Μετά από 61 χρόνια αλλάζει χέρια η διαχείριση της κυβερνητικής πολιτικής. Το προηγούμενο διάστημα, είτε με δικτατορίες είτε με εκλογικές νοθείες, το αστικό πολιτικό σύστημα είχε παραδώσει τη χώρα στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και είχε βυθίσει τα κατώτερα στρώματα στη μιζέρια. Στην εκλογή του πρώην επισκόπου Φερνάντο Λούγκο ως νέου προέδρου της χώρας έχουν στηριχτεί οι ελπίδες για μια πραγματική αλλαγή. Ωστόσο, η εκλογή αυτή δεν αλλάζει τους κυρίαρχους ταξικούς συσχετισμούς. Δεν πρόκειται για μια εργατο-αγροτική κυβέρνηση που θα προχωρήσει στην ικανοποίηση των βασικών αιτημάτων των στρωμάτων που την εξέλεξαν. Ο Λούγκο έχει υποσχεθεί να προωθήσει ένα «μεγάλο εθνικό, κοινωνικό και οικονομικό συμβόλαιο». Το μεγαλύτερο κόμμα της εκλογικής του συμμαχίας είναι ένα αστικό κόμμα το οποίο αντιστάθηκε στη δικτατορία διαπραγματευόμενο μαζί της μια δημοκρατική λύση, και του οποίου τον κύριο κορμό αποτελούν παραδοσιακές μεγαλοαστικές οικογένεις της χώρας. Κινήματα, αγροτικά και κοινωνικά, καθώς και τρεις από τις εργατικές ομοσπονδίες αποτελούν ελάσσονες εκλογικούς εταίρους. Παρόλα αυτά, η δεξιά δαιμονοποιεί τον Λούγκο ως «αριστεριστή» και «φίλο του Τσάβες». Αν η μερική μετατόπιση προς τα αριστερά συνιστά μια μερική νίκη για το λαϊκό κίνημα, είναι απαραίτητο, ξεκινώντας από αυτήν να βαθύνει ο αγώνας για την πραγματική ταξική αλλαγή στην χώρα.
Ν. Μ.
