Στο προηγούμενο τεύχος, με αφορμή και την περσινή δυναμική επανεμφάνιση του EPR, ξεκινήσαμε μια σύντομη παρουσίαση των ένοπλων ομάδων. Σε αυτό το τεύχος συνεχίζουμε με την πρώτη μεγάλη διάσπασή του ΕRP.
Η διάσπαση του EPR : «Η επανάσταση πρέπει να γίνει πιο ανθρώπινη»
«Ο ERPI (Επαναστατικός Στρατός του Εξεγερμένου Λαού) γεννιέται ως αποτέλεσμα μιας διάσπασης του EPR. Αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας που εκδηλώθηκε με συγκεκριμένο τρόπο στις 8 Ιανουαρίου 1998. Αρχικά είχαμε αποφασίσει να μη χειριστούμε το γεγονός δημόσια, μέχρις ότου ωριμάσουν οι συνθήκες. Τελικά τα γεγονότα αυτά δημοσιοποιήθηκαν με αφορμή τη σφαγή στο Ελ Τσάρκο, Δήμος Αγιούτλα, του Γκερέρο. Μετά το θάνατο του καπετάν Χοσέ, ο ομοσπονδιακός στρατός βρήκε στο σάκο του μερικά ντοκουμέντα και γράμματα όπου εκτίθονταν τα αίτια της απόσχισής μας και μερικά από αυτά δημοσιεύθηκαν στον Τύπο.
Είμαστε μέλη του ERPE, σύντροφοι που συμμετείχαμε στους λαϊκούς αγώνες των δεκαετιών '70 και '80 και σε μερικές ένοπλες οργανώσεις εκείνων των χρόνων, όπως και νέοι σύντροφοι που ενσωματώθηκαν πρόσφατα.
Γιατί συνέβη η απόσχισή μας από τον EPR; Για πολιτικούς λόγους. Αρχικά οι διαφορές ήταν κυρίως μεθοδολογικές, μετά έγιναν τακτικής και στρατηγικής, αντιλήψεων και θεώρησης. Μας απασχολούσε ο ρόλος της οργάνωσής μας στο γενικό επαναστατικό σχέδιο του Μεξικού. Είχαμε ανησυχίες γύρω από τη σχέση που θέλουμε να έχουμε με τον λαό, το είδος της κοινωνίας που θέλουμε να οικοδομήσουμε, την αντίληψη για τη λαϊκή κυριαρχία, τις σχέσεις στο εσωτερικό της οργάνωσής μας, την επαναστατική ηθική και τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθηθεί. Μας ανησυχούσε η μικρή ανάπτυξη, ο εμφανής συγκεντρωτισμός και η γραφειοκρατία του EPR, το απάνθρωπο μερικών μεθόδων. Τελικά, ήταν ανάγκη να προχωρήσουμε σε διαφορετικούς δρόμους.
Σήμερα, παρακινούμενοι από τα δικά μας βιώματα, από αυτά που είδαμε στο εσωτερικό του επαναστατικού κινήματος γενικά και από την εμπειρία άλλων διαδικασιών, στα βασικά μας σχέδια προσθέτουμε ένα ηθικό αίτημα, επείγον και αποφασιστικό: η επανάσταση πρέπει να γίνει πιο ανθρώπινη.»
