορεία από το Piccadilly Circus στο σταθμό του St Pancras, που αποτελεί σύνορο μεταξύ Βρετανίας και ηπειρωτικής Ευρώπης και όπου υπάρχει κέντρο κράτησης για τους χωρίς χαρτιά, ζητώντας να σταματήσει η επιτήρηση και τα σύνορα. Οι ακτιβιστές εισήλθαν στο St Pancras γύρω στις 5 μ.μ. με ηχητικό σύστημα και πανό που έγραφαν: «Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ελέγχεται» και «Μετανάστες του Καλέ καλωσορίσατε». Αρκετά άτομα αποπειράθηκαν να διασχίσουν τα σύνορα, προσπαθώντας να περάσουν από τον έλεγχο διαβατηρίων, αλλά σταματήθηκαν από τους σεκιουριτάδες και ένα άτομο συνελήφθη.

Ένας από τους ακτιβιστές ο Thomas Hardenburg εξήγησε: «Σήμερα κάναμε πορεία μέσα στο Λονδίνο, μια από τις πιο ελεγχόμενες πόλεις του κόσμου, για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην συνεχή επιτήρησή μας και την παρενόχληση από κάμερες κλειστού κυκλώματος και ελέγχους διαβατηρίων.» Η διαδήλωση καλέστηκε από το No Border του Λονδίνου μια συλλογικότητα αλληλεγγύης στους αγώνες των μεταναστών και για έναν κόσμο χωρίς σύνορα και με ελευθερία μετακίνησης για όλους.

Δείτε βίντεο:

http://london.indymedia.org/videos/5846
 
http://london.indymedia.org/videos/5838
 

Πηγές: London No Border , London Indymedia