«… Εκεί στην Καραϊβική, ξαπλωμένο στον ήλιο, σαν πράσινος κροκόδειλος, βρίσκεται ένα μακρόστενο νησί. «Κούβα» λένε τη γη και «Κουβανούς» το λαό που εκεί ζει και αγωνίζεται. Η ιστορία του, όπως η ιστορία όλων των λαών της Αμερικής, μια μακριά πλεξίδα από βάσανα και αξιοπρέπεια.
Υπάρχει κάτι, όμως, που κάνει αυτή τη γη να εκπέμπει φως.
Λένε, όχι αδίκως, πως είναι το πρώτο ελεύθερο έδαφος της Αμερικής.
Σχεδόν μισό αιώνα, αυτός ο λαός τροφοδοτεί μια τεράστια πρόκληση: να οικοδομήσει το ίδιο του το μέλλον ως Έθνος.
«Σοσιαλισμό» ονόμασε αυτός ο λαός τον κινητήρα και τον δρόμο του.
Υπάρχει, είναι πραγματικός, μπορεί να μετρηθεί σε στατιστικές, ποσοστά, δείκτες ζωής, πρόσβαση στην υγεία, εκπαίδευση, κατοικία, διατροφή, επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη. Με λίγα λόγια, μπορούμε να τον δούμε, να τον ακούσουμε, να τον μυρίσουμε, να τον γευτούμε, να τον αγγίξουμε, να τον σκεφτούμε, να τον νιώσουμε.
Η αμετανόητη ανταρσία του έγινε αιτία για να υποστεί οικονομικό αποκλεισμό, στρατιωτικές επεμβάσεις, (…), συκοφαντίες, ψεύδη και την πιο γιγαντιαία καμπάνια δυσφήμησης από τα μέσα ενημέρωσης.
Όλες αυτές οι επιθέσεις έχουν μια πηγή: τα βορειοαμερικάνικα κέντρα εξουσίας.
Η αντίσταση αυτού του λαού, των κουβανών, απαιτεί όχι μόνον αναγνώριση και ανάλυση αλλά επίσης σεβασμό και στήριξη.
Στις μέρες μας που τόσος λόγος γίνεται για θανάτους, αξίζει να θυμίσουμε πως εδώ και 40 χρόνια προσπαθούν να θάψουν τον Τσε Γκεβάρα, και τον Φιντέλ Κάστρο τον έχουν ήδη πεθάνει αρκετές φορές. Και την Κουβανική Επανάσταση την έχουν χαράξει, χωρίς επιτυχία μέχρι σήμερα, στα χρονοδιαγράμματα εξόντωσης δεκάδων ημερολογίων. Και στις γεωγραφίες που σχεδιάζουν οι σύγχρονες στρατηγικές του βάρβαρου καπιταλισμού, η Κούβα δεν εμφανίζεται, όσο κι αν το προσπαθούν.
Περισσότερο ως μήνυμα αναγνώρισης, σεβασμού και θαυμασμού, παρά ως σπουδαία βοήθεια, οι ζαπατιστικές ιθαγενικές κοινότητες έστειλαν λίγο καλαμπόκι, όχι μεταλλαγμένο, και ακόμα λίγη βενζίνη. Για εμάς αυτός ήταν ο τρόπος να πούμε σε αυτόν το λαό πως γνωρίζουμε ότι οι πιο σημαντικές δυσκολίες που υποφέρει, έχουν έναν βασικό πομπό: την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Εμείς οι ζαπατίστας σκεφτόμαστε πως πρέπει να στρέψουμε τη ματιά, την ακοή και την καρδιά μας σε αυτόν το λαό.
Όχι για να πούμε, όπως κάνουν με εμάς, ότι το κίνημα είναι πολύ σπουδαίο και σημαντικό και μπλα, μπλα, μπλα, και όταν, όπως συμβαίνει σήμερα, δεχόμαστε επίθεση, να μην εμφανίζεται ούτε μια γραμμή, ούτε μια ανακοίνωση, ούτε ένα δείγμα διαμαρτυρίας.
Η Κούβα είναι κάτι περισσότερο από τον πράσινο κροκόδειλο της Καραϊβικής.
Είναι σημείο αναφοράς και η εμπειρία της θα είναι ζωτικής σημασίας κυρίως για τους λαούς που αγωνίζονται στους καιρούς του σκοταδισμού που ζούμε σήμερα και που θα διαρκέσουν κάποιο διάστημα ακόμα.
Ενάντια στα ημερολόγια και τις γεωγραφίες της καταστροφής, στην Κούβα υπάρχει ένα ημερολόγιο και μια γεωγραφία ελπίδας.
Γι΄ αυτό λοιπόν σήμερα λέμε, χωρίς πανηγυρισμούς, όχι ως σύνθημα, αλλά με την καρδιά μας: Ζήτω η Κούβα! …»
Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος
Σαν Κριστόμπαλ ντε Λας Κάσας, Τσιάπας, Μεξικό, Δεκέμβρης 2007
(απόσπασμα από δημόσια παρέμβαση στο σεμινάριο με θέμα «Αντισυστημικά Κινήματα» που διοργανώθηκε στη μνήμη του Andres Aubry).