Η κριτική στον EPR
Πιο αναλυτικά τα αίτια των διαφορών περιγράφονται σε μια σειρά από ντοκουμέντα με πιο σημαντικό αυτό υπό τον τίτλο «Ακούτε, σύντροφοι;», όπου, μεταξύ άλλων, μπορούμε να διαβάσουμε τα εξής:
«Η δύναμη του κόμματος, απέχει μακράν από το να έχει αυξηθεί, λόγω της ύπαρξης αυτή την περίοδο και εδώ και πολλά χρόνια ευνοϊκών συνθηκών για τον επαναστατικό αγώνα, στην καλύτερη τον περιπτώσεων έχει τελματωθεί, ενώ γενικά έχει μειωθεί. Αυτό μαρτυρούν τα παρακάτω στοιχεία, των οποίων τα πρώτα αναφέρονται σε όσα συνέβησαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο: * Στην Οαχάκα σημειώθηκε μια εμφανής μείωση του αριθμού των μαχητών, του μεγέθους της πολιτικής βάσης και της λαϊκής στήριξης. * Στην κοιλάδα του Μεξικού ο αριθμός των μαχητών μειώθηκε εξαιτίας συλλήψεων μερικών και της μη αντικατάστασής τους στην ίδια περιοχή. * Στην Τσιάπας αυξήθηκε ο αριθμός των μαχητών, αλλά σε ένα ελάχιστο ποσοστό. * Στην υπόλοιπη χώρα, με εξαίρεση το Γκερέρο, οι δυνάμεις διατήρησαν την ίδια δυναμική που είχαν και πριν από ενάμιση χρόνο." [ΣτΜ εννοεί 1996]
Στη συνέχεια παρατίθενται τα αρνητικά χαρακτηριστικά που έχει προσλάβει ο EPR και το κόμμα PDPR:
«α) Απώλεια της αντικειμενικότητας […]
β) Απώλεια του αυτοκριτικού πνεύματος. Οι εξηγήσεις που προσπαθεί να δώσει το κόμμα για μια σειρά από ελαττώματα, δείχνουν ότι μακράν από το να τα εξηγήσει, προσπαθεί στην πραγματικότητα να τα δικαιολογήσει. […] ήταν οι «συνθήκες» που προκάλεσαν τα χαρακτηριστικά της δουλειάς και ιδιαίτερα τα ελαττώματά της. Δηλαδή τα πράγματα είναι έτσι γιατί δεν θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς, δεν ήταν στο χέρι κανενός να μπορέσει να κάνει κάτι διαφορετικό.
Το ίδιο συμβαίνει με το επιχείρημα με το οποίο προσπαθεί να εξηγήσει την υστέρηση της δουλειάς στην πλειονότητα των πολιτειών σε αντίθεση με την κατάσταση στο Γκερέρο. Αντί να εξηγήσει το γιατί της υστέρησης προσπαθεί να εξηγήσει το γιατί της προόδου στην πολιτεία μας, λέγοντας ότι εδώ επικεντρώθηκε η προσπάθεια του κόμματος και ότι επιπλέον, σε καμιά άλλη πολιτεία οι συνθήκες για την επαναστατική δουλειά δεν ήταν τόσο ευνοϊκές όσο στο Γκερέρο λόγω της προϊστορίας του. Δεν είναι παρά μια προσπάθεια δικαιολόγησης, αφού μπορούμε να συγκρίνουμε την κατάσταση στην πολιτεία μας με αυτήν σε άλλες που έχουν λάβει παρόμοια υποστήριξη και θα δούμε ότι σε καμία τα αποτελέσματα δεν μοιάζουν. Για παράδειγμα, στην Κοιλάδα του Μεξικού, όπου συγκεντρώθηκε το μεγαλύτερο μέρος των μελών της Κεντρικής Επιτροπής σε διαφορετικές στιγμές και όπου συγκεντρώθηκαν μαχητές από διάφορα μέρη της χώρας, έχει παρά ταύτα, μηδενική ανάπτυξη. Η Τσιάπας, άλλη περιοχή όπου στάλθηκαν μαχητές από διάφορα μέρη, βρίσκεται κολλημένη χωρίς μια σημαντική ανάπτυξη εδώ και ενάμιση χρόνο. Μόνο στο Γκερέρο είναι ευνοϊκές οι συνθήκες για τον ένοπλο αγώνα; Και στην Τσιάπας γιατί ο EZLN μπόρεσε να κάνει αυτή τη δουλειά και οι σύντροφοι όχι; Και μετά την εμφάνιση του EZLN που δυναμίτισε την κατάσταση και προκάλεσε μια κατάσταση αναβρασμού του λαϊκού αγώνα, γιατί δεν αναπτυχθήκαμε λοιπόν; Και γιατί δεν αναπτυχθήκαμε στην Οαχάκα όπου υφίσταται μια εκρηκτική κατάσταση λόγω των ιθαγενών;
γ) Αυξανόμενη απώλεια της σχέσης με το λαό. […] Ήταν φανερό στην περίπτωση του Γκερέρο όπου παρά την έκφραση των βάσεων, που τη συμμεριζόταν η Πολιτειακή Επιτροπή και είχε μεταφερθεί στην Κεντρική Επιτροπή, αυτή αρνήθηκε να προωθήσει την αυτοάμυνα μέσω της παρενόχλησης του στρατού, όταν αυτός επιτίθετο ανοικτά στον πληθυσμό. […] Έτσι λέμε ότι εκπροσωπούμε το λαό; […] Έτσι δεν εκπροσωπούμε ούτε τους μαχητές και τις βάσεις μας!
