Ο αναγνώστης μας Ν.Θ. μας έστειλε ένα κείμενο – κριτική για τον τρόπο που παρουσιάσαμε την υπόθεση της σύλληψης του Σισόν στο προηγούμενο τεύχος. Δημοσιεύουμε στο παρόν τεύχος το κείμενο του Ν.Θ. μαζί με την απάντηση του συντάκτη.
Αγαπητή Συντακτική Ομάδα του εξαίρετου περιοδικού “Resistencias”,
θα ήθελα να κάνω ορισμένες επισημάνσεις με αφορμή ένα ειδησεογραφικό κείμενο του προηγούμενου τεύχους, που αφορούσε τη δράση του συλληφθέντος στην Ολλανδία Χοσέ Μαρία Σισόν. Εκτιμώ ότι το ρεπορτάζ του περιοδικού ήταν προκατειλημμένο και μονομερές υπέρ του σταλινομαοϊκού (και άρα κατά την ταπεινή μου γνώμη αντεπαναστατικού και αντιδημοκρατικού) Κομμουνιστικού Κόμματος των Φιλιππίνων. Το συγκεκριμένο κόμμα τυχαίνει να έχει όχι μόνο ένα κηλιδωμένο παρελθόν, αλλά και ένα εξίσου αποτρόπαιο παρόν. Επιτρέψτε μου ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα να επικαλεστώ έγκυρες πληροφορίες αριστερών αγωνιστών και ακτιβιστών προερχόμενων από τις Φιλιππίνες, που είναι υπεράνω πάσης αμφισβήτησης, καθώς έχουν άμεση γνώση της δράσης της αντάρτικης αυτής ομάδας. Είναι κρίμα που δεν προσπαθήσατε να διασταυρώσετε πληροφορίες για τις πρακτικές του Σισόν και των συνεργατών του. Δυστυχώς, αυτές συνίστανται σε εντολές για δολοφονίες συντρόφων που είχαν αναλώσει τη ζωή τους σε πολυποίκιλους αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό.
Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι, και πάλι, πρώτοι στη λίστα των θυμάτων είναι οι τροτσκιστές, αλλά και στελέχη της ανανεωτικής ριζοσπαστικής και κινηματικής Αριστεράς των Φιλιππίνων, που είναι οργανωμένη μαζικά, δυναμικά και ειρηνικά (και όχι εν κρυπτώ και παραβύστω) στο αξιέπαινο κόμμα «Ακμπαγιάν». Το κόμμα αυτό λαμβάνει σχεδόν ένα εκατομμύριο ψήφους και εκπροσωπείται στη Βουλή από τη ριζοσπάστρια φεμινίστρια Χοντιβέρος. Η θεμιτή πολιτική απόφαση των αγωνιστών του «Ακμπαγιάν» να δίνουν τις μάχες τους ενάντια στη διεφθαρμένη και αυταρχική αμερικανόδουλη κυβέρνηση της Αρόγιο μέσα από κινηματικές παρεμβάσεις μετέχοντας ταυτόχρονα στην κοινοβουλευτική διαδικασία, έχει προκαλέσει αδίκως την οργή της κλίκας του Σισόν, που επιμένει στην αδιέξοδη τακτική των αψιμαχιών στα βουνά και που θεωρεί εκ προοιμίου προδότες όλους εκείνους τους αγωνιστές που αρνούνται να αποδεχτούν τη δική του πολιτική στρατηγική. Νομίζω ότι οφείλατε να παραθέσετε κάποιες λίγες σειρές, επισημαίνοντας την έντονη κριτική που δέχονται οι αιματηρές πρακτικές του αυταρχικού Σισόν από τη μεγάλη πλειοψηφία της φιλιππινέζικης Αριστεράς.
Επίσης, θα ήθελα να σημειώσω ότι αποτελεί ανακρίβεια η άποψη ότι το συγκεκριμένο αντάρτικο έχει κοινωνικά ερείσματα στον αγροτικό πληθυσμό, δεδομένου ότι πλήθος αγροτών διαμαρτύρεται για τις βίαιες μεθόδους επιβολής φόρων, αρπαγής σοδειάς, απαγωγών προσώπων, κ.λπ., γεγονός που αποσιωπάται από το άρθρο.
