Η συνάντηση των G-8 φέτος στην Ιαπωνία, θα έρθει, για πρώτη φορά στην χώρα αυτή, αντιμέτωπη με μια διεθνή αντισύνοδο και βέβαια με μια μεγάλη διεθνή διαδήλωση. Το κίνημα στην Ιαπωνία αισθάνεται πια ώριμο και αρκετά ισχυρό, σε αντίθεση με παλιότερα, ώστε να σηκώσει μια τέτοια διεθνή εκδήλωση.
Η σύνοδος θα πραγματοποιηθεί από τις 7 ως τις 9 Ιουλίου στην λίμνη Τόγια του Χοκάιντο στον βορρά της Ιαπωνίας και, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, θα έχουν ληφθεί όλα τα μέτρα που τα κράτη θεωρούν απαραίτητα για ένα δημοκρατικό διάλογο –δηλαδή την απουσία του λαού. Η σύνοδος θα γίνει μακριά από τις πόλεις και βέβαια μακριά από τις περιοχές που εκδηλώνεται πιο έντονα η κλιματική αλλαγή, το κύριο θέμα της συνόδου. Περιττό να αναφέρουμε την κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής, τις κόκκινες ζώνες, τους συνοριακούς ελέγχους κλπ, όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αντίστοιχα μαζική θα είναι βέβαια και η κινητοποίηση για την αντισύνοδο, η οποία θα περιλαμβάνει συνδικάτα, κινήματα, οργανώσεις κλπ., που ήδη έχουν προβεί σε κινητοποιήσεις καθώς ήδη συμβαίνουν οι συναντήσεις των υπουργών που προηγούνται των συνόδων.
Μιλιταρισμός.
Τα θέματα της αντισυνόδου είναι λίγο πολύ τα ίδια όπως παντού, δηλαδή έχουν να κάνουν με την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και τις επιπτώσεις της. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί αντικειμενικά στο ζήτημα του μιλιταρισμού, μια και στην Ιαπωνία αυτό κατέχει κεντρικό ρόλο όλη την τελευταία περίοδο.
Υπενθυμίζουμε πως το Σύνταγμα της Ιαπωνίας είναι το πλέον «ειρηνόφιλο» στον κόσμο. Αρχικά μάλιστα απαγόρευε ακόμα και την ύπαρξη στρατού. Στην πορεία βέβαια αυτό άλλαξε, παρόλα αυτά η Ιαπωνία παραμένει στρατιωτικά σχετικά αδύναμη και βέβαια πολύ μακριά από τις τεχνολογικές και οικονομικές δυνατότητές της στο επίπεδο των ενόπλων δυνάμεων.
Αυτό ήταν αποτέλεσμα, όχι βέβαια της ειρηνοφιλίας της αστικής τάξης, μα των καταστροφών που έφερε στην χώρα αυτή ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και της Αμερικάνικης κατοχής. Υπενθυμίζουμε επίσης ότι ακόμα και σήμερα η μεγαλύτερη παρουσία αμερικάνικων στρατευμάτων εκτός ΗΠΑ, και με την εξαίρεση του Ιράκ, βρίσκεται όχι σε κάποια «μπανανία» μα στις ηττημένες χώρες του Β΄ Παγκοσμίου, στην Γερμανία και στην Ιαπωνία.
Τα τελευταία χρόνια ωστόσο έχει αρχίσει μια μεγάλη συζήτηση στην Ιαπωνία για την αναθεώρηση του Συντάγματος, ώστε να γίνει κι αυτή μια «κανονική χώρα» κλπ κλπ. Συχνά δε αυτό συνδέεται και με έναν ιδιότυπο –ίσως και όχι τόσο ιδιότυπο- «αντιαμερικανισμό», την χειραφέτηση δηλαδή της Ιαπωνίας από τις ΗΠΑ. «Εξήντα χρόνια κατοχή είναι αρκετά» και λοιπές μπαρούφες. Ο επανεξοπλισμός –όπως και της Γερμανίας- προωθείται από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Προφανώς τούτες δεν πρόκειται να απολέσουν το πάνω χέρι, όπως έχει καταστεί φανερό από την νέα «Αμυντική Συνθήκη».
Εν πάση περιπτώσει σε συνάρτηση μ’ αυτό έχει αναπτυχθεί ένα μεγάλο και πλατύ κίνημα κατά της αναθεώρησης του Συντάγματος και του επανεξοπλισμού και φυσικά ενάντια στην αμερικάνικη στρατιωτική παρουσία, δηλαδή για την αποστρατιωτικοποίηση της Ιαπωνίας και τον μονομερή αφοπλισμό.
Αριστεριστές και ΜΚΟ.
Κάτι άλλο που πρέπει να σημειώσουμε σχετικά με το κίνημα στην Ιαπωνία, είναι το σχετικά βαθύ ρήγμα μεταξύ των ΜΚΟ και των –με την ευρεία έννοια- αριστεριστών. Με δεδομένο δε ότι αυτοί οι δύο συνιστούν και τους οργανωτικούς πυλώνες του κινήματος, ενδέχεται να υπάρξουν δύο αντισύνοδοι. Ήδη πολλές ΜΚΟ κινούνται σ’ αυτήν την κατεύθυνση, αν και άλλες όχι. Γενικώς εξαρτάται από τις τοπικές συνθήκες. Για παράδειγμα στην Οσάκα δρουν μαζί αλλά στο Τόκιο χωριστά.
Από την πλευρά των ΜΚΟ τίθεται ένα ζήτημα εμπιστοσύνης, μια και η ιστορία του μετά το ’68 ιαπωνικού αριστερισμού είναι μια ιστορία ιδεολογικών αντιπαραθέσεων με πολλούς νεκρούς. Αν και σήμερα δεν ισχύει αυτό, η πρακτική των διάφορων ομάδων κυρίως στην δεκαετία του ’70, έχει σημαδέψει βαθιά το κίνημα. Οι αριστεριστές απ’ την πλευρά τους προβάλλουν τον αντιδημοκρατικό και εν πολλοίς συναινετικό χαρακτήρα πολλών ΜΚΟ.
Στην ουσία πρόκειται δηλαδή, για την γνωστή στο κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης διάσταση των πολιτικών στρατηγικών που το χαρακτηρίζουν. Οι ΜΚΟ προκρίνοντας άμεσες λύσεις τείνουν να προωθούν μέτρα, διεθνείς ελεγκτικούς μηχανισμούς και την πολυμέρεια στις διεθνείς σχέσεις ενώ οι αριστεριστές τον αντικαπιταλισμό και την αντιθεσμική πρακτική. Αυτό βέβαια στην γενικότητά του αφού σε συγκεκριμένες περιπτώσεις τα πράγματα μπορούν να είναι διαφορετικά. Υπάρχουν ΜΚΟ που δρουν ριζοσπαστικά όπως υπάρχουν και αριστεριστές που πιστεύουν στον πολυπολικό κόσμο.
Αϊνού
Τέλος αξίζει να σημειώσουμε ότι το Χοκάιντο είναι η περιοχή που ζει η εθνοτική μειονότητα των Αϊνού, η οποία έχει υποστεί ρατσιστικές διακρίσεις από την πλευρά του ιαπωνικού κράτους και ως το 1997 δεν αναγνωριζόταν καν. Οργανώσεις τους θα βρεθούν στις κινητοποιήσεις ενάντια στο G-8.
Πηγές:
www.325collective.com
www.dissentnetzwerk.org
www.indymedia.org.uk
www.japan.indymedia.org