Άλλη περίπτωση, εξίσου σημαντική είναι η μη πραγματοποίηση στρατιωτικών ενεργειών (πάνω απ΄ όλα εκκαθάρισης) σε κάποια μέρη όταν η κυβέρνηση με τις ένοπλες και αστυνομικές δυνάμεις της και τις παραστρατιωτικές συμμορίες παρενοχλούσαν το λαό, το οποίο οδήγησε στο να ακούγονται σε εκείνες τις περιοχές εκφράσεις όπως «τότε γιατί υπάρχουν οι αντάρτες;».
δ) Αυξανόμενη απώλεια της σχέσης της διοίκησης με τις βάσεις του κόμματος. Οι βασικές συνέπειες αυτού του φαινομένου υπήρξαν ο συγκεντρωτισμός που καταπιέζει την πρωτοβουλία, τις φιλοδοξίες και τα συναισθήματα της βάσης και η γραφειοκρατία που αυξάνεται συνεχώς και εκδηλώνεται με μια λειτουργία με εμφανώς αστικά χαρακτηριστικά, όταν η κυριότερή μας δύναμη βρίσκεται στην ύπαιθρο (δεν πάει να πει ότι έτσι πρέπει να είναι, αλλά ότι έτσι συνέβη). […] Μπορούμε να πούμε, χωρίς φόβο ότι θα πέσουμε έξω, ότι σε μεγάλο ποσοστό, οι σχέσεις των ανώτερων κλιμακίων με τα κατώτερα και τους [απλούς] αγωνιστές είναι σχέσεις κυριαρχίας, στις οποίες τα ανώτερα κλιμάκια ασκούν μια πραγματική εκμετάλλευση κάποιων στοιχείων, όπως η εξουσία της αρχής (αυτό που η κομματική αρχή ορίζει ως σωστό, αν και πάει κόντρα στην πραγματικότητα και τις προσδοκίες της βάσης ή του λαού), το ψέμα που κρύβει την αλήθεια και μεταμφιέζεται σε μέτρα ασφάλειας (οι απλοί αγωνιστές δεν πρέπει να γνωρίζουν τι πραγματικά έχουμε, παρά θα πρέπει πάντα να υποθέτουν ότι έχουμε παραπάνω), ο φόβος (όποιος δεν είναι σύμφωνος σε μερικά ζητήματα καθίσταται ύποπτος έναντι των αγωνιστών} και ακόμα και η γνώση η οποία σε πολλές περιπτώσεις, στην πράξη, εκλήφθηκε ως όργανο κυριαρχίας (εκμετάλλευση ψυχολογικών γνώσεων).
