άρθρο για την εφημερίδα ΕΠΟΧΗ 17/10/2010
Στις 7 Οκτωβρίου έγινε η πρώτη γενική απεργία μετά την ανάληψη της προεδρίας της χώρας από την κυβέρνηση του Μουχίκα πριν από έξι μήνες – πρώην αντάρτης του κινήματος των Τουπαμάρος και υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές της κεντροαριστερής συμμαχίας του Ευρέος Μετώπου. Η μέχρι τώρα πολιτική του επικεντρώνεται στην προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης με πυλώνα την προσέλκυση διεθνών επενδύσεων και κεφαλαίων, δίνοντάς τους υποσχέσεις για την απρόσκοπτη κερδοφορία τους.
Έτσι τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησής του ήταν οι συμφωνίες με διεθνείς οικονομικούς φορείς (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), και ένα μεγάλο άνοιγμα του δημόσιου τομέα στις ιδιωτικές επενδύσεις, που φέρνει μαζί του την ελαστικοποίηση των εργασιακών νόμων και την απώλεια κατακτημένων με αγώνες δικαιωμάτων. Η χώρα παρουσιάζει δύο διαμετρικά αντίθετες όψεις: ενώ τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 8% και έχει ανεργία 6%, από την άλλη το 30% των εργαζόμενων βρίσκονται στη μαύρη εργασία και το 40% αμοίβεται κάτω από το βασικό μισθό.
Μετά από δύο απεργίες στο δημόσιο τομέα και πέντε των καθηγητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η απροκάλυπτα φιλοκυβερνητική Γενική Συνομοσπονδία Εργατών εξαναγκάστηκε παρά τη θέληση της να κηρύξει την γενική απεργία. Αυτό φανερώνει τις πιέσεις που δέχτηκε από την βάση της καθώς και από τμήματα των εργατών και των συνδικαλιστικών στελεχών του ΚΚ Ουρουγουάης και των Τουπαμάρος, που αν και βρίσκονται εντός του Ευρέος Μετώπου, διαφοροποιούνται από την φιλοκαπιταλιστική γραμμή της κυβέρνησης και την παθητικότητα της Συνομοσπονδίας απέναντι σε αυτή. Η ηγεσία της Συνομοσπονδίας αφού υποχρεώθηκε να κηρύξει την απεργία έριξε το βάρος στο να μην πραγματοποιηθούν διαδηλώσεις την ημέρα της απεργίας για να αποφύγει τις αντικυβερνητικές φωνές που θα ακούγονταν σε αυτές. Ως εκ τούτου υπήρξαν περιορισμένες εργατικές συναθροίσεις.
Η απεργία είχε μεγάλη επιτυχία, ειδικά στο δημόσιο τομέα, στις τράπεζες, στη βιομηχανία, στην εκπαίδευση, στην υγεία και μερική επιτυχία στις μεταφορές. Δύο ήταν τα βασικά επίδικα της απεργίας: οι αυξήσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα τις οποίες η κυβέρνηση επιδιώκει να συναρτήσει με την παραγωγικότητα και τα κέρδη των εργοδοτών και η κυβερνητική επιδίωξη για εργασιακή ελαστικοποίηση στο δημόσιο τομέα. Η κυβέρνηση έχει παρουσιάσει μια πρόταση που παγώνει τις αυξήσεις για το 2011 και πάει προς κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στο δημόσιο. Ο Μουχίκα έχει επιδοθεί σε μια επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους στο δημόσιο λέγοντας ότι δεν μπορούμε να ταυτίζουμε τον κρατισμό με το σοσιαλισμό και ότι κάτι τέτοιο γεννάει μια καταπιεστική γραφειοκρατία.
Ν. Μανωλάς