Θεωρώ περιττό να τονίσω ότι αυτές οι παρατηρήσεις μου δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση ότι αποδέχομαι ή υποτιμώ πολιτικά τις απαράδεκτες ενέργειες της ολλανδικής αστυνομίας να εισβάλει χωρίς ένταλμα σε σπίτια ανθρώπων (κάτι που δυστυχώς, όπως ξέρετε, γινόταν συστηματικά και στη ζοφερή Κίνα του Μάο), ή του Συμβουλίου της Ευρώπης να καταρτίζει λίστες «τρομοκρατών» (όταν σε αυτές θα έπρεπε να φιγουράρει πρώτη και καλύτερη η υπερδύναμη των ΗΠΑ, όπως έχει πλέον περίτρανα αποδειχτεί). Πρόθεση μου ήταν απλώς να επισημάνω ότι το κείμενο αποπνέει μια «θυματοποίηση» του Σισόν, που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δεν βοηθάει τον αριστερό αναγνώστη να σχηματίσει πλήρη εικόνα της κατάστασης, από τη στιγμή που δεν περιλαμβάνει και κριτικές επισημάνσεις για τη δράση της ομάδας του.
Με ειλικρινή εκτίμηση, Ν.Θ., αναγνώστης
Φίλε Ν.Θ.,
Πριν από 55 χρόνια ο Νίκος Μπελογιάννης οδηγούνταν στο εκτελεστικό απόσπασμα με την αστήρικτη κατηγορία της κατασκοπίας. Η διεθνής κινητοποίηση για τη διάσωσή του ήταν μεγάλη και στη συνείδηση της παγκόσμιας δημοκρατικής κοινής γνώμης το γεγονός καταγράφηκε ως μια κατάφωρη αδικία.
Κινούμενος στη δική σου γραμμή σκέψης, θα μπορούσα να διατυπώσω το παρακάτω ερώτημα: Γιατί, βρε αδερφέ, τόση κινητοποίηση και τόση «μονομέρεια» για έναν σταλινικό που η παράταξή του εξόντωσε τροτσκιστές, αναρχικούς και άλλους αθώους πολίτες, ενώ η ένοπλη ομάδα του (ο ΕΛΑΣ) απαλλοτρίωνε ενίοτε με τη βία την παραγωγή των αγροτών για τις δικές της ανάγκες;
Η απάντηση είναι ότι όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα ενός ανθρώπου, έστω και «σταλινικού», δεν χωρούν σολομώντειες λογικές του στυλ «και αυτός δεν είναι αθώος του αίματος». Υπάρχουν δυνατότητες για πολιτική κριτική, κάποια άλλη στιγμή.
Αυτή η λογική πρυτάνευσε και στην είδηση που έγραψα για τη σύλληψη του Σισόν. Βέβαια, εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά όσο στην περίπτωση Μπελογιάννη, έχουμε όμως να κάνουμε με μια καραμπινάτη παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων, όσον αφορά στον τρόπο της σύλληψης, καθώς και με ένα σαθρό κατηγορητήριο. Και λέω «σαθρό κατηγορητήριο», διότι ο άνθρωπος αυτός ανέπτυξε δράση ως ηγέτης του Εθνικού Δημοκρατικού Μετώπου μόνο κατά την περίοδο 1968-1977, που ήταν ελεύθερος. Στη συνέχεια φυλακίστηκε για μια δεκαετία περίπου και μετά έφυγε για Ολλανδία. Το να του αποδώσεις ηθική αυτουργία για δυο δολοφονίες που έγιναν χιλιάδες χιλιόμετρα από τον τόπο που ζει, μπορεί θεωρητικά να στέκει αλλά πολύ δύσκολα τεκμηριώνεται. Γι’ αυτό το λόγο η ολλανδική δικαιοσύνη τον απάλλαξε από τις κατηγορίες για δολοφονία, όπως γράφουμε στις ειδήσεις. Και αυτή η απόφαση μου φαίνεται λογική και ενδεδειγμένη.
Εν πάση περιπτώσει, νομίζω πως αξίζει τον κόπο να κάνουμε κάποια στιγμή ένα αφιέρωμα για την κατάσταση στις Φιλιππίνες, οπότε θα χρειαστούμε τη συνεργασία σου και την κριτική σου σκέψη.
Φιλικά και με εκτίμηση,
Γιώργος Σκιάνης