ε) Προσκόλληση σε δογματικές αντιλήψεις. Συνηθισμένο στην αντίληψη του μαρξισμού που προωθήθηκε από τις χώρες που προσπάθησαν να οικοδομήσουν τον σοσιαλισμό γραφειοκρατικά, και παρά τις μεμονωμένες εσωτερικές προσπάθειες προς την κατεύθυνση της υπέρβασης αυτής της δογματικής αντίληψης, δεν διαφαίνεται μια γενική προσπάθεια για την επίτευξή της, αφού μετά που έγινε γνωστή η ύπαρξη υλικού κριτικών μαρξιστών δεν μελετήθηκε, ούτε προωθήθηκε η μελέτη του από τα μέλη […]
στ) Αύξηση της κυριαρχίας του συγκεντρωτισμού έναντι της δημοκρατίας […], εκφραζόμενη στα πισωγυρίσματα στη δημοκρατικοποίηση της εσωτερικής ζωής του κόμματος που σε θεμελιώδεις πλευρές γίνεται εμφανώς αντιδημοκρατική.
ζ) Απώλεια του επαναστατικού πνεύματος. Η πλειονότητα των μελών της Κ.Ε. βρίσκεται τόσο απομακρυσμένη από τη δουλειά με τη βάση του κόμματος και τον λαό, που πια δεν μοιράζονται τις ανησυχίες τους, τις χαρές τους, έχοντας γίνει υποκείμενα μιας διαδικασίας που θα μπορούσε να ονομαστεί βόλεμα. Η δουλειά που θεωρείται σκληρή, δύσκολη και απαιτεί αυταπάρνηση ανατίθεται σε αγωνιστές κατώτερων επιπέδων, από τους οποίους ζητούν αυτό που δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν οι ίδιοι.
η) Απώλεια της ικανότητας να χρησιμοποιούνται με λογική οι ανθρώπινοι πόροι. Πιθανοί οργανωτές κάνουν διοικητικές δουλειές, πιθανοί αρχηγοί φαλαγγών ή αντάρτικων μονάδων κάνουν δουλειά μαχητών.[…] Η ανάθεση καθηκόντων και του πεδίου δραστηριότητας αποφασίζεται από τα πάνω και ανακοινώνεται μόνο η απόφαση στο άτομο. Τα ενδιαφέροντά του; Οι κλίσεις του; Δεν μετράνε, αφού αν κάποιος διαμαρτυρηθεί σημαίνει ότι του λείπει η συνείδηση.
θ) Σύγχυση μεταξύ της ενότητας και της ομογενοποίησης. Παρά το γεγονός ότι η αντίληψη περί ενότητας σε σχέση με άλλες οργανώσεις έχει γίνει πιο ελαστική από αυτήν που ήταν πριν από μερικά χρόνια […] στην πράξη και πάνω απ’ όλα για ορισμένους συντρόφους η έλλειψη ομογενοποίησης σημαίνει ήδη εκδήλωση αποσχιστικής τάσης.
ι) Προσκόλληση σε μεθοδολογίες των οποίων η ανεπάρκεια αποδείχτηκε.
κ) Ανικανότητα προσαρμογής στις νέες συνθήκες. […] Παρότι είναι εμφανής η έλλειψη στρατιωτικών δυνάμεων και η ανάγκη να προωθηθεί η δημιουργία και ανάπτυξή τους, αφού ένα μόνο τμήμα (Γκερέρο) έχει το 60% όλων των φαλαγγών της χώρας, ενώ υπάρχουν τμήματα που δεν έχουν ούτε μια αντάρτικη φάλαγγα και ούτε ένα απόσπασμα, συνεχίζεται να δίνεται έμφαση στο σχηματισμό μιας δομής γεμάτης με επιτροπές με χαρακτηριστικά της πόλης, αφού δεν έχει προωθηθεί επαρκώς ο σχηματισμός φαλαγγών και αντιθέτως εμποδίστηκαν να το κάνουν όσοι θα μπορούσαν.
Επιπλέον οι νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά την επανέναρξη των εχθροπραξιών παρήγαγαν νέες ανάγκες, μεταξύ των οποίων μια μεγαλύτερη αυτονομία των στρατιωτικών μονάδων, παρ’ όλα αυτά αποφεύχθηκε το να αποδοθεί αφού καθώς φαίνεται είναι πιο μεγάλος ο φόβος να χαθεί ο έλεγχος αυτών των μονάδων από την επιθυμία να αντιμετωπιστεί καταλλήλως η νέα κατάσταση και να κατοχυρωθεί η ασφάλειά τους. […]
Γνωρίζουμε ότι για σας θα ήταν προτιμότερο η απόσχισή μας να ήταν ατομική, αλλά θυμηθείτε ότι εδώ είναι χαρακτηριστικό μας ότι συζητάμε με τους συντρόφους διαφορετικών επιπέδων τα προβλήματα, ώστε οι αποφάσεις να παίρνονται με κοινή συγκατάθεση. Αυτή η απόφαση, λοιπόν, δεν είναι μιας ομάδας που σέρνει πίσω της τους υφιστάμενούς της, αλλά το αποτέλεσμα μιας διαβούλευσης όπου κάθε σύντροφος συμμετείχε και αποφάσισε για τον εαυτό του."
Σε άλλο κείμενο με τίτλο «Εμείς κι εσείς: δύο EPR» οι ηγέτες του κατοπινού ERPI ισχυρίστηκαν ότι πήραν μαζί τους το 70% των δυνάμεων του EPR.
Αρχές, μέθοδοι, στόχοι
Στο εισαγωγικό σημείωμα που υπάρχει στην ιστοσελίδα του ERPI ως βασικές αρχές αναφέρονται η δέσμευση προς τον λαό, η λαϊκή κυριαρχία, η δημοκρατία, η ευελιξία («γιατί υπάρχουν θεμελιώδεις αρχές που δεν μπορούν να αλλάξουν και άλλα ζητήματα τα οποία μπορούμε να τα αλλάξουμε») και ο ανθρωπισμός. «Έχουμε έρθει σε ρήξη: α) με την αντίληψη περί πρωτοπορίας που θεωρεί ότι η επανάσταση έχει ανάγκη μια επίλεκτη ομάδα πρωτοπορίας που αντιπροσωπεύει τα ιστορικά συμφέροντα του λαού. β) Με το συγκεντρωτικό σχήμα που υποτάσσει, που κυριαρχεί από τα πάνω προς τα κάτω και υιοθετούμε μορφές διεύθυνσης και οργάνωσης πιο δημοκρατικές και συμμετοχικές, δηλαδή από τα κάτω προς τα πάνω. Συνδυάζοντας τη δημοκρατία με τους αναγκαίους κανόνες ασφάλειας. γ) Με το οργανωτικό σχήμα που αγωνίζεται για την κατάληψη της εξουσίας για να την ασκήσει στο όνομα του λαού. Είμαστε μια οργάνωση που προωθεί την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας εδώ και παντού, τώρα, από τα κάτω και μέχρι τέλους, χωρίς να αφήνουμε τη δουλειά στη μέση, που επιτρέπει να προχωράμε κάνοντας πραγματικότητα τους στόχους χωρίς να περιμένουμε μέχρι τον θρίαμβο της επανάστασης για να αρχίσουμε τις αλλαγές. δ) Με το σχήμα που θέλει όλους να είναι και να σκέφτονται το ίδιο, για να αποδεχτούμε ότι μπορούμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά και ότι είμαστε διαφορετικοί αν και ενωμένοι, για να αποδεχτούμε τον καθένα με τα χαρακτηριστικά που τον κάνουν ξεχωριστό από τους υπόλοιπους, την ατομικότητα στη συλλογικότητα. Απορρίπτουμε το ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή ότι στο όνομα της επανάστασης ή του κόμματος υποθάλπονται καταχρήσεις, εγκλήματα ή ψέματα μες στο επαναστατικό κίνημα. Για μας ένα καλό όραμα για τον λαό, ανθρώπινο και τίμιο, χρειάζεται να οικοδομηθεί με μεθόδους εξίσου καλές για τον λαό, ανθρώπινες και τίμιες. Απορρίπτουμε την ακαμψία και τη γραφειοκρατία για να τις αντικαταστήσουμε με την ευελιξία και την υιοθέτηση των αναγκών και των σχεδίων της βάσης και του λαού. Έχουμε έρθει σε ρήξη με κάθε είδος δογματισμού και με το σχήμα της οργάνωσης που κατέχει το ιδεολογικό φως ή την απόλυτη αλήθεια που οι υπόλοιποι θα πρέπει να υιοθετήσουν. […]
Όσον αφορά τη δουλειά με τις βάσεις, σεβόμαστε τις δημοκρατικές αποφάσεις τους. Οι βάσεις και οι μαχητές ασκούν μια σχετική αυτονομία στη δράση τους, αυτονομία που προωθούμε, ενισχύουμε και υπερασπιζόμαστε. […] Πάει να πει πως μας διακρίνει η αρχή του να διοικείς υπακούοντας που διέδωσε ο EZLN.»
Ως βασικοί στόχοι αναφέρονται οι εξής: ευημερία, υγεία, εκπαίδευση, δικαιοσύνη, δημοκρατία, ελευθερία, κυριαρχία, υπεράσπιση της φύσης και του περιβάλλοντος, ειρήνη με δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, τέλος στην εκμετάλλευση και τη διαφθορά. Παρόμοιοι δηλαδή, με αυτούς των Ζαπατίστας.
Οι κρατούμενοι ηγέτες και η Άλλη Καμπάνια
Τον Οκτώβριο του 1999 οι κυβερνητικές δυνάμεις επέφεραν ένα πολύ σημαντικό πλήγμα στον ERPI με τη σύλληψη του κομαντάντε Αντόνιο (Χάκομπο Σίλβα Νογκάλες), της συνταγματάρχισσας Αουρόρα (Γκλόρια Αρένας Αχίς) και δύο ακόμα συμπαθούντων της οργάνωσης. Ο ERPI κατήγγειλε ότι η σύλληψη του Αντόνιο έγινε στην πόλη του Μεξικού και της Αουρόρα στο Σαν Λουίς Ποτοσί και δεν είχε σχέση με τη σύλληψη του ζευγαριού των συμπαθούντων που φρόντιζαν ένα σπίτι της οργάνωσης στο Τσιλπασίνγκο του Γκερέρο. Με τον τρόπο αυτό, οι αρχές προσπάθησαν να αποκρύψουν αφενός το γεγονός ότι τα δύο ηγετικά στελέχη του ERPI έκαναν πολιτική δουλειά εκτός της πολιτείας του Γκερέρο και αφετέρου την απαγωγή και τα βασανιστήρια που υπέστησαν επί ημέρες πριν τους εμφανίσουν. Βασανιστήρια υπέστη και το ζευγάρι των συμπαθούντων. Σύμφωνα με τον ERPE, η σύλληψη των δυο ηγετικών στελεχών κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται σε άτομο με το οποίο είχαν έρθει σε επαφή, στην προσπάθειά τους να αναπτύξουν σχέσεις με άλλες επαναστατικές ομάδες, και το οποίο τους κατέδωσε. Η σύλληψη προκάλεσε τεράστια προβλήματα στην οργάνωση, μέχρι και απώλεια επαφής με τμήματά της, όμως, σύμφωνα πάντα με τον ERPE, μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο λειτουργούσε και πάλι σε ένα 80% των δυνατοτήτων του.
Ο Αντόνιο και η Αουρόρα έκτοτε μεταβλήθηκαν σε σύμβολα του επαναστατικού αγώνα στο Μεξικό, ενώ σημαδιακή στιγμή ήταν η προσχώρησή τους, ως πολιτικοί κρατούμενοι πλέον, στην ζαπατιστική Άλλη Καμπάνια. Άλλωστε και ο ίδιος ο ERPI κράτησε πολύ θετική στάση με το έντυπό του (El Paliacate, τεύχος 2ου τριμήνου 2006) να τιτλοφορείται «Η Άλλη Καμπάνια είναι και δική μας Άλλη Καμπάνια». Ενώ στο σχετικό ανακοινωθέν της οργάνωσης αναφερόταν μεταξύ άλλων: « Η Άλλη Καμπάνια έχει μεγάλη σημασία, δεδομένου ότι παίζει ενωτικό ρόλο για τους αγώνες του λαού. Σε αυτή την πρώτη φάση που περιλαμβάνει το "να ακούσουμε και να ακουστούμε", είμαστε σίγουροι ότι θα έχει ως αποτέλεσμα την Οργάνωση του λαού για να προχωρήσει στην Οικοδόμηση των χώρων Λαϊκής Εξουσίας και στην ενδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών και του Επαναστατικού και Εξεγερσιακού Κινήματος. […] Γι’ αυτό Σύντροφοι/-ισσες της Άλλης Καμπάνιας, στο όνομα των αγωνιστών, των βάσεων, των συμπαθούντων και της εθνικής διεύθυνσης του ERPI, σας καλωσορίζουμε σε αυτούς τους τόπους, κάτω και αριστερά, στους οποίους έχουμε παρουσία. Δεσμευόμαστε να διευκολύνουμε την πορεία σας από αυτούς τους τόπους, να μην παρέμβουμε με καμιά δική μας ενέργεια ή λόγω του γεγονότος ότι διωκόμαστε από το μεξικανικό κράτος. Αναγνωρίζουμε και χαιρετίζουμε τη μεγάλη προσπάθεια που αυτή η "Άλλη Καμπάνια" προϋποθέτει και προτείνει στις διάφορες δυνάμεις του μεγάλου μας Έθνους».
Στις αρχές Μαρτίου 2008 το κίνημα υποστήριξης των πολιτικών κρατουμένων πέτυχε μια σημαντική νίκη. Τα δυο ηγετικά στελέχη του ERPI απαλλάχτηκαν από μερικές πολύ σημαντικές κατηγορίες για τις οποίες είχαν αρχικά καταδικαστεί (ανθρωποκτονίες) και έτσι οι ποινές τους μειώθηκαν σημαντικά από τα 46 στα 14 χρόνια κάθειρξη. Ο αγώνας συνεχίζεται για να δοθεί αμνηστία.
Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι οι σκευωρίες των αρχών σε σχέση με τον ERPI, δεν έλειψαν ποτέ. Τον περασμένο Αύγουστο, στο Γκερέρο, οι αρχές συνέλαβαν άτομο στην κατοχή του οποίου φέρεται να βρέθηκε οπλισμός και τον παρουσίασαν ως αντάρτη του ERPI. Η αντάρτικη οργάνωση το διέψευσε κατηγορηματικά και τελικά τον Δεκέμβριο το άτομο αφέθηκε ελεύθερο με περιοριστικούς όρους κατηγορούμενο μόνο για οπλοκατοχή.
Τα τελευταία νέα
Στις 25 Μαρτίου 2008 ο ERPI επανεμφανίστηκε με συνέντευξη που έδωσαν δεκάδες μέλη του στην εφημερίδα La Jornada. Σε σύγκριση με άλλες φορές, εντύπωση έκανε η απουσία ανώτερων στελεχών και καλά εξοπλισμένων ανταρτών. Αντίθετα, επρόκειτο για απλούς κατοίκους, κυρίως ιθαγενείς, χωρίς στολές, οπλισμένους με καραμπίνες. Με λόγο απλό εξήγησαν την κατάσταση που έχουν φτάσει, την πρόθεσή τους να μην περιμένουν ως το 2010 για να κάνουν την επανάσταση, την αποφασιστικότητά τους να υπερασπιστούν το πετρέλαιο και τους άλλους φυσικούς πόρους της χώρας. Τονίστηκε ιδιαίτερα η προσχώρηση δεκάδων ιθαγενικών κοινοτήτων στον ERPI. Αλλά και η πρόθεσή τους να αμυνθούν απέναντι στους παραστρατιωτικούς τους οποίους προσπάθησαν να προσεγγίσουν για να μη χυθεί αίμα, αλλά «εκείνοι δεν παίρνουν από λόγια».
Στις 31 Μαρτίου, σε ενέδρα που έστησαν άγνωστοι ένοπλοι κοντά στην κοινότητα Ελ Σάλτο στο Γκερέρο, σκοτώθηκαν 4 αστυνομικοί κι ένας πολίτης. Αν και το γεγονός δεν φαίνεται να έχει σχέση με τα αντάρτικα, ακολούθησε στρατιωτικοποίηση της περιοχής με πολλές εκατοντάδες στρατιώτες και αστυνομικούς να εισβάλλουν σε ιθαγενικές κοινότητες, να φωτογραφίζουν και να ανακρίνουν τους κατοίκους και να ψάχνουν για αντάρτες ή εμπόρους ναρκωτικών. Έγιναν και συλλήψεις. Ανάμεσα στις οργανώσεις που καταγγέλλουν καταστολή είναι και αυτή του λαού των Μεφάα (OPIM), η οποία συμμετέχει στην Άλλη Καμπάνια και τον Φλεβάρη είχε καταγγείλει τη δολοφονία ενός μέλους της. Η κατάσταση στην πολιτεία του Γκερέρο δυναμιτίστηκε ακόμα περισσότερο από τις δηλώσεις του τοπικού Αρχιεπισκόπου που άφησε να εννοηθεί ότι οι ιθαγενείς χειραγωγούνται από τους αντάρτες του EPR και του ERPI και γενικά μοιάζει εκρηκτική.
Γ.Κ.
κυριότερες πηγές:
• http://www.enlace-erpi.org
• Εφημερίδα La Jornada
[ΕΝΘΕΤΟ] «Διάλογος» EPR - κυβέρνησης
Στα τέλη Απριλίου, ο EPR ζήτησε τη σύσταση μιας ομάδας διαμεσολαβητών, μεταξύ του αντάρτικου και της κυβέρνησης, με μοναδικό σκοπό την επανεμφάνιση των δυο «εξαφανισθέντων» από πέρυσι μελών του. Δεσμεύτηκε να μην κάνει ένοπλες ενέργειες όσο θα διαρκεί η διαμεσολάβηση. Η κυβέρνηση αντιπρότεινε απευθείας διάλογο (με τους διαμεσολαβητές να μετατρέπονται απλώς σε «κοινωνικούς αυτόπτες μάρτυρες») εφ’ όλης της ύλης και όχι μόνο για τους «εξαφανισθέντες». Πρόταση που απορρίφθηκε κατηγορηματικά από τους αντάρτες, οι οποίοι διευκρίνισαν ότι δεν παραδίδουν τα όπλα. Τελικά την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, φαίνεται να ξεκινά ο «διάλογος» με τις πρώτες επαφές μεταξύ κυβερνητικών στελεχών και της ομάδας διαμεσολαβητών που αποτελείται από: τον συγγραφέα Κάρλος Μοντεμαγιόρ, τον επίτιμο επίσκοπο του Σαν Κριστόμπαλ ντε Λας Κάσας, Σαμουέλ Ρουίς, τον ανθρωπολόγο Χιλμπέρτο Λόπες ι Ρίβας, τον δικηγόρο και δημοσιογράφο Μιγκέλ Άνχελ Γκρανάδος Τσάπα και 3 μέλη του Εθνικού Μετώπου Ενάντια στην Καταστολή, μεταξύ των οποίων και η γερουσιαστής Ροσάριο Ιμπάρα ντε Πιέδρα.
